สวัสดีครับ ผมอายุ22ปี ปัจจุบันได้รับใบแดง มาเกณฑ์ทหารอยู่ชลบุรี พ่อแม่ผมอยู่จังหวัดนครปฐม ตัวผมเองตั้งแต่จำความได้ก็ ไม่ค่อยได้รับการดูแลจากพ่อแม่เท่าไรนัก มีเหตุการที่ผมจะต้องอยู่ห้องแถวคนเดียวตั้งแต่ป.3 เพราะแม่ติดคุก ส่วนพ่อต้องทำงานขับรถตู้คอนเทนเนอร์ที่ต่างจังหวัด พ่อจะส่งเงินมาให้คนข้างบ้านมาให้ ส่วนตัวผมต้องใช้จัดการ เดินไป รร เอง อยู่กับเพื่อนบ้าง พ่อก็กลับมาบ้าง แม่ผมจะติดคุกอยู่บ่อยครับเรื่องยาเสพติด ออกมาก็ติดอีก
 ผมเลยรู้สึกว่าผมใช้ชิวิตด้วยตัวเองมาตังแต่เด็ก จนจบม.3 ผมก็เริ่มทำงาน หาเงินใช้ แล้วตัดสินใจไม่เรียนต่อ พ่อก็ทำงานขับรถไป 
ส่งค่าห้องให้ ค่านำ้ ค่าไฟ 
ก็เป็นมาอย่างงี้ แม่เข้าๆออกคุก พ่อก็ทำงานมีเงินเดือนชนเดือน ทุกเดือน บางเดือนผมก็ช่วยออกค่าต่างๆบ้าง 
ตั้งแต่อายุ 15-16 ผมก็หาเงินใช้เองค่ากินค่าใช้มาตั้งแต่นั้น ส่วนแม่พอออกจากคุกไม่เคยทำงานอะไรเลย 
พอออกมาก็อยู่บ้านให้พ่อส่งตังให้ใช้ ขอผมใช้ไปวันๆ
ติดการพนัน ติดยา พ่อก็ไม่มีเงินส่งให้บ้าง คือพ่อทำงานได้รายได้มาก็เก็บไม่อยู่ หามาก็ใช้ไปตลอด ส่วนตัวผมก็ทำงานไปหลายที่ เรียนกศนไปด้วยจนจบม.6 ทำงานมีเงินเดือนก็ให้แม่บ้าง ซื้อของนู้นนี้ในห้อง ทุกอย่าง 
ที่นี้ปัจจุบันผมติดทหารเลย ไม่ได้อยู่ห้อง
 และแล้วทุกอย่างก็ถาโถมมาใส่ผม พ่อผมโดนเลิกจ้าง ไม่มีงานทำ ไม่มีเงินเก็บ กลับมาอยู่กับแม่ ที่ห้องแถว 
ตั้งแต่ก่อนผมมาทหารได้ประมาณเดือนนึง
แล้วผมก็เครียด เพราะผมมาทหารก็เงินเดือนน้อยมาก 
ต้องเจียดเงินมาให้พ่อแม่บ้าง
 พ่อตกงานมาตั้งแต่ผมมาทหาร มา6-7เดือนแล้ว 
ปัจจุบัน ณ ตอนนี้ แม่ผมก็ติดคุกอีกรอบอีก พ่ออยู่คนเดียวไม่มีเงินจ่ายค่าห้องค่าไฟ มา2-3เดือน ไม่มีเงินกินข้าว โทรมาทีไรก็ขอเงินๆ เข้าใจไหมครับ ถามว่ารักพ่อกับแม่ไหม ผมรักนะ แต่ความผูกพันแบบครอบครัวมันไม่ใช่ เพราะผมใช้ชิวิตมาเองพ่อแม่ไม่เคยรู้ว่าผมใช้ชิวิตยังไง เหมือนผมรู้แค่ว่า นั้นแม่นั้นพ่อ ไม่มีความอบอุ่นอะไร จากครอบครัว แม่ก็ไม่เอาอะไรเลย พ่อก็ตกงาน 
