วันที่สงบวันนึงมีคนตั้งโต๊ะกินกาแฟอยู่ที่ใต้ต้นไม้

พีเฟวคนเดินมา "มีฝูงซอมบี้กำลังบุกมาแล้ว"

เถนาย 1 ในคนนั่ง "ทั้ง ๆ ที่เป็นวันที่สงบแท้ ๆ นะ"

ไรจ้าอีก 1 ในคนนั่ง "อีกเรื่องคือ เราจะรู้ได้ไงว่าพีเฟวไม่ใช่ซอมบี้ด้วย"

กาตี้อีก 1 ในคนนั่ง "ไม่สำคัญ ฆ่าทิ้งไปเลยเพื่อความปลอดภัย"

พีเฟว "ไม่ได้น่ะ เรารู้ที่หลบซ่อนตัวที่ปลอดภัยอยู่"

เถนาย "ยังมีประโยชน์สินะ งั้นพาพวกเราไปกัน"

ก็ไปกันถึงปั้มน้ำมันก็เจอซอมบี้อยู่ 8 ตัว

พีเฟว "เราต้องเข้าไปในร้านค้าเพื่อหยิบกุญแจมา"

ไรจ้า "แต่ก่อนอื่นเลยคือมีซอมบี้จริง ๆ เสียด้วย"

กาตี้ "ว้า ไอ้เราก็นึกว่าอำกันเล่นหนุก ๆ ไม่หนุกแล้วเนี่ยงี้"

เถนาย "หมดกำลังใจจะมีชีวิตอยู่ต่อเบย"

พีเฟว "เจ้าต้องต่อต้านไม่ใช่เข้าร่วม"

แล้วซอมบี้ตัวที่ 4 ก็วิ่งมา

ไรจ้า "ทุกคนช่วยเป็นเหยื่อล่อซอมบี้ 4 ก่อนนะ ถ่วงเวลาเพื่อเราจะได้หนีไปได้"

พีเฟว "แล้วคนอื่นว่าไง เห็นแก่ตัวแบบนี้เหมือนกันไม๊?"

กาตี้ "เหมือนกันหมด เพราะงั้นไม่มีใครยอมเป็นเหยื่อล่อเลย"

ทันใดนั้นเองหัวซอมบี้ 4 ก็แหลกกระจุย

เถนาย "มีคนมาช่วยพวกเราแล้ว"

กอเม็ดผู้ยิงหัวซอมบี้ 4 "ไม่ได้ช่วยฟรี ๆ นะ พวกเจ้าต้องเป็นแรงงานทาสเราตอบแทน"

พีเฟว "โลกล่มสลายเลยไม่มีกฎหมายไรควบคุมแล้วสินะ"

ไรจ้า "เอาพวกเราไปเป็นแรงงานทาสก็สมควรแล้วล่ะ ใครช่วยไรก็ต้องหวังผลตอบแทน"

กอเม็ด "ถูกแล้ว กระสุนที่ยิงไปนั่นมีค่ากว่าชีวิตเจ้า 3 คนรวมกันเสียอีก แต่ไม่ถึง 4"

กาตี้ "เห็นว่าจะได้แรงงานทาส 4 คน เลยยิงช่วยไปเพราะคุ้มค่านั่นเอง"