สวัสดีค่ะ เกริ่นก่อนว่า ที่บ้านพ่อเป็นข้าราชการ เเม่เป็นแม่บ้าน เนื่องจาก 10 กว่าปีก่อนตรวจเจอมะเร็ง หลังจากรักษาเสร็จเเล้ว
ร่างกายก็ไม่ค่อยเเข็งเเรง เลยไม่ได้ทำงานเป็นหลักเเหล่ง มีขายของตลาดนัดบ้าง เลี้ยงเด็กบ้าง(อันนี้เลี้ยงตั้งเเต่รักษาหาย เลี้ยงจนน้องเเต่บะคน 2-3 ขวบ)
รายได้ของเเม่ก็จะไม่คงที่ รายได้ของพ่อก็น้อย เนื่องจากกู้มาใช้ในครอบครัวค่อนข้างเยอะ ตั้งเเต่เเม่ป่วย โดยจ่ายหักจากเงินเดือนค่ะ
พี่สาว 1 ค่อนข้างเกเรตั้งเเต่วัยรุ่นมเรียน 2-3 กว่าจะจบ พอมีครอบครัว ก็ดูเหมือนจะไปไม่ค่อยดี (เรื่องเงินๆ)
+ ความตัดพ้อชีวิตไม่ดี ไม่มีอย่างเขา , อยากได้ อยากมี อันนี้สรุปเองจากที่เขาชอบโพสในเฟสบุ๊คนะคะ เพราะบ่อยมาก
พี่ชาย ก็เรียนไม่จบป.ตรี เเต่ก็สอบเป็นข้าราชการได้ค่ะ กู้มาช่วยพ่อโปะหนี้ ทั้งนอกเเละในระบบ (อันนี้ทำเพื่อครอขครัว ยอมรับว่าเสียสละค่ะ)
เพราะเขาก็เงินเดือนน้อยลงเหมือนกัน แต่ที่รู้สึกว่ามันไม่ค่อยโอเค ตรงที่ เขาจะหารายได้เสริม เขาคิดอะไร เขาอยากทำเลย เขาไม่ไตร่ตรอง
หรือใช้เวลาศึกษาธุรกิจที่อยากจะทำ เเละเป็นคนชอบเอาเงินในอนาคตมาใช้ คือ ยืมคนอื่น บอก เดี๋ยวได้เงินส่วนนี้ๆจะคืน สรุป ไม่ได้ค่ะ ส่วนมาก
เป็นเเบบนี้บ่อยค่ะ เพราะมั่นใจในตัวเอง
ส่วนเรา ก็เรียนจบป.ตรี ม.รัฐธรรมดา ไม่มึชื่อเสียง มีงานทำก่อนได้ใบจบเลยค่ะ ไม่มีเวลาพัก เนื่องจากช่วงเราปี4 ได้รู้ว่าเเม่มีหนี้นอกระบบ
เพื่อเอามาใช้จ่ายในครอบครัว ประมาณเกือบครึ่งล้านค่ะ ตอนนั้นใจสลายมาก ไม่มีใครบอกเราเลย
เราไม่ใช้คนใช้เงินเกินตัวค่ะ เรากับพี่ชาย ก็ทำงานกันมาตั้งเเต่เด็ก รู้ว่าตอนลำบากมันเป็นยังไง
เเต่ก็ผ่านมาได้ เพราะเเม่ขายที่ดินได้พอดีค่ะ เเต่ความลำบากในส่วนที่เราเจอหลังรู้ความจริง
ตอนนั้นเราไม่ได้บอกใครเลย เราหุงข้าวกินกับไข่ พี่วินมอไซต์ที่สนิทกัน ไปรับส่ง โรงงานฟรี ทุกวันเป็นเดือนค่ะ
เพราะเขาสงสาร และซื้อกับข้าวเช้าให้เราทุกวันค่ะ เราก็เก็บไว้กินเที่ยง
นี่คือความลำบากที่ครอบครัวเราเจอ ในส่วนที่เราสามารถเล่าได้นะคะ
ตอนนี้ ที่บ้านไม่มีหนี้นอกระบบเเล้วค่ะ เพราะพี่ชายกับเเม่ที่ขายที่ได้ เอาไปโป๊ะหมด
เเม่ให้ทองเป็นสมบัติคนละ บาท เงินเเบ่งจากเหลือขายที่ค่ะ (ขายได้ราคาไม่ค่อยดีเนื่องจากที่ตาบอดค่ะ)
ทองเรายังอยู่ หลังจากนั้นเราพยายามเก็บเงินมาตลอดค่ะ
เพราะเรารู้ว่า ครอบครัวไม่สามารถซัพพอร์ตเราได้ เราต้องพยายามมีทุกอย่างด้วยตัวเอง
