เรากับแฟนคบกันมาประมาณ 1 กว่าแล้ว แต่เป็นเพื่อนกันมา 6 ปี ซึ่งเราตัดสินใจคบกันโดยที่พึ่งเป็นคนคุยๆกันได้  3 เดือน ระหว่างที่คบกันมาปีกว่าๆเรามีปัญหาคาราคาซังมามากมาย ด้วยความที่ต่างกัน เราร้อนเค้าเย็น เราก็พยายามปรับตลอด แต่บางครั้งเราก็เผลอหลุดอารมณ์ร้อนมาบ้าง เค้าก็เตือนเราก็พยายามปรับ
ทีนี้มาเป็นเรื่องครอบครัว คือเราเหลือแม่คนเดียว แต่ครอบครัวเค้ายังอยู่ครบ เค้าก็จะพยายามพาเราเข้าหาครอบครัวเค้าตลอด
ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติ แต่พอบางครั้งเราไม่สะดวกไป เพราะเราก็ต้องอยู่กับแม่เราบ้าง ช่วยแม่ทำงานที่บ้านบ้าง เค้ากลับมองว่าเรามีข้อแม้หรือไม่อยากมาบ้านเค้า ทั้งๆที่เราเต็มที่มากๆมาตลอดเลยค่ะเวลาบ้านเค้าชวนไปไหน ถึงแม้ไม่อยากไปก็ไปด้วยหมด บางทีเหนื่อยมากๆก็ยังพยายามไปกับบ้านเค้าเสมอ แต่ด้วยความที่แม่เค้าเป็นคนจุกจิก เป็นค่อยข้างจะเยอะ เราก็แอบรำคาญบ้าง แต่พยายามมองข้ามมาตลอด ต่อให้บางครั้งแม่เค้าพูดกระทบกระเทือนจิตใจเรา เราก็ไปบอกเค้า แต่เค้าก็บอกว่าปล่อยไปแม่เค้าเป็นแบบนี้จะให้ทำยังไง เราก็โอเคพยายามมองข้ามมาตลอด 
ตอนนี้แค่เราเหนื่อย เหนื่อยที่ต้องทำตามเค้า เหนื่อยที่ต้องพยายามทำนู่นนี่ แต่เค้ากลับมองไม่เห็นความพยายาม ประมาณว่าทำดีร้อยครั้ง แต่พลาดครั้งเดียวคือคนผิดทันที เราพยายามจะอธิบายเวลาเราทำอะไรผิดพลาด เค้ากลับมองว่านั่นคือข้ออ้าง ไม่เคยมองว่าเราไม่ได้ตั้งใจ เรางงมาก เรารักเค้ามากๆเลยค่ะ รักครอบครัวเค้ามาก แต่ตอนนี้เราเหนื่อย จะเลิกก็เสียดายมิตรภาพและสิ่งที่ดีๆที่มีกันมา จะไปต่อก็เหนื่อยและอึดอัด พยายามคุยกันหลายรอบก็ไม่จบไม่เคลียร์จนบั่นทอนกันเอง 

ใครพอมีวิธีที่จะสามารถหาตรงกลางในความสัมพันธ์ได้มั้ยคะ เราเหนื่อยมากจริงๆ