สวัสดีครับ ผมเขียนกระทู้เป็นครั้งแรก ถ้าผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะครับ

 มาเริ่มเข้าเรื่องก่อนเลย ตอนผมป.1-ป.2 พี่ชายได้ถามผมว่า อยากเป็นตำรวจมั้ย ผมก็เลยตอบ ว่าอยากเป็น (ซึ่งผมเองก็ยังเด็กเล็กๆ ยังไม่ได้คิดอะไรมาก) พี่ชายของผมอยากเป็นตำรวจมากๆ เเต่ไม่สามารถเป็นได้ เพราะตาบอดสี เขาเลยอยากให้ผมเป็นตำรวจ (เตรียมทหาร4เหล่าซึ่งตัวผมจะสอบได้ตอนผมจบม.4 ปี67) ผมทุ่มเทกับการที่อยากจะเป็นตำรวจให้ได้ เป็นคนที่ไม่ชอบเรียนพิเศษ กวดวิชา เเต่พี่ชายก็ให้เรียน ผมก็ต้องยอม จนผมจบม.3 เเละเตรียมสอบเข้าม.4อีกร.รนึง สอบห้องโครงการพิเศษ ซึ่งผมติดตัวสำรองที่30 ตอนนั้นคิดว่าคงเรียกตัวไม่ถึง เเต่สุดท้ายเขาเรียกถึงลำดับที่31 ซึ่งผมดีใจมาก พอวันไปรายงานตัว มันเหลือเเค่ห้องเดียวคือห้องเตรียมวิศวะ ค่าเทอม16,000 เป็นห้องโครงการที่เปิดเป็นรุ่นเเรก วันนั้นผมจะกลับบ้านเลยหล่ะ เเต่พ่อกับพี่ของผม อยากให้เข้าไปเลย ถ้าผมไปรอสอบห้องธรรมดา เขากลัวว่าผมจะติดเพื่อนตามเพื่อน ผมก็ต้องยอมเขาอีก พอรู้ตัวว่าเด็กในห้องนี้ มีเเค่18คน วันปรับพื้นฐาน 1อาทิตย์ ผมเเทบคิดอยากจะลาออกเลยหล่ะครับ มันเกินตัวผมจริงๆ อีกอย่าง เพื่อนในห้องมีเเต่เด็กเรียนทั้งนั้น สังคมเก่าขอบผมมันต่างกับสังคมใหม่มากๆเลย(ตัวของผมไม่ค่อยชอบอยู่กับเด็กเรียน เพราะมีเเต่เครียด อยากอยู่กับเพื่อนที่เเบบเเนวเกเรเเต่ขยัน อย่างเช่น เเกล้งเพื่อน ทำทรงจัด )พอเปิดเรียน ผมเห็นตารางเรียน ผมนี่จะเป็นลม เพราะไม่มีคาบว่างเลยหล่ะครับ พอผ่านมาประมาณ1 เดือน ไม่มีวันไหนเลยหล่ะครับที่ผมไม่คิดที่จะลาออก เพื่อที่จะไปเริ่มปวช1.(ที่คิดไว้ ช่างยนต์ เชื่อม ปิโตรเลียม) เเต่ก็ไม่ทันเเล้ว ต้องรอปีหน้า  เหนื่อยมากๆเลยครับ เรียนก็ไม่เข้าใจ ตั้งเเต่เปิดเรียนมา ตัวผมไม่ได้นึกถึงตำรวจเลยครับ เพราะตอนนี้เอาตัวเองไม่รอดเเล้ว ตอนนี้ก็ทนไปก่อนครับ ทุกคนมีความคิดเห็นยังไงบ้างครับ

///ถ้าพิมพ์วกวนไปมา ขออภัยด้วยครับ เป็นกระทู้เเรกครับ