🙏🏻สวัสดีครับผมอยากจะรบกวนพี่ๆ ในพันทิปหาวิธีให้แม่ของผมหายเศร้าทีครับ ผมเพิ่งจากแม่ไปดาวแมว แล้วแม่ผมเศร้ามากๆ เลยครับ🙏🏻

🐱ประวัติคร่าวๆของผม🐱
“ผมเป็นแมวตัวผู้ชื่อเด็กชายอุด้งครับ” เมื่อ 8 ปี ที่แล้ว ตอนนั้นผมยังอายุได้แค่ 3 เดือนเอง ผมถูกคนเลี้ยงคนเก่าเตะแข้ง เตะขา หลายครั้งจนขาหลังผมเดินกระเพกแล้ว และเพื่อนของป๊าทนเห็นความโหดร้ายนี้กับผมไม่ไหว เค้าเลยขโมยตัวผมออกมาจากที่โหดร้ายตรงนั้น และเหตุการณ์นี้เองทำให้ผมได้เจอป๊ากับแม่ครั้งแรก เพื่อนป๊าเค้าแค่ฝากผมให้ป๊ากับแม่หาบ้านใหม่ที่แสนอบอุ่นให้ผมได้เข้าไปอยู่ แต่ด้วยความที่ผมหล่อไงครับ หรือเป็นเพราะป๊ากับแม่อยากมีภาระอันใหญ่หลวงเลยรับเลี้ยงผมไว้เอง ตั้งแต่นั้นมาผมก็เป็นลูกชายที่ดีของป๊ากับแม่มาตลอด ไม่เคยกัด ไม่เคยข่วนไม่เคยทำร้ายข้าวของภายในบ้านจนเสียหาย เพราะผมกลัวแม่เอาผมไปอยู่วัดครับ (วัดดันอยู่ใกล้บ้านแม่สะด้วย) ผมเป็นแมวเลี้ยงง่าย แม่ซื้ออะไรให้ผมกินผมได้หมด แต่จะเยอะเรื่องยี่ห้ออาหารนิดนึง แม่ก็ต้องให้เกียรติความเป็นเปอร์เซียของผมด้วย ผมขอกินที่มีราคาหน่อยเหอะแม่ แต่ผมรู้ว่าสิ่งมี่แม่ซื้อให้ผมกินมันดีที่สุดสำหรับผม และตามกำลังทรัพย์ที่มีของแม่แล้ว ผมกินได้ครับ ผมไม่เคยงอแง แบบนี้ไงครับผมเลยเป็นลูกที่ดีมาตลอด 8 ปี ป๊ากับแม่เลยรักผมมากไงครับ แต่ผมก็มีแอบดื้อ แอบซน จนบางครั้งไม้เรียวในมือแม่ก็แอบสั่นอยู่นะครับ ผมอยู่ตัวคนเดียวไม่เคยมีเพื่อน ไม่เคยมีเมีย ไม่เคยมีลูก และไม่ค่อยได้ออกไปไหนเพราะต้องเฝ้าบ้านให้แม่ แต่พอผมได้ออกไปข้างนอกผมก็ตัวสั่น กลัวเสียงโน้น เสียงนี้ ผมตกใจไปหมด นานๆ ป๊ากับแม่ถึงจะพาผมออกไปสู่โลกกว้างสักครั้งครับ😽😸😻

