ขอย้อนไปสิบกว่าปีที่แล้ว เราได้คุยและคบกับรุ่นพี่คนนี้ เป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน จำได้ว่าตอนนั้นเรายังเด็กมาก ความสัมพันธ์ดีมาก แต่มันเริ่มเปลี่ยนแปลงเพราะพี่เขาติดทหาร เริ่มเปลี่ยนไปและเรามารู้ว่าเขาคุยหลายคน เริ่มห่างคุยน้อยลง และมารู้อีกทีว่าเขาตัดสินใจไปทำงานเกาหลี ยังมีโอกาสได้คุยกันบ้าง พอถึงช่วงนึงเราก็ต่างคนต่างมีเส้นทางในช่วงชีวิตของตัวเอง ช่วงสิบกว่าปีที่เลิกกันไปมีได้คุยกันบ้าง แอบส่องบ้าง เหมือนในใจมันยังรู้สึกดี ยังห่วง มันมีช่วงที่ได้โทรคุยกันแล้วมีผู้หญิงรับสาย ผู้หญิงคนนั้นบอกบางอย่างกับเรา หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อเขาอีกเลย ไม่รู้ว่าวันเวลาผ่านไปกี่ปี เรากลับมามีเฟสกันอีกครั้งหลังจากที่บล็อกกันไป ส่องโพสต์บ้าง พอมาช่วงไม่เดือนเห็นความเคลื่อนไหวว่าเขาจะกลับไทย ใจเราเริ่มแปลกๆ อยู่เขาทักหาเรา ทักมาคุย มาบอกว่าจะกลับไทยแล้วนะ อยากเจอเราคนแรกตอนกลับมา ยังรู้สึกนะยังรู้สึกกับเราตลอด มันทำให้เราใจเต้นแทบจะหลุดออกมา เพราะตัวเราเองก็รู้ตัวดีว่ายังรู้สึก ไม่รู้ว่าที่เขาทักมาวันนี้จะขอโอกาสไหม เราตั้งคำถามกับตัวเองว่าถ้าเขาขอโอกาสจริงๆเราจะตอบยังไง ในเมื่อตอนนี้เรามีแฟนอยู่ เรากับแฟนคนนี้ความสัมพันธ์เรียบง่ายไม่หวือหวา เราคบเพศเดียวกัน มักจะมีความลำบากใจบ่อยครั้งเวลาที่เราจะต้องกลับบ้านไปหาลูก หรือทำอะไรเกี่ยวกับลูก เรามีลูกติด1คนค่ะ พอมันมีปัญหาบ่อยๆทำให้เราอึดอัดและลำบากใจ มันมีปัญหาเล็กๆน้อยๆที่กระทบกระทั่งกันบ้างตามประสา อยากขอคำปรึกษา คำแนะนำว่าเราจะจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไง
ถ้าคนเก่าเขาขอโอกาส เราควรจะทำยังไงดี