ความสัมพันธ์ของผมกับพ่อก็ไม่มีอะไรมาก พ่อชอบทำให้ผมผิดหวังบ่อยๆ เรื่องความเป็นพ่อ ผมมาทหารก็อยากได้กำลังใจ อยากได้ความคิดถึงบ้างแต่ก็ไม่มีเลย มีแต่เรื่องเครียดมาใหัตลอด *ตลอดจริงๆ ไม่เคยสบายใจเลยเวลาโทรไปหาพ่อแม่ คือผมก็มีชิวิตของผม ก็อยากจะเก็บเงิน พ่อก็ไม่ยอมหางานทำสักที อยู่ห้องไปวันๆ 
ไม่มีเงินก็ไม่หา เอาแต่ขอความช่วยเหลือจากคนอื่น 
ผมที่ต้องผ่านอะไรด้วยตัวเองมาทุกอย่าง ตั้งแต่เด็ก 
เพราะพ่อแม่สำหรับผมไม่ใช่ที่พึ่งของผมเลย ทั้งทางใจหรืออะไรก็แล้วแต่ของความเป็นพ่อเป็นแม่ ที่ควรจะมีให้ลูก ผมต้องเรียนรู้ ใช้ชีวิตเองมา 
มาวันนี้ ผมมาทหารเงินเดือนก็น้อย อยากจะเก็บเงิน 
พ่อแม่ก็เหมือนจะไม่เอาอะไรแล้ว
ผมเหนื่อยกับชิวิตมากๆ ท้อ น้อยใจ แต่ก็ยังต้องสงสารพ่อแม่อีก ผมสงสารชิวิตตัวเองก่อนได้ไหม ผมไม่รู้จะเอาไงต่อดี เหนื่อย ท้อ ไร้ที่พึ่งมากๆ พ่อแม่ก็ต้องการจะพึ่งผม ผมก็ไม่อยากจะเปรียบเทียบกับพ่อแม่คนอื่น แต่ผมพึ่งจะ22 พ่อแม่ผมอายุ60กว่าแล้ว ก็แก่แล้ว แต่ผมก็ไม่ได้รวย พ่อแม่ก็ไม่ได้มีอะไรให้ แถมติดทหารอีก อยู่ค่ายก็เครียดทำงานหนักอยู่แล้ว เงินเดือนก็น้อย 
คำถามคือ ผมควรละทิ้งทุกอย่างและถวายชิวิตให้พ่อแม่เลยไหม เงินได้มาให้แกหมด หรือ ผมก็ใช้ชิวิตของผมต่อไป รอดูว่าพ่อจะเอาไงต่อกับชิวิต ต้องช่วยเหลือต่อไปเรื่อยๆ หรือว่าไง กับพ่อที่ไม่มีใจจะทำอะไรแล้วเหมือนกัน 
ละผมจะมีอนาคตได้ยังไง พ่อแม่ไม่ใช้เซฟโซนเลยที่ผ่านมา ใจนึงก็อยากจะไม่รับรู้อะไรเลย แต่ใจนึงก็ทำไม่ลง 
เพราะคำว่าพ่อแม่อย่างเดียวเลย แต่ชิวิตผมก็ลำบาก  
ผมไม่ได้อยากเกิดมาลำบากขนานนี้ หรือเป็นเพราะเวรกรรม ทำไมพ่อต้องทำให้ผมผิดหวังอยู่เรื่อย ทำไมแม่ถึงได้ บั่นทอนจิตใจผมได้ขนานนี้ ทำไมผมถึงไม่ได้รับความอบอุ่นกับเขาบ้าง ทำไมภาระทุกอย่างต้องมาตกอยู่ที่ผมคนเดียวตอนนี้ กลัวพ่อจะฆ่าตัวตายมาก เพราะพ่อดูจะเศร้าๆไม่อยากทำไร แม่ก็อย่างนี้ ติดยา ติดคุก ไม่เอาอะไรเลย ชิวิตผมจะไปต่อยังไง