😿จุดเริ่มต้นของอาการป่วยของผม😿
ตลอดเวลา 8 ปีที่ผ่านมา มันก็ต้องมีช่วงเวลาที่ผมป่วยบ้างล่ะ แต่ผมไม่ได้บอกป๊ากับแม่ผมอดทนได้ครับ ผมซ่อนอาการป่วยเก่งนะ 8 ปีที่ผ่านมาผมไม่เคยป่วยเลยแม้แต่ครั้งเดียว ผมกลัวป๊ากับแม่ต้องเสียค่ารักษาผมเยอะ เพราะผมรู้ดีว่าการเป็นแมวนั้นไม่มีสิทธิ์ 30 บาท รักษาทุกโรคเหมือนกับคนครับ ผมเลยเก็บอาการป่วยมาจนถึงวันที่ 3 มิถุนายน 2566 ผมทนอาการเจ็บข้างในร่างกายผมไม่ไหวแล้ว ผมเลยต้องแสดงอาการออกมาให้ป๊ากับแม่เห็น ผมไม่สามารถกินข้าว กินน้ำเองได้ น้ำหนักผมเลยลดฮวบฮาบ จาก 6-7 โล เหลือ 3.5 โลเองครับ และผมก็แสดงอาการชักกระแด่วๆ ให้แม่เห็นต่อหน้าต่อตาเลยครับ ป๊ากับแม่ก็รีบพาผมไปหาหมอสัตว์ที่คลีนิคใกล้ๆบ้านทันที ป๊ากับแม่หมดตังค์ค่าหมอ ค่ายา ไปตั้ง 3 วัน ก็หลายบาทอยู่นะ แถมแม่ก็ต้องหยุดงานเพื่อต้องอยู่ป้อนข้าว ป้อนน้ำให้ผม ไม่งั้นผมจะไม่มีแรงครับ แต่แม่ก็หยุดงานได้แค่ 2 วันเอง แม่เลยตัดสินใจกระเตงๆ ผมไปที่ทำงานด้วย เพราะกลัวผมชักอีกและอีกอย่างที่แม่ห่วงผมคือไม่มีคนป้อนข้าว ป้อนน้ำให้กิน พี่ๆที่ทำงานแม่มีแต่คนสวยๆ และแถมก็ใจดีอีกต่างหากชอบเดินมาเล่นกับผม (ก็ผมหล่อไง) มาลูบตัวผม มาเรียกผมตลอดกลัวผมเหงาแหละดูออก ที่สำคัญที่สุดพี่ๆเค้าเข้าใจแม่ดีว่าทำไมต้องเอาผมมาอยู่ที่ทำงานด้วย แต่นี่ก็ผ่านมาตั้งหลายวันแล้วผมก็ยังไม่ดีขึ้นเลยครับ มีแต่จะทรุดลง ตอนนี้แค่เดินไม่กี่ก้าวผมก็เหนื่อยจนต้องทิ้งตัวนอนตรงนั้นแล้ว 🙀🙀🙀

🏥จุดสิ้นสุดอาการป่วยของผม🏥
จนวันที่ 10 มิถุนายน 2566 เวลา 17.00 น. แม่เห็นผมท้องป่องมากๆ แทบจะแตกออกมาเป็นโกโก้ครั้นช์แล้วครับ และผมก็เหมือนจะหายใจติดขัดแล้วด้วย ป๊ากับแม่รีบพาผมไปโรงพยาบาลสัตว์เกษตรทันทีพอผมไปถึงตื่นตาตื่นใจมากทำไมโรงพยาบาลใหญ่โตขนาดนี้ผมไม่เคยเข้ามาก่อนเลยครับ พอพี่เจ้าหน้าที่เห็นสภาพผมก็รีบส่งตัวผมไปห้องฉุกเฉินทันทีพอพี่เค้าเข็นรถผมเข้าห้องฉุกเฉิน โอ้โห้…ผมโครตโชคดีไม่ต้องรอคิวเลย เพราะไม่มีเพื่อนหมา เพื่อนแมวให้หมอรักษาสักกะตัวเลย เข็นรถไปขึ้นเขียง เฮ้ย…เตียง ให้หมอกับพี่พยาบาลมารุมรักษาผม 4-5 คนเลยแหละ ป๊ากับแม่ก็ยืนให้กำลังใจผมอยู่ข้างๆ แม่ก็เอาแต่ร้องไห้ ร้องมาทั้งอาทิตย์ล่ะ น้ำตาจะเยอะไปไหนไม่หมดสักกะที แต่ตอนนั้นผมก็ไม่ไหวจะบอกกับแม่ล่ะว่าไม่ต้องร้อง ถึงมือหมอแล้ว เดี๋ยวหมอรักษาผมก็จะหายดีแล้ว หมอก็จับตรงนั้น ตรงนี้ ผมก็เจ็บนะ ผมอยากดิ้น อยากร้อง อยากแจกยันห้าแถวของผมด้วย แต่ว่าผมหมดแรงแล้วครับ ผมเลยคิดว่าหมออยากจับผมตรงไหนจับไปเลยเอาที่หมอสบายใจเลยครับ หมอจับเสร็จแล้วก็มาบอกกับแม่ว่าผมอาการหนักมาก ข้างในตัวผมตับ ไต ใส้ พุง แทบจะยับเยินไปหมดแล้ว เลือดก็แทบจะไม่มีในตัว แถมค่าตับ ค่าไต พุ่งสูงปรี๊ดอย่างกับราคาทองคำ แต่หมอก็ชมผมนะว่าผมเก่งมากๆ ที่ซ่อนอาการไม่ให้แม่ผมเห็นมานานมากและซ่อนมาได้จนทุกวันนี้ แต่ผมได้ยินป๊ากับแม่ขอร้องให้หมอรักษาผมจนสุดความสามารถของหมอได้มั้ย ป๊ากับแม่รักผมเหมือนลูกคนนึง ไม่ได้รักผมเพราะเป็นสัตว์เลี้ยงไว้แก้เหงา หมอจะให้ป๊ากับแม่ทำยังไง จะต้องเสียเงินกี่บาทกับผม ป๊ากับแม่ก็ยอม แค่ขอให้ผมอาการดีขึ้นกว่านี้บ้างก็พอ หมอก็รับปากว่าจะรักษาผมให้ดีที่สุด แต่ด้วยความที่ผมแทบไม่มีเลือดในตัวเลย หมอเลยบอกอันดับแรกให้แม่ผมไปหาเลือดให้ผมก่อน ส่วนอาการอื่นๆ หมอให้ยาบรรเทาไปก่อนได้ ผมก็ได้ยินหมอพูดกับแม่ว่า เลือดเพื่อนๆแมวของผมมันไม่สามารถสต๊อคแบบเลือดคนได้เพราะเลือดแมวหมอบอกว่าอยู่ได้แค่ 2 วัน และมันค่อนข้างจะหายากที่โรงพยาบาลเลยไม่มีเลือดแมวให้เบิก ป๊ากับแม่ต้องขอรับบริจาคเลือดจากแมวตัวอื่น หรือไม่ก็ซื้อเลือดมาให้ผม แต่ด้วยความที่ผมอยู่ในขั้นวิกฤตคำตอบของหมอก็คือต้องหาซื้อเลือดให้ผมเดี๋ยวนี้ ดีกว่ารอรับการบริจาคเพราะมันต้องใช้เวลาหลายวัน และผมก็เพิ่งรู้ว่าเลือดแมวมันราคาสูงมากสำหรับแม่ของผม แต่ป๊ากับแม่ก็พยายามหาทั้งเลือดแมว หาทั้งเงินไปซื้อเลือดมาให้ผมจนได้ ป๊ากับแม่เลยฝากผมไว้กับหมอก่อน พยาบาลเลยพาผมเข้าไปนอนในกล่องสี่เหลี่ยมใสๆ และเจาะเลือด ใส่สายน้ำเกลือ ใส่สายนั้น สายนี่ให้กับผมรุงรังไปหมด 💊🩺🩻