*ทุกอย่างในทีนี้คือ มีรถบ้าน , สามารถพาพ่อเเม่ไปเที่ยว หรือขับรถพาไปไหนได้
แต่ความน้อยใจที่เรามีตอนนี้คือ เราไม่สามารถเก็บเงินได้นานเลยค่ะ
พี่ชายจะมีหนี้นอกระบบ จากการ คิดว่าอนาคตจะได้เงินส่วนนี้มาใช้ เเล้วเอาเงินคนอื่นมาใช้ก่อน
ที่เราเสียใจมากคือ เเม่โทรมาร้องไห้กับเรา ว่าพี่ต้องเอาเงินไปคืนเขา เเม่เอารถมอไซต์ไปเข้าไฟเเนน โทรไปยืมยาย และ เรากดบัตรเครดิตเงินสดมาให้ 20k บอกสิ้นเมษาจะได้เงินกู้ธนาคาา สรุป ก็ไม่ได้
ให้เรารอ ตุลา
ต้นเดือนพฤษภา เราเลยลองใจเเม่โดยการบอกว่า เราไม่มึเงินใช้เเล้ว ให้พี่หามาคืนด้วย
สรุปก็ไม่มีใคร หามาคืนเราได้ เราเข้าใจค่ะ ว่า เเม่ก็ไม่ได้ทำงาน พ่อก็มีเงินเดือน พี่ชายก็คงหาไม่ได้
แต่ที่เรารู้สึกน้อยใจตัวเองคือ ไม่มีใครกระตือรือร้น เหมือนตอนที่พี่ชายต้องการใช้เงินเลย
ทำไมทุกครั้ง เราถึงเป็นฝ้ายที่ต้องรอ มันไม่ใช่ครั้งเเรกค่ะ
เราเเต่งงานคืนเเรก กลางคืนพี่ชายก็มายืมเงินเราเลย
เราเสียใจ หรือเราเห๋นเเก่ตัว ที่ไม่เห็นแก้พี่น้องก็ไม่รู้
(พ่อเเม่พี่ อยู่ที่เดียวกันค่ะ , เราอยู่ต่างจังหวัด)
ทุกวันนี้เราไม่เยากคุยกับใครเลยค่ะ เราไม่อยากตอบใครเลย
พอเราลำบาก เราไม่รู่เลยว่าเราจะหันหน้าไปพึ่งใคร
ความน้อยใจหรือความเห็นแก่ตัวของเราเอง
ร่างกายก็ไม่ค่อยเเข็งเเรง เลยไม่ได้ทำงานเป็นหลักเเหล่ง มีขายของตลาดนัดบ้าง เลี้ยงเด็กบ้าง(อันนี้เลี้ยงตั้งเเต่รักษาหาย เลี้ยงจนน้องเเต่บะคน 2-3 ขวบ)
รายได้ของเเม่ก็จะไม่คงที่ รายได้ของพ่อก็น้อย เนื่องจากกู้มาใช้ในครอบครัวค่อนข้างเยอะ ตั้งเเต่เเม่ป่วย โดยจ่ายหักจากเงินเดือนค่ะ
พี่สาว 1 ค่อนข้างเกเรตั้งเเต่วัยรุ่นมเรียน 2-3 กว่าจะจบ พอมีครอบครัว ก็ดูเหมือนจะไปไม่ค่อยดี (เรื่องเงินๆ)
+ ความตัดพ้อชีวิตไม่ดี ไม่มีอย่างเขา , อยากได้ อยากมี อันนี้สรุปเองจากที่เขาชอบโพสในเฟสบุ๊คนะคะ เพราะบ่อยมาก
พี่ชาย ก็เรียนไม่จบป.ตรี เเต่ก็สอบเป็นข้าราชการได้ค่ะ กู้มาช่วยพ่อโปะหนี้ ทั้งนอกเเละในระบบ (อันนี้ทำเพื่อครอขครัว ยอมรับว่าเสียสละค่ะ)
เพราะเขาก็เงินเดือนน้อยลงเหมือนกัน แต่ที่รู้สึกว่ามันไม่ค่อยโอเค ตรงที่ เขาจะหารายได้เสริม เขาคิดอะไร เขาอยากทำเลย เขาไม่ไตร่ตรอง
หรือใช้เวลาศึกษาธุรกิจที่อยากจะทำ เเละเป็นคนชอบเอาเงินในอนาคตมาใช้ คือ ยืมคนอื่น บอก เดี๋ยวได้เงินส่วนนี้ๆจะคืน สรุป ไม่ได้ค่ะ ส่วนมาก
เป็นเเบบนี้บ่อยค่ะ เพราะมั่นใจในตัวเอง
