คืออยู่ๆเเม่ก็เริ่มด่าเหมือนเป็นบ้า (ท้าใช้คำไม่สุภาพขอโทษด้วยนะคะ) ช่วงหลังๆมาเเม่ด่าเเต่เราไม่มีเหตุผลเลยค่ะ เช่นเหมือนวันนี้ เเม่ไปกวาดหน้าบ้านเเล้วบอกเรากวาดไม่สะอาดทั้งๆที่เรากวาดทั้งซอกทั้งมุมเเต่ที่เเม่เราว่าเพราะเเม่ไปกวาดตรงชั้นเก็บรองเท้าเเล้วก็ด่าเราไปมั่วหมด เเล้วเเม่บอกให้เราไปเก็บขวดน้ำเราก็เก็บนะคะเราก็เอาไปเก็บเเล้วเราก็กลับมานั้งเล่นต่อเเล้วอีกสักพักเเม่ก็บอกให้เราไปเก็บขวดน้ำตรงโต๊ะคอมพี่ทั้งๆที่ยังไม่หมดเเล้วก็ด่าเรา  หน้าเพียงเพราะเราบอกว่าของพี่เรา เเล้วเเม่ก็ด่าเรา ด่าเเบบด่าจนเราอยากร้องไห้สักพักเเม่ก็เริ่มอาการหนักเเล้วก็ด่าเราเอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่คนโตเราเรื่องที่ไม่ดี  เเล้วก็ด่าเรา สันดานหมา นิสัยเหมือนพี่จริงๆ ปลิ้นปล้อนทั้งๆที่เราบอกเเม่ว่าอย่าเอาเราไปเปรียบเทียบเปรียบเทียบกับคนอื่นเราไม่ชอบเเม่ก็ยังทำ เเล้วเราอยากบอกแกกลับมากเลยนะเเต่ท้าเราบอกกลับ ขู่ก็จะทำร้ายร่างกายอย่างเดี่ยว เราอยากถามว่าเราผิดขนาดนั้นเลยหรอคะ ทุกวันนี้เหมือนเราเป็นคนนอกเเล้ว ไม่มีความสุขอยากไปโรงเรียนทุกวันไม่อยากเจอเเม่ เเล้วท้าพ่อเราพูดไรหน่อยก็งอนก็โมโห หรือเรียกง่ายๆเเม่เราเป็นประสาท เเต่เเมเราก็ไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็น ท้าคนอื่นบอกก็ร้องไห้จะเป็นจะตาย เเล้วก็บอก เห็นมั้ยเขาด่าเเม่อย่างนู้นอย่างนี้ ตอนนี้เราอยากโตๆเเล้วรีบหางานทำเพื่อนจะได้หนีเราไม่อยากอยู่กับเเม่มากๆ ช่วงตอนที่เราเปิดเทอมมาเเม่เราอาการหนักขึ้นทุกวัน ด่าใครไม่ด่าด่าเเต่เราเหมือนเราไปฆ่าใครมา เราพูดพี่เราก็ปกป้องเเม่อยางเดี่ยวอะผิดไม่ฟังที่เเม่พูด ท้าโดนเขาตีมากูจะไม่สงสารเลยกูจะซำด้วย อะกวนตีน  เเล้วทุกคนคิดเอาที่เราเป็นเราเป็นเพราะใครจะโทษเเต่ตัวเราก็ไม่ได้ เราก็เข้าใจที่เเม่โกรธเราเพราะ เรื่องเงิน มันหาเงินไม่ทัน เเล้วทำไมต้องเอามาลงกับเราเเล้วพูดเหมือนเราจะเอาขายเพื่อจะได้เงินอะ  บางที่เราก็อยากตายให้จบๆเราไม่อยากอยู่