⏰เวลา 19.30 น. ป๊ากับแม่ได้โทรไปโรงพยาบาลสัตว์ที่ขายเลือดแมวจากที่หมอแนะนำ แต่ต้องเอาเลือดผมไปตรวจดูก่อนว่ามันเข้ากันมั้ย ถ้าไม่เข้ากันต้องไปหาซื้อที่อื่นอีก ป๊ากับแม่เลยรีบออกไปจนได้เลือดที่โรงพยาบาลสัตว์แห่งนึงและรับเลือดมาให้ผมที่โรงพยาบาล ป๊ากับแม่ใช้เวลา 3 ชั่งโมงกว่าๆ ที่ได้เลือดมาให้ผม แต่ว่าเวลานั้นโรงพยาบาลก็ปิดไม่ให้เข้าเยี่ยมแล้ว เลยต้องฝากเลือดไว้กับยามและพยาบาลจะเดินมารับเลือดไปใส่ตัวให้ผมเอง ป๊ากับแม่ฝากเลือดเสร็จเลยขับรถกลับบ้าน เพื่อไปพักผ่อนจะได้มาหาผมแต่เช้า🩸🩸🩸

⏰เวลา 23.45 น. หมอที่โรงพยาบาลได้โทรหาป๊ากับแม่ว่าขณะที่ให้เลือดผมอยู่ ผมมีอาการชักและได้หยุดหายใจไปสักพัก ตอนนี้หมอได้ฉีดยากระตุ้นเพื่อให้หัวใจผมกลับมาเต้น 2 เข็มแล้ว แต่หัวใจก็ยังไม่เต้นเลย หมอเลยแจ้งว่าจะลองให้อีกเข็มนึงดูถ้าหมดเข็มนี้คือหมอต้องแจ้งป๊ากับแม่ว่าผมไปดาวแมวแล้ว พอป๊ากับแม่ของผมได้ยินแบบนี้ ก็พูดกับหมอทั้งน้ำตาว่าให้หมอทำทุกอย่างให้หัวใจผมกลับมาเต้นได้มั้ย หมอก็ตอบกลับมาว่าจะพยายาม💉💉💉

