ก่อนอื่นผมขอใช้เป็นนามสมมติของฝ่ายหญิงว่า A นะครับ
คือผมกับ A เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยมัธยมครับตอนแรกเราก็ยังไม่ได้สนิทกันแค่เป็นเพื่อนที่เรียนอยู่ห้องเดียวกันเฉยๆ แต่พอเริ่มม.2 ผมกับ A ก็เริ่มมีการคุยกันมากขึ้นๆเพราะว่าได้โอกาสทำงานร่วมกันและนั่งอยู่ใกล้ๆกันทีนี้ความสัมพันธ์จากเพื่อนมันก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นชอบแล้วผมก็ตัดสินใจเริ่มคุยกันจริงๆจังๆ เราคุยกันได้ครึ่งปีตั้งแต่ท้ายเทอม2 จนถึงเปิดเทอมของม.3 ผมรู้สึกว่าเราเข้ากันได้ดีมากแต่ว่าด้วยความที่ตอนนั้นผมยังเด็กอยู่มากๆทำให้ผมทำการตัดสินใจโง่ๆไปก็คือผมติดเกม เราเลยไม่ค่อยได้คุยกันเหมือนแต่ก่อนแต่ว่าผมก็ไม่ได้ชอบเธอน้อยลงหรืออะไร แต่ว่าด้วยความอึดอัดที่ว่าเราเคยคุยกันดีๆมาก่อนแต่ว่าอยู่ๆเราก็หยุดคุยกันไปมันเป็นความอึดอัดแปลกๆ ที่ผมในตอนนั้นรับมือกับมันไม่ได้ผมจึงตัดสินใจที่จะลองถอยออกมาจากที่ตรงนั้นดูและเปลี่ยนเป็นแอบชอบเฉยๆแทน พอขึ้นมัธยมปลายผมเลือกต่อที่เดิม A ก็เลือกต่อที่เดิมเช่นกัน แล้วเหมือนโชคชะตาจะไม่เข้าข้างผม ผมกับ A ได้อยู่ห้องเดียวกันเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือความสัมพันธ์ของเรามันน่าอึดอัดมากๆ เราสองคนไม่เคยทักกันก่อนเลยครับ เธอนั่งหน้าห้องฝั่งขวา ผมนั่งหลังห้องฝั่งซ้าย เราจะมีได้คุยกันแค่ผ่านเพื่อนคนอื่นๆ ทุกคนอ่านมาจนถึงตรงนี้อาจจะคิดว่าความสัมพันธ์มันแปลกเราไม่เคยทะเลาะกันเลยไม่ได้มีปัญหาอะไรกันใหญ่โตแฟนก็ยังไม่ได้เป็นจะว่าอกหักก็ไม่ได้ ผมที่มองย้อนดูผมก็คิดเหมือนกันแต่ถึงตอนนี้มันก็กลับไปแก้อะไรไม่ได้แล้ว มาต่อกันทีนี้พอขึ้นมอปลาย ผมด้วยความที่เป็นคนใฝ่เรียนทำให้ผมเป็นตัวท๊อปของห้อง แล้วอยู่ดีๆวันนึงของช่วงม.4 เทอม 2 A ก็ทักผมมาให้ติวเคมีให้ ซึ่งนั่นก็เป็นเหมือนเชื้อเพลิงที่ให้ความรักของผมมันลุกโชนอีกครั้งรอบนี้เราคุยกันต่อได้ประมาณ2-3เดือนครับ แล้วก็เหมือนเดิมเลยคืออยู่ๆเราก็หยุดคุยกันหายไปเลย (ผมเข้าใจว่ามันแปลกผมก็คิดเหมือนกันอยากย้อนเวลากลับไปตบหัวตัวเองจริงๆ) เราไม่ได้ทะเลาะกันเราไม่ได้คุยอะไรกันแปลกๆผมก็ไม่ได้สารภาพรักแต่มันแค่หายไปเลยผมเองก็ไม่ได้ทักไปต่อด้วยมันเลยเป็นก้อนความอึดอัดเหมือนเดิม ทำให้ผมเลือกที่จะตัดสินใจเหมือนเดิม (ผมมันโง่เองครับอันนี้ยอมรับตอนนั้นผมเป็นพวก Introvert สุดๆเลยครับค่อนไปทาง Panic เลยผมไม่สามารถทนต่อสถานการณ์อึดอัดๆได้) ทีนี้ผ่านช่วงมอปลายมาผมก็แอบชอบ A เหมือนเดิม จนถึงวันที่เรียนจบผมรู้ว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วเพราะว่าเราต่อคนละมหาวิทยาลัย ผมก็คิดอยู่นานสองนานว่าผมจะปล่อยไปจริงๆหรอ และใช่ครับผมเลือกที่จะปล่อยไปโดยหวังว่าซักวันผมก็คงจะลืมเธอได้ แต่ว่าจนตอนนี้มันผ่านมาเกือบ 3 ปีแล้วครับ ผมกำลังจะขึ้นปี 3 ผมกับ A หลังจากจบมอปลายเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลยครับ ไม่แม้กระทั่งส่งข้อความ HBD หรืออะไรก็ตามแต่เราเพียงแค่ฟอลไอจีของกันและกัน (ซึ่งทั้งผมและเธอเราเองก็ไม่ค่อยได้ลงอะไรในไอจีอยู่แล้ว) แต่ทุกครั้งที่ผมเห็นสตอรี่ของเธอ หรือว่าเห็นรูป มันเป็นความรู้สึกที่ผมรู้ตัวเองเลยว่าผมยังชอบเธออยู่และมันดูจะมั่นคงมากๆ ช่วง 3 ปีที่ผ่านมา ผมเคยลองโหลด ทินเดอร์มาหาคนคุยดูบ้างแต่ว่าต่อให้คุยกันนานแค่ไหนความรู้สึกมันก็ยังไม่ชัดเท่าเห็นสตอรี่ของเธอแค่อันเดียวเลยครับ ผมไม่เข้าใจเลยครับว่าทำไมผมถึงชอบเธอได้มากขนาดนั้น ผมไม่รู้ว่าต้องทำไงต่อจริงๆครับ
ผมอยากเลิกชอบคนๆนึงครับ
คือผมกับ A เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยมัธยมครับตอนแรกเราก็ยังไม่ได้สนิทกันแค่เป็นเพื่อนที่เรียนอยู่ห้องเดียวกันเฉยๆ แต่พอเริ่มม.2 ผมกับ A ก็เริ่มมีการคุยกันมากขึ้นๆเพราะว่าได้โอกาสทำงานร่วมกันและนั่งอยู่ใกล้ๆกันทีนี้ความสัมพันธ์จากเพื่อนมันก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นชอบแล้วผมก็ตัดสินใจเริ่มคุยกันจริงๆจังๆ เราคุยกันได้ครึ่งปีตั้งแต่ท้ายเทอม2 จนถึงเปิดเทอมของม.3 ผมรู้สึกว่าเราเข้ากันได้ดีมากแต่ว่าด้วยความที่ตอนนั้นผมยังเด็กอยู่มากๆทำให้ผมทำการตัดสินใจโง่ๆไปก็คือผมติดเกม เราเลยไม่ค่อยได้คุยกันเหมือนแต่ก่อนแต่ว่าผมก็ไม่ได้ชอบเธอน้อยลงหรืออะไร แต่ว่าด้วยความอึดอัดที่ว่าเราเคยคุยกันดีๆมาก่อนแต่ว่าอยู่ๆเราก็หยุดคุยกันไปมันเป็นความอึดอัดแปลกๆ ที่ผมในตอนนั้นรับมือกับมันไม่ได้ผมจึงตัดสินใจที่จะลองถอยออกมาจากที่ตรงนั้นดูและเปลี่ยนเป็นแอบชอบเฉยๆแทน พอขึ้นมัธยมปลายผมเลือกต่อที่เดิม A ก็เลือกต่อที่เดิมเช่นกัน แล้วเหมือนโชคชะตาจะไม่เข้าข้างผม ผมกับ A