คือเรา ม.2 ณ ปัจจุบัน เริ่มตั้งแต่ตอนสอบเข้าม.1 เราเรียนอินเตอร์มาก่อนพ่อแม่เลยห่วงว่าสอบเข้ารร.ไทยไม่ได้ เลยเริ่มกดดันขึ้นเรื่อยๆ ให้เรียน ให้อ่านหนังสือ แต่เราเหนื่อยมากๆ เราก็เลยเถียงประมาณว่า หนูอยากพักบ้างทำไมหนูจะพักไม่ได้ พ่อเขาก็ขู่หนูตลอดว่าถ้าสอบไม่ติดจะโดนส่งไปต่างประเทศคนเดียว แล้วเรากลัวมาก ช่วงนั้นเครียดสุดๆต้องมาแอบนั่งร้องไห้ ไม่มีใครให้ระบายให้ฟัง จนเริ่มคิดเรื่องการทำร้ายตัวเอง แต่ก็ใจไม่กล้าพอ สักพักพอเราสอบติดหลายๆรร. เขาก็เริ่มดีขึ้น แล้วพอช่วงนี้เขาเริ่มกลับมากดดันอีกแล้ว คือเรามีการบ้านเยอะมากพอขึ้นม.2แล้วเป็นงานใหญ่เราเครียดมาก แต่พีอแม่ก็คิดว่าแค่ม.2การย้านจะไปเยอะแค่ไหน +กับห่วงเรื่องความสูงพ่อแม่ก็ซื้อครอสเพิ่มความสูงให้หลักแสน เราก็พยายามไปแต่พอเปิดเทอมวันไหนที่ว่างแม่ก็จะจัดตารางการเรียนเข้ามาตลอด แล้วก็บ่นว่าเราไม่ไปออกกำลังกาย (และในขณะที่เรากำลังพิมพ์แม่เราก็เอาหนังสือคณิตมาให้ทำ อย่าว่าเราขี้เกียจนะแต่ด้วยความกดดันรวมๆกันเราก็งงทำไมเราถึงเครียดจนร้องไห้) ต่อ ขนาดแค่เรื่องออกกำลังกายพ่อยังแระชดเลยถ้ามันไม่อยากสูงก็ชั่งมันไป อยากเตี้ยก็แล้วแต่ นี้ก็อธิบายส่วนนึงก็กรรมพันธ์ุไหม เพราะพ่อแม่เราก็เตี้ย พ่อก็บอกถ้าคนมันตะสูงก็สูงได้อยู่ที่ใจ แต่คือเราต้องมาฟังแม่เราบ่นทุกวัน แม่เราเป็นประเภท เหมือนติดพูดไปแล้วอ่ะสมมุติชอบบ่นว่าร้อนๆ ก็จะพูดทั้งวัน แต่นี้ติดถอนหายใจไงคนอยู่ด้วยก็อึดอัด แล้วก็บ่นทั้งวัน เตือนอะไรก็ไม่เคยรับฟังกัน เราก็เลยไม่สน แล้วเราก็โครตเกลียดแม่เราชอบบ่นให้พ่อฟังแล้วพ่อก็มาระบายใส่เราตลอด เราเลยไม่ค่อยอยากคุยกับแม่ 

ปล.ขอความคิดเห็นทุกคนหน่อยค่ะ สามารถมาระบายกันได้นะเราจะคอยอยู่ข้างๆเธอกันเอง