สวัสดีค่ะ เนื่องจากไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ เราได้ติดตามข่าวของยูทูปเบอร์ท่านหนึ่งที่โดนดราม่าเกี่ยวกับ ความกตัญญูต่อพ่อ-แม่ และเราก็ดูไปเรื่อยๆ แรกๆก็ไม่ได้คิดอะไรกับกระแสดราม่านี้ค่ะ ก็คิดว่าเป็นดราม่า ต่างคนต่างคิด ในโลกออนไลน์เฉยๆ จนกระทั่งเราได้มีโอกาสดูคลิปของคุณแม่เจ้าของช่องยูทูปและเพจเกี่ยวกับเลี้ยงลูก ได้ออกมาพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ค่ะ คุณแม่พูดดีมากๆเลยนะคะ พูดประมาณว่า ลูกไม่ได้ขอให้ได้เกิดมา พ่อแม่ต่างหากที่เป็นคนขอให้เค้าเกิดมา ซึ่งคุณแม่พูดไว้ก่อนว่า เป็นคนที่ตัดสินใจจะมีลูก จึงได้มีมุมมองเกี่ยวกับบุญคุณหรือการเลี้ยงลูกในลักษณะนี้ค่ะ ซึ่งทำให้เราผู้ที่เป็นลูกมาโดยตลอดชีวิต มองว่า ก็จริงนะ เราไม่ได้ขอให้เกิดมา อีกอย่างการเกิดมาเป็นมนุษย์ก็ใช่ว่าจะมีความสุข เรามีเรื่องให้ทุกข์ ให้เครียดตั้งแต่เล็กจนโต ไหนจะเจ็บป่วย ไหนจะเรื่องของเศรษฐกิจที่ ต่างคนต่างก็รู้กันดีว่าไม่ง่ายเลยสักนิด ดังนั้นเรื่องของการเลี้ยงดูพ่อแม่ก็ควรจะรับผิดชอบ ก็เป็นสิ่งที่ถูกแล้ว และถ้าพ่อแม่ดูแลเค้าดีตอนเด็กๆ ดูแลเอาใจใส่เค้า ด้วยใจ แล้วระยะต่อมาเมื่องลูกโตขึ้น จะกลับมาดูแลพ่อแม่มันก็จะเป็นไปด้วยความรัก ความผูกพัน ความจริงใจ ความเคยชิน ก็เป็นสิ่งที่ควรจะเกิดขึ้นตามปกติอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะคะ
   แต่ทว่า ลูกที่พ่อแม่ก็ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเนี่ย คือเราต้องมองยังไงคะ รู้สึกเหมือนเรียกร้องอะไรไม่ได้ เราว่าพ่อแม่ก็ทำเต็มที่แล้วค่ะ แต่หลายๆครั้งเราก็รู้สึกน้อยใจบ้าง ว่าทำไมแค่การโทรไปของเงินพ่อแม่หรือขอความช่วยเหลือบางอย่างมันถึงได้ยากมาก ทั้งๆที่เป็นพ่อแม่เราแท้ๆ แต่ด้วยความที่เราเป็นลูกหลงโตมากับพี่ พี่สาวของเราแทบจะเป็นแม่เราได้ เค้าก็ช่วยเหลือเรามาตลอด คอยอบรม สั่งสอน ส่งให้เรียนหนังสือมาตั้งแต่เด็กๆ กะเตงพาไปมหาลัย คนอื่นก็มองพี่เราไม่ดีบ้าง แต่พี่เราก็ไม่เคยสนใจ แถมให้เราเรียกว่าแม่ พอมีคนมาถามพี่เราก็ตอบไปด้วยสีหน้ายิ้มๆว่า เป็นลูกสาว เราว่าการที่พี่เราทำกับเราในลักษณะนี้มากกว่าที่เราควรเรียกว่าบุญคุณ เอาจริงๆชีวิตเราไม่จำเป็นต้องส่งเงินให้พ่อแม่ใช้เลยก็ได้ ไม่ต้องทำอะไรก็ได้ เพียงแต่โทรหาบ้าง ไปเจอบ้าง ในฐานะที่เป็นผู้ที่ให้กำเนิด และไม่เคยทอดทิ้ง แต่เราคิดว่ากับพี่สาวเรา เราอยากดูแลเค้ามากกว่า เราอยากทำทุกอย่าง อยากช่วยพี่ ให้ไม่เหนื่อย อยากแบ่งเบาภาระ บางทีเราก็ช่วยพี่เลี้ยงดู อบรมหลานบ้าง เหมือนที่พี่เราเคยทำกับเราตอนเด็กๆ 
    เราว่าบางทีสังคมก็ควรมองให้ถูกต้องเกี่ยวกับความเหมาะสมในจุดนี้ด้วย ไม่ใช่ว่าเนรคุณ แต่พ่อแม่ไม่ได้วางแผนให้มีเราในชีวิต และเราก็ไม่ได้อยากเกิดมา การที่เราใช้ชีวิตไปในลักษณะนี้ก็ถูกต้องแล้วหรือเปล่า บางทีชีวิตเราก็เป็นของเรา การตัดสินใจที่เด็ดขาดที่สุดก็ควรจะเป็นเรา ไม่ใช่คนนอกที่มองผ่านๆแล้วตัดสินไปต่างๆนาๆ 
    เราจึงอยากทราบว่า หลายๆท่านมองความสัมพันธ์ลักษณะนี้แบบไหนคะ แล้วคิดว่าคนเป็นลูกควรรู้สึกอย่างไร เมื่อบอกพ่อแม่ว่าไม่ได้อยากเกิดมา แต่พ่อแม่ก็ตอบกลับว่าไม่ได้ต้องการให้เราเกิดมาเช่นกัน แบ่งปันความคิดกันได้นะคะ 🙂