ฉันเป็นเช่นเม็ดทราย หล่นกระจายระกะพื้น ริมหาดรินสะอื้น เฝ้าร่ำร้องหาดวงดาว รู้ด้วยช่างผิดนัก ริจะรักผู้พร่างพราว คืนวันอันเปลี่ยวเปล่า ผันผ่านพร้อมรอยน้ำตา แล้วมีอยู่วันหนึ่ง เด็กน้อยซึ่งไม่เดียงสา