ฮัลโลลล เราคบกับแฟนมา 3 ปีกว่าค่ะ แต่ยิ่งคบเรายิ่งมองไม่เห็นอนาคตร่วมกันเลย ..

ย้อนไปครึ่งปีแรกที่คบกัน ทุกอย่างดูใหม่ไปหมดทั้งความหลงความรักความคิดถึง ยิ่งเราอยู่ไกลกัน 200 กว่ากิโล มันทรมานมาก อยากเจอทุกวันแต่ก็ทำไม่ได้ ทำได้แค่นานๆเจอกันที ซึ่งช่วงเวลานั้นเราพยายามเรียนรู้กันให้มากที่สุดทุกเรื่องในชีวิตเค้า แต่ยิ่งรู้ทำให้เราอยากถอยห่างซะงั้น แต่ติดตรงที่เค้าก็เป็นคนดีในระดับนึงเลย ซึ่งคนดีๆในสมัยนี้ก็หายากอีก .. 😁

วันนึงเราได้นั่งรถตู้ไปหาเค้าที่ที่เค้าอยู่ปัจจุบันเป็นบ้านญาติเค้าที่ถูกแบ่งออกมา1ห้อง เป็นห้องเล็กๆผนังกำแพงเก่าๆบนเบาะที่นอนเล็กๆที่มีหมอนรองก้นที่เค้าใช้หนุนหัวนอนทุกคืน และมีห้องน้ำที่อยู่ปลายเท้า มันเหมาะสำหรับอยู่คนเดียวง่ายๆแหละ และหน้าห้องก็มีรถกะบะเก่าๆแบบที่บางคนใช้ขนผักในตลาดสมัยก่อนๆ1คัน คืนนั้นเรานอนค้างที่นั่นนะ แต่เราต้องออกไปซื้อหมอนใหม่มาหนุนเอง ก่อนกลับเค้าก็ขับกะบะคันนั้นมาส่งเราที่ขนส่ง กลิ่นอับรถก็แรงมาก แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไรกลัวเค้าเสียหน้า และตอนที่เราลงจากรถ เราอายคนมากเลย ประตูก็เปิดยาก เวลาปิดก็ต้องปิดดังๆ แบบว่าขับมอร์ไซด์มายังดีซะกว่า และหลังจากนี้ไม่กี่วันเค้าก็พูดขึ้นมาว่าถ้าแต่งงานกันเรามาสร้างครอบครัวเล็กๆที่นี่กันนะ อือหือออ เราได้ยินเท่านั้นแหละ  เครียดหนักเลย แค่2คนก็เดินจะชนกันแล้ว ถ้ามีลูกเพิ่มมาอีกคงเหยียบกันตายแน่ แต่ด้วยความรักหรือหลงก็ไม่รู้เราเลยมองข้ามเรื่องนี้ไปก่อนก็ได้ 😁

คบกันเข้าปีที่2 เริ่มสลับกันพามาทำความรู้จักแต่ละครอบครัว ซึ่งเค้ามาบ้านเราก่อน เราไปรับเค้าที่ขนส่งแล้วเค้าบอกว่าแวะซื้อกระเช้านมไปให้พ่อแม่เราด้วย เนี่ย! เค้าก็นิสัยน่ารักอยู่นะ ถึงบ้านเราครอบครัวเราก็งงๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร พอถึงวันที่เราต้องไปหาครอบครัวเค้าซึ่งเค้ากับแม่ก็อยู่กันคนละจ.อีก เราก็ซื้อของไปไหว้แม่เค้าเหมือนกัน บ้านแม่เค้าอยู่ติดกับชายแดน ซึ่งขับรถไปทางน่ากลัวมาก แหล่งโจรใต้อีกต่างหาก ถึงแล้วก็เจอแม่กับน้องสาวเค้าก็น่ารักนะเป็นกันเองมาก แต่แปลกตรงที่แม่เค้าพาเราไปแนะนำคนข้างบ้านว่าเราเป็นแฟนลูกชายเค้า เพื่อ? นั่นแหละ ช่างมันเถอะ หลังกลับมาไม่กี่วันเราก็รู้ว่าบ้านที่แม่เค้าอยู่เค้าเป็นคนผ่อนเค้าซื้อต่อจากญาติ แสดงว่าเค้ามีหนี้บ้านไม่รู้อีกกี่สิบกว่าปีถึงจะผ่อนหมด ซึ่งที่เค้ากู้ผ่านเพราะลูกค้าโอนเงินเข้าบัญชีเค้าโดยตรงแล้วเค้าคืนบริษัทอีกทีทำให้เค้ามียอดเดินบัญชีเยอะเลยกู้ผ่าน เราเคยถามเค้านะว่าทำไมไม่ซื้อบ้านในจ.ที่ตัวเองทำงานล่ะ เค้าบอกว่าแม่เค้าอยากอยู่ที่เดิม เพื่อนบ้านเดิม แม่เค้าบอกว่าจะยังไงก็ให้แม่ตายไปก่อน ห๊ะ! 🙄

