หลายครั้งแล้วที่ต้องออกไปแสดงความคิดเห็นหรือปัญญาต่อหน้าสาธารณชน (คุณครูและเพื่อนๆ)

ในตอนที่อยู่คนเดียวนั้นคิดและพูดออกมาอย่างปราดเปรื่อง คล่องแคล่ว มีเหตุมีผลชัดเจน
แต่เมื่อเกิดอาการประหม่า กังวล เกิดขึ้น เมื่อต้องเอาสิ่งที่อยู่ข้างในออกมาใช้ให้ผู้อื่นได้ประจักษ์
กลับเงียบเป็นบ้าใบ้ กลัวจนตัวสั่น บางครั้งก็รู้ตัวแต่ทำอะไรไม่ได้ ให้หายตื่นตระหนก คงเป็นวิบากที่เคยไปทำไว้
หลังจากที่ต้องออกไปทำอะไรแบบนั้น ก็กลับมารู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมากที่ไม่สามารถทำให้ผู้อื่นประจักษ์ถึง
ความสามารถที่แท้จริงของเราได้ ได้แต่แพ้หัวใจตัวเองทุกที จนไม่รู้จะทำอย่างไรกับมันแล้ว
คงจะต้องถึงเวลาที่ใจมันเหนื่อยหน่ายไม่ต้องการอีกต่อไปให้ใครรู้ซึ่งอะไร เราจะได้ทำไปโดยไร้ซึ่งเจตนา
เมื่อถึงเวลานั้น เราจะได้เป็นผู้ถึงความกล้าหาญชาญชัยในการที่จะพูดอะไรๆในโลกโดยไม่ต้องคิดว่าคนอื่นจะว่าอย่างไรอีก

และในเวลาอันใกล้นี้เองก็ดี เวลาของสงครามก็กำลังจะมาถึง
ข้าพเจ้าใช้ ลานแสดงธรรม นี้ในการตะเตรียมอาวุธออกศึก
หวังว่าจะมี นายตำราพิชัย ที่สามารถให้คำแนะนำข้าพเจ้าในที่นี้ได้

กระผมต้องทำอย่างไรเพื่อที่จะ ข้าม สิ่งนี้ไปได้
มันกัดกินหัวใจมากขึ้นทุกครั้ง จนทนไม่ไหว
มันช่างทุกข์เสียเหลือเกิน เฮ้อ.. ใจเต้นไม่หยุด

ขออย่าได้ถือสาในความโง่เง่าซ้ำซากของข้าพเจ้า
นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะตั้งกระทู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ จะไม่กลับมาปรารภซ้ำอีก...