อายุ25ค่ะ ไม่ได้ทำงานมาเกือบ3ปี บวกกับตอนนี้มีลูก เลี้ยงเองแบบ100%
ทำงานล่าสุดคือแม่ขายข้าวเราขายกาแฟสดหน้าร้านข้าวแม่ค่ะ เลยไม่มีเพื่อนร่วมงานมีแต่ลูกค้า
มีลูกคนแรก เลี้ยงที่บ้านแฟนที่เชียงใหม่ ทุกครั้งที่ออกนอกบ้าน จะไประยะสั้นหรือยาวคือเขาจะไปด้วยทุกครั้ง แม้แต่แค่ไปเซเว่นก็จะมีเขาไปด้วยทุกครั้ง
พอมีลูกคนที่สองตัดสินใจแยกออกมาอยู่บ้านแม่ แต่ยังไม่ได้เลิกกันแต่รู้สึกว่าอยากเป็นอิสระมันอึดอัด มันไม่มีเป้าหมาย มันเจือจางความรู้สึก
ทีนี้เข้าประเด็น บ้านแม่อยู่ฉะเชิงเทราค่ะ เคยมาอยู่ที่นี่เป็นจริงเป็นจังเกิอบ2ปีเรียน ม.ปลายในเมืองมีเพื่อนที่ยังติดต่อกันอยู่ประมาณ5คน แต่ทุกคนตอนนนี้ยังเรียนต่อ ป.โท ยังทำงานอยู่ใน กทม แล้วเราไม่ได้เป็นคนพื้นที่เราไม่มีเพื่อนเลยค่ะ ไม่ใช่ไม่มีความสุขแต่มันเหงาๆมันหน่วงๆแบบพูดไม่ถูก
วันทั้งวัน ทุกๆวันจะอยู่กับลูก100% จะมีเวลาส่วนตัวแค่วันอาทิตย์ ช่วงเช้าเต็มที่ไม่เกินชั่วโมงครึ่ง ส่วนตัวที่แปลว่าออกไปซื้อของ จิปาถะในบ้านของใช้ลูก ที่ไปคนเดียวจริงๆ แต่เกือบทุกวันก็คือไปโลตัสใกล้บง้านถือว่าพาลูกคนโตออกไปด้วย
ทีนี้เรารู้สึกว่าเราไม่มีเพื่อนเลยมันเหงามัรพูดไม่ถูก อยากไปกินหมูกะทะเมาส์มอยกับเพื่อน อยากนัดกันคุยเมาส์ตามร้านกาแฟ วันไหนเหนื่อยจากเลี้ยงลูกมากๆอยากนั่งกินเบียร์นั่งนิ่งๆกับดนตรีสด มีนก็ไม่รู้จะชวนใครอีก มันไม่มีเลย เพื่อนบ้านเป็นพวกทำงานโรงงาน ถัดไปเป็นแม่ลูกอ่อน ถัดไปเป็นบ้านเช่าของพนักงานร้านนวด แบบว่าการที่เราจะมีเพื่อนที่จะนัดกันออกไปไหนมันไม่มีเลย ทำไมมันเหงามันน้อยใจชีวิตก็ไม่รู้อ่ะ เราต้องเริ่มยังไงหรอคะ
ทำไมรู้สึกว่าโลกภายนอกเข้าถึงยาก
ทำงานล่าสุดคือแม่ขายข้าวเราขายกาแฟสดหน้าร้านข้าวแม่ค่ะ เลยไม่มีเพื่อนร่วมงานมีแต่ลูกค้า
มีลูกคนแรก เลี้ยงที่บ้านแฟนที่เชียงใหม่ ทุกครั้งที่ออกนอกบ้าน จะไประยะสั้นหรือยาวคือเขาจะไปด้วยทุกครั้ง แม้แต่แค่ไปเซเว่นก็จะมีเขาไปด้วยทุกครั้ง
พอมีลูกคนที่สองตัดสินใจแยกออกมาอยู่บ้านแม่ แต่ยังไม่ได้เลิกกันแต่รู้สึกว่าอยากเป็นอิสระมันอึดอัด มันไม่มีเป้าหมาย มันเจือจางความรู้สึก
ทีนี้เข้าประเด็น บ้านแม่อยู่ฉะเชิงเทราค่ะ เคยมาอยู่ที่นี่เป็นจริงเป็นจังเกิอบ2ปีเรียน ม.ปลายในเมืองมีเพื่อนที่ยังติดต่อกันอยู่ประมาณ5คน แต่ทุกคนตอนนนี้ยังเรียนต่อ ป.โท ยังทำงานอยู่ใน กทม แล้วเราไม่ได้เป็นคนพื้นที่เราไม่มีเพื่อนเลยค่ะ ไม่ใช่ไม่มีความสุขแต่มันเหงาๆมันหน่วงๆแบบพูดไม่ถูก
วันทั้งวัน ทุกๆวันจะอยู่กับลูก100% จะมีเวลาส่วนตัวแค่วันอาทิตย์ ช่วงเช้าเต็มที่ไม่เกินชั่วโมงครึ่ง ส่วนตัวที่แปลว่าออกไปซื้อของ จิปาถะในบ้านของใช้ลูก ที่ไปคนเดียวจริงๆ แต่เกือบทุกวันก็คือไปโลตัสใกล้บง้านถือว่าพาลูกคนโตออกไปด้วย
ทีนี้เรารู้สึกว่าเราไม่มีเพื่อนเลยมันเหงามัรพูดไม่ถูก อยากไปกินหมูกะทะเมาส์มอยกับเพื่อน อยากนัดกันคุยเมาส์ตามร้านกาแฟ วันไหนเหนื่อยจากเลี้ยงลูกมากๆอยากนั่งกินเบียร์นั่งนิ่งๆกับดนตรีสด มีนก็ไม่รู้จะชวนใครอีก มันไม่มีเลย เพื่อนบ้านเป็นพวกทำงานโรงงาน ถัดไปเป็นแม่ลูกอ่อน ถัดไปเป็นบ้านเช่าของพนักงานร้านนวด แบบว่าการที่เราจะมีเพื่อนที่จะนัดกันออกไปไหนมันไม่มีเลย ทำไมมันเหงามันน้อยใจชีวิตก็ไม่รู้อ่ะ เราต้องเริ่มยังไงหรอคะ