สวัสดีค่ะ เราอยู่มหาลัย กำลังจะขึ้นปี2 เรามีปัญญากับพ่อแม่ ในหลายเรื่อง ไม่ว่าจะเรื่องคำพูด การเงิน การซัพพอร์ต จนตอนนี้เราแทบจะหันหน้าไปหาใครไม่ได้แล้ว
.
.เรื่องมีอยู่ว่าค่าใช้จ่ายเราในแต่ละเดือน พ่อแม่เราบอกมันมากไป(เราพักหอนอกค่าห้อง3,500) แล้วพ่อกับแม่ให้เราย้ายเข้าหอในเพื่อลดค่าใช้จ่าย จะได้เอาไปเพิ่มค่าขนมเเทน เราก็เลยยอมย้าย แต่ขออยู่คนเดียว เพราะเราไม่สะดวกกับอยู่เมทซึ่งต้องจ่ายค่าห้องแค่ปีละ8,000 แต่พ่อแม่เรากลับไม่ยอม บอกให้เราหัดลำบากบ้าง(เราโทรคุยกับพ่อแม่เหมือนจะรู้เรื่องและเข้าใจ) พ่อกลับโทรไปหายายให้ยายโทรมาบอกเราว่าให้อยู่คนเดียว อยู่ไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่ ลาออกไป เราเศร้ามาก ทั้งๆที่อีก1อาทิตต้องจ่ายค่าห้อง เราก็อธิบายไปอย่างใจเย็น ว่าห้องมันเล็ก ขออยู่คนเดียว จ่ายแค่ปีละ8,000เอง แต่กลับไม่มีใครรับฟัง จนเราบอกว่าไม่มีก็จะไปหายืม พอพูดเสร็จเราก็ร้องไห้ น้อยใจ และตัดสายไป (ช่วงนี้คือไม่มีที่พึ่งเลย จะหันไปหาพ่อกับแม่ก็ไม่ได้)
.
.
และยังมีอีกหลายเรื่องที่เราโดนตีกรอบ คำพูดรุนแรง ไม่เข้าใจ เราอึดอัน หมดที่พึ่งแต่ไม่สามารถหันหน้าเข้าหาพ่อกับแม่ได้เลยทั้งที่เป็นที่พึ่งสุดท้าย
ทั้งคำว่าไฮโซ ทั้งที่เรากินแบบคนปกติทั่วไป เที่ยวเล่นเหมือนวัยรุ่นทั้งไป เราไปเล่นร้านเกมก้ถูกว่าปัญญาอ่อน ทั้งๆที่เราตั้งใจเรียนไม่เคยเกเร แต่ทำไม ไม่เข้าใจเราเหมือนเด็กทั่วไป
.
.
ครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่มีปัญหาเรื่องเงิน(ไม่ได้ช็อต แต่ขี้เหนียว ชอบมีปัญหาทุกครั้งที่ต้องใช้เงิน 1,000ขึ้นไป) แต่มองกลับกัน ทำไมคนที่เขาไม่มีเงิน แต่ครอบครัวเขาทำไมมีความสุข ดูไม่มีปัญหากันเลย จนเราอิจฉา
ตัดภาพมาที่ครอบครัวเรา ที่จะขอเงินซื้ออะไรสักอย่าง ต้องเป็นเรื่องเป็นราวขนาดใหญ่ ทะเลาะกันไปหมด ทั้งๆที่อยากให้เราเรียนแต่ในหลายอย่างทั้งความคิด เงิน ทำไม่ซัพพอร์ตเราให้ดีบ้าง ส่วนตัวเราประหยัดจนไม่รู้จะประหยัดจรงไหนแล้ว เสื้อผ้าเราก็ใช้แต่มื้อ2 รึตัวไม่เกินร้อย ค่ากินเราก้ตกอาทิตย์ละ1,200 ค่าห้องก็ปีละ8,000 อยากรู้ว่าเราทำอะไรผิดพลาดมั้ย เราดูไฮโซเกินไปหรอ เราทำอะไรผิด 
.
.
ช่วยให้คำปรึกษาที่ดีกับเราด้วยนะคะ ถ้าเราผิดพลาดพร้อมแก้ไข เราไม่มีที่พึ่งแล้วจริงๆ 🙏🙏😭