ได้อยู่ห้องเดียวกันเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือความสัมพันธ์ของเรามันน่าอึดอัดมากๆ เราสองคนไม่เคยทักกันก่อนเลยครับ เธอนั่งหน้าห้องฝั่งขวา ผมนั่งหลังห้องฝั่งซ้าย เราจะมีได้คุยกันแค่ผ่านเพื่อนคนอื่นๆ ทุกคนอ่านมาจนถึงตรงนี้อาจจะคิดว่าความสัมพันธ์มันแปลกเราไม่เคยทะเลาะกันเลยไม่ได้มีปัญหาอะไรกันใหญ่โตแฟนก็ยังไม่ได้เป็นจะว่าอกหักก็ไม่ได้ ผมที่มองย้อนดูผมก็คิดเหมือนกันแต่ถึงตอนนี้มันก็กลับไปแก้อะไรไม่ได้แล้ว มาต่อกันทีนี้พอขึ้นมอปลาย ผมด้วยความที่เป็นคนใฝ่เรียนทำให้ผมเป็นตัวท๊อปของห้อง แล้วอยู่ดีๆวันนึงของช่วงม.4 เทอม 2 A ก็ทักผมมาให้ติวเคมีให้ ซึ่งนั่นก็เป็นเหมือนเชื้อเพลิงที่ให้ความรักของผมมันลุกโชนอีกครั้งรอบนี้เราคุยกันต่อได้ประมาณ2-3เดือนครับ แล้วก็เหมือนเดิมเลยคืออยู่ๆเราก็หยุดคุยกันหายไปเลย (ผมเข้าใจว่ามันแปลกผมก็คิดเหมือนกันอยากย้อนเวลากลับไปตบหัวตัวเองจริงๆ) เราไม่ได้ทะเลาะกันเราไม่ได้คุยอะไรกันแปลกๆผมก็ไม่ได้สารภาพรักแต่มันแค่หายไปเลยผมเองก็ไม่ได้ทักไปต่อด้วยมันเลยเป็นก้อนความอึดอัดเหมือนเดิม ทำให้ผมเลือกที่จะตัดสินใจเหมือนเดิม (ผมมันโง่เองครับอันนี้ยอมรับตอนนั้นผมเป็นพวก Introvert สุดๆเลยครับค่อนไปทาง Panic เลยผมไม่สามารถทนต่อสถานการณ์อึดอัดๆได้) ทีนี้ผ่านช่วงมอปลายมาผมก็แอบชอบ A เหมือนเดิม จนถึงวันที่เรียนจบผมรู้ว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วเพราะว่าเราต่อคนละมหาวิทยาลัย ผมก็คิดอยู่นานสองนานว่าผมจะปล่อยไปจริงๆหรอ และใช่ครับผมเลือกที่จะปล่อยไปโดยหวังว่าซักวันผมก็คงจะลืมเธอได้ แต่ว่าจนตอนนี้มันผ่านมาเกือบ 3 ปีแล้วครับ ผมกำลังจะขึ้นปี 3 ผมกับ A หลังจากจบมอปลายเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลยครับ ไม่แม้กระทั่งส่งข้อความ HBD หรืออะไรก็ตามแต่เราเพียงแค่ฟอลไอจีของกันและกัน (ซึ่งทั้งผมและเธอเราเองก็ไม่ค่อยได้ลงอะไรในไอจีอยู่แล้ว) แต่ทุกครั้งที่ผมเห็นสตอรี่ของเธอ หรือว่าเห็นรูป มันเป็นความรู้สึกที่ผมรู้ตัวเองเลยว่าผมยังชอบเธออยู่และมันดูจะมั่นคงมากๆ ช่วง 3 ปีที่ผ่านมา ผมเคยลองโหลด ทินเดอร์มาหาคนคุยดูบ้างแต่ว่าต่อให้คุยกันนานแค่ไหนความรู้สึกมันก็ยังไม่ชัดเท่าเห็นสตอรี่ของเธอแค่อันเดียวเลยครับ ผมไม่เข้าใจเลยครับว่าทำไมผมถึงชอบเธอได้มากขนาดนั้น ผมไม่รู้ว่าต้องทำไงต่อจริงๆครับ