ส่วนเรา ก็เรียนจบป.ตรี ม.รัฐธรรมดา ไม่มึชื่อเสียง มีงานทำก่อนได้ใบจบเลยค่ะ ไม่มีเวลาพัก เนื่องจากช่วงเราปี4 ได้รู้ว่าเเม่มีหนี้นอกระบบ
เพื่อเอามาใช้จ่ายในครอบครัว ประมาณเกือบครึ่งล้านค่ะ ตอนนั้นใจสลายมาก ไม่มีใครบอกเราเลย
เราไม่ใช้คนใช้เงินเกินตัวค่ะ เรากับพี่ชาย ก็ทำงานกันมาตั้งเเต่เด็ก รู้ว่าตอนลำบากมันเป็นยังไง
เเต่ก็ผ่านมาได้ เพราะเเม่ขายที่ดินได้พอดีค่ะ เเต่ความลำบากในส่วนที่เราเจอหลังรู้ความจริง
ตอนนั้นเราไม่ได้บอกใครเลย เราหุงข้าวกินกับไข่ พี่วินมอไซต์ที่สนิทกัน ไปรับส่ง โรงงานฟรี ทุกวันเป็นเดือนค่ะ
เพราะเขาสงสาร และซื้อกับข้าวเช้าให้เราทุกวันค่ะ เราก็เก็บไว้กินเที่ยง
นี่คือความลำบากที่ครอบครัวเราเจอ ในส่วนที่เราสามารถเล่าได้นะคะ
ตอนนี้ ที่บ้านไม่มีหนี้นอกระบบเเล้วค่ะ เพราะพี่ชายกับเเม่ที่ขายที่ได้ เอาไปโป๊ะหมด
เเม่ให้ทองเป็นสมบัติคนละ บาท เงินเเบ่งจากเหลือขายที่ค่ะ (ขายได้ราคาไม่ค่อยดีเนื่องจากที่ตาบอดค่ะ)
ทองเรายังอยู่ หลังจากนั้นเราพยายามเก็บเงินมาตลอดค่ะ
เพราะเรารู้ว่า ครอบครัวไม่สามารถซัพพอร์ตเราได้ เราต้องพยายามมีทุกอย่างด้วยตัวเอง
*ทุกอย่างในทีนี้คือ มีรถบ้าน , สามารถพาพ่อเเม่ไปเที่ยว หรือขับรถพาไปไหนได้
แต่ความน้อยใจที่เรามีตอนนี้คือ เราไม่สามารถเก็บเงินได้นานเลยค่ะ
พี่ชายจะมีหนี้นอกระบบ จากการ คิดว่าอนาคตจะได้เงินส่วนนี้มาใช้ เเล้วเอาเงินคนอื่นมาใช้ก่อน
ที่เราเสียใจมากคือ เเม่โทรมาร้องไห้กับเรา ว่าพี่ต้องเอาเงินไปคืนเขา เเม่เอารถมอไซต์ไปเข้าไฟเเนน โทรไปยืมยาย และ เรากดบัตรเครดิตเงินสดมาให้ 20k บอกสิ้นเมษาจะได้เงินกู้ธนาคาา สรุป ก็ไม่ได้
ให้เรารอ ตุลา
ต้นเดือนพฤษภา เราเลยลองใจเเม่โดยการบอกว่า เราไม่มึเงินใช้เเล้ว ให้พี่หามาคืนด้วย
สรุปก็ไม่มีใคร หามาคืนเราได้ เราเข้าใจค่ะ ว่า เเม่ก็ไม่ได้ทำงาน พ่อก็มีเงินเดือน พี่ชายก็คงหาไม่ได้
แต่ที่เรารู้สึกน้อยใจตัวเองคือ ไม่มีใครกระตือรือร้น เหมือนตอนที่พี่ชายต้องการใช้เงินเลย
ทำไมทุกครั้ง เราถึงเป็นฝ้ายที่ต้องรอ มันไม่ใช่ครั้งเเรกค่ะ
เราเเต่งงานคืนเเรก กลางคืนพี่ชายก็มายืมเงินเราเลย
เราเสียใจ หรือเราเห๋นเเก่ตัว ที่ไม่เห็นแก้พี่น้องก็ไม่รู้
(พ่อเเม่พี่ อยู่ที่เดียวกันค่ะ , เราอยู่ต่างจังหวัด)
ทุกวันนี้เราไม่เยากคุยกับใครเลยค่ะ เราไม่อยากตอบใครเลย
พอเราลำบาก เราไม่รู่เลยว่าเราจะหันหน้าไปพึ่งใคร