ผมเป็นผู้ชายคนนึงอายุ17
ตอนม.ต้นผมเรียนอยู่ รร.ประจำจังหวัดจนม.ปลายย้ายมาเเถวบ้าน
เพราะโรฃเรียนนี้มีโอกาศได้โควต้าเข้ามหาลัยสูง
เเต่สังคมที่นี่เเย่มากไม่มีหารจัดการที่ดีเทียบรร.เก่าไม่ติด
ตอนเข้ามาม.4รู้สึกมีความสุขมากขึ้นม.5ได้เป็น1ในสภานักเรียน
จนผมได้ทำเรื่องบางอย่างจนโดนทันบน เเล้วเพื่อนทั้งห้องก็มองผมดป็นตัวปะหลาดผมเสียใจมากเเต่ผมทำผิดไปผมก็รู้เเต่สังคมที่นี่มันเเย่ไม่มีใครให้อภัยผมจริงๆเลย เเละด้วยเรื่องที่ผมก่อขึ้นทำให้ผมหลุดพ้นจากสภาพการเป็นสภานักเรียน ทั้งห้องมีอยู่30คนมีเเค่10คนที่ไม่ได้เป็นสภา ตอนเเรกๆผมไม่รู้ว่าครูพูดจริงไหมเรื่องจะเอาผมออก เพราะทุกครั้งที่มีเรื่อง  มีงาน มีกิจกรรมผมต้องไปช่วยเเท้กระทั้งประชุมสภาผมก็ไป ผมเลยมีความหวังเล็กๆในใจว่าครูเขาอาจให้โอหาศเราก็ได้ จนผมได้ตรวจว่าตัวเองเป็นโรคกระดูกสันหลังคต ต้องพายายามไม่ยกของหนัง เเต่เวลามีกิจกรรมผมก็ไม่อยากย่นดูนิ่งๆ ผมก็ช่วย จนมาถึงวันหมดวาระ
ทุกคนได้เกียรติบัตรกับทุนการศึกษาหมด ยกเว้นผม
เพื่อนสนิทของผมสองคนได้ทุนมีหารไปกินเลี้ยงหมูกะทะ ที่ผมไม่กล้าเอาเเบกหน้าตัวเองไปด้วยซ้ำ
ทุกคนมองผมเป็นตัวตลก ผมทำอะไรชอบหยิบมาเเซะ
ผมเคยทำเพจสนุกๆในรร.จนเป็นไวรอลทุกคนในรร.รู้จักหมด
เเต่พอเป็นเเบบนั้นมันก็มีพวกไม่พอใจมาดักทำร้าย
จะมีคนคอยเเซะตลอด ผมโพสรีวิวน้ำในสหกรณ์รร.ที่มาใหม่ในเเง่ดี
เเต่พอเพื่อนในห้องบางกลุ่มมันไปกินมันก็พูดเลยๆเเซะๆว่า
น้ำหมาไม่เเดกมครมันรีวิวว่าดีวะ เดี๋ยวจะตบให้คว่ำเลย
คือผมก็ไม่ได้อะไรเท่าไหร่เเต่พอมันนานๆไปผมไม่รู้ว่าผมเป็นตัวอะไรผมเสียใจมากต้องทนเรียนเพื่ออนาคตตัวเอง
ต้องอยู่กับความทุกเพราะเคยผิดพลาดกะบสังคมห่วยๆ
เคยอยากย้ายรร.ตอนเกิดเรื่องเเต่พ่อกับเเม่ก็อยากให้ทนเรียนไปจนจบ
มีใครเคยเจออะไรเเบบนี้ไหมคับ ผมเหนื่อยมากกับชีวิต
กับการเรียน จนวันนี้เขาไปรับทุนสภานักเรียนกัน ผมยังไม่มีหน้าไปโรงเรียนเลย เพราะผมไม่อยากไปยืนดูทุกคนมีความสุขเเล้วผม
ที่ช่วยงานเยอะกว่าบางคนเเต่กลับไม่ได้
****เขียนผิดตรงไหนขออภัยด้วยนะครับ****