⏰เวลา 24.00 น. หมอได้โทรมาบอกป๊ากับแม่ว่าผมได้ไปดาวแมวแล้วจริงๆ ผมไม่สามารถกลับมาอยู่กับป๊ากับแม่ได้แล้ว และตอนเช้าให้ป๊ากับแม่มารับตัวผมไปไว้ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นที่ผมเคยได้รับมันมาตลอด 8 ปี ก่อนที่ป๊ากับแม่จะไม่ได้เห็นผมอีกต่อไป ⚰️⚰️⚰️

🌟🐱วันที่ผมได้กลับไปดาวแมว🐱🌟
วันที่ 11 มิถุนายน 2566 เวลา 8.30 น. ป๊ากับแม่และพี่ไอซ์ ก็มารับผมไปไว้ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นอีกครั้ง เพราะเมื่อคืนหมอเค้าให้ผมไปนอนที่ไหนก็ไม่รู้โครตจะหนาวเลยไม่มีผ้าห่มให้ด้วย แถมเค้าเอาถุงพลาสติกอะไรก็ไม่รู้เป็นสี่เหลี่ยมๆ มีซิปรูดด้วยมาเอาตัวผมใส่เข้าไปอีก ผมนี่อีดอัดมากเลยครับ พอแม่มาอุ้มผมออกจากถุง ผมอบอุ่นมากเลยครับ แต่ทำไมแม่ร้องไห้หนักมาก และก็พูดว่ารักผมนะๆ คิดถึงผมนะๆ อยู่นั่นแระ ทั้งๆที่แม่ก็อุ้มผมอยู่ อ้อ…ผมลืมตัวไปผมไม่หายใจแล้วนี่ครับ และตัวผมก็แข็งทื่อเลยกางนิ้วไปแตะหน้าแม่ไม่ได้แล้วด้วย ผมรู้ว่าแม่รักผมมาก แม่คิดที่จะนำร่างของผมไปเผาที่วัดทำทุกอย่างเหมือนกับว่าผมเป็นคนจริงๆ ที่ตายไปแล้ว แม่ได้อุ้มผมตลอดทางจากโรงพยาบาลมาถึงวัดไม่ยอมวางผมเลย เพื่อที่จะมาส่งร่าง ส่งวิญญาณผมกลับดาวแมว แม่กอดผม หอมผม ลูบหัวผม ลูบตัวผม จนวินาทีสุดท้ายที่พี่เค้าจะเอาร่างผมเข้าเตาเผา สุดท้ายนี้ก่อนผมจะไม่เหลือร่างให้แม่เห็นอีกต่อไปแล้ว ผมอยากจะบอกแม่ว่า ไม่ต้องโทษตัวเองว่าไม่น่าพาผมมาหาหมอ เลยทำให้ผมมาจากแม่ไปดาวแมวแบบนี้ ผมรู้ว่าแม่พยายามที่จะหาที่รักษาผมให้ผมดีขึ้น สภาพผมทรุดขนาดนี้เป็นแม่คนอื่นก็ต้องพามารักษากับหมอแบบผมเหมือนกัน แม่ตัดสินใจแบบนี้ดีที่สุดแล้ว แม่ทำเพื่อผมมาเยอะแล้ว ผมแค่ไม่อยากเห็นแม่ต้องเหนื่อย ต้องเสียเงินมากมายมารักษาผม และผมก็ไม่ต้องมาเจ็บปวดทรมานกับโรคที่ผมเป็นอยู่ด้วย ผมเลยรีบไปเล่นกับเพื่อนๆ ที่ดาวแมวไวๆ ผมก็รักแม่ครับ แต่ผมต้องไปอยู่ดาวแมวแล้ว แม่สัญญากับผมนะครับ ว่าจะไม่ร้องไห้ให้กับผมนาน แม่จะรักและคิดถึงผมตลอดไป ขอบคุณป๊าแม่ และพี่ไอซ์ อีกครั้งมากๆ ครับ ผมมีความสุขมากๆ ที่ได้มาอยู่กับครอบครัวนี้ แต่ตอนนี้ผมต้องขอตัวไปดาวแมวก่อนแล้วนะครับทุกๆคน เพื่อนๆ มาตามผมแล้ว…….เหมี๊ยวววววว!!!!!⛪️👼🏻⛪️👼🏻

>>>เราพยายามเขียนเพื่อให้รู้สึกว่าเค้าคือเรื่องราวในช่วงชีวิตที่เราเลี้ยงเค้า และพยายามจะดูแลเค้าให้ดีที่สุดเท่านั้นและตอนนี้เรายังจัดการความคิดถึงที่มีต่อแมวเราออกจากหัวไม่ได้เลย เราเพิ่งเขียนครั้งแรกในพันทิป ถเาผิดห้องหรือผิดพลาดอะไรเราขออภัยด้วย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ <<<