จนมีวันนึงเราคุยเรื่องอนาคตกันว่าจะยังไง เค้าบอกว่าถ้าแต่งงานแค่ไหว้พ่อแม่ญาติๆกันก็พอเนอะ เค้าบอกว่าแถวบ้านเค้าสินสอดส่วนใหญ่ฝ่ายหญิงจะคืนให้ แล้วเค้าต้องแต่งเข้า ..ได้ยินแบบนั้นเราไปต่อไม่ถูกเลย เราคิดในใจนะ คือไรเนี่ย ถามความเห็นเราก่อนมั้ยล่ะ ถามครอบครัวเราก่อนมั้ย ไม่ใช่เราอยากจะไม่คบต่อนะ แต่บางความคิดเค้ามันเริ่มแปลกๆ 🫣

จากตอนนั้นถึงตอนนี้เราเครียดมาก เค้าก็คงเครียดเหมือนเรามั้งนะ เหมือนเรากับเค้าเป็นจิ๊กซอคนละตัวที่มันไม่สามารถเข้ากับตัวข้างๆได้เลย ความรักในสังคมไทยเนี่ยมันยากซะจริงๆ แค่ความรักของคน 2 คนมันคงไม่พอจริงๆแหละ มีรอบข้างโน้นนี่นั่นเต็มไปหมด 😮‍💨

เรื่องบ้าน : ไม่ผิดที่เค้าจะกู้ผ่อนบ้านให้แม่เค้า เพราะเค้าต้องกตัญญู แล้วชีวิตคู่ล่ะ ถ้าเรากู้ซื้อบ้านอีกคนจะเอาเงินที่ไหนสร้างครอบครัวกัน เค้าก็ผ่อนเราก็ผ่อน ตายแน่ 😦

เรื่องครอบครัว : เค้าเป็นเสาหลักของบ้านต้องคอยดูแลพ่อแม่ซึ่งพ่อแม่เค้าไม่ได้ทำงาน ส่วนพ่อแม่เราเกษียญราชการแล้วกินเงินเดือนเล็กๆน้อยๆไป ถ้าเค้าดูแลพ่อแม่เค้า แต่พ่อแม่เราเบิกได้ แล้วชีวิตคู่ล่ะ 😦

ทัศนะคติ : เค้าเครียดที่ทำงานบ้างล่ะ โทษโชคชะตาที่เกิดมาไม่มีเหมือนคนอื่นบ้างล่ะ จนต้องกินยาแก้เครียดเกือบทุกคืนจะกลายเป็นซึมเศร้าไปแล้วมั้ง ส่วนเราหรอเจอทางตันกำลังหาทางออกอยู่ 😐

เราถอยมาตั้งนานแล้วอ่ะ เราอึดอัดที่จะคุยกับเค้ามาก จนแบบรับสายแล้วไม่รู้จะคุยอะไรดีบางทีคุยไปก็ต้องหาเกมส์มาเล่นไปแก้เบื่อ จน2-3เดือนหลังนี้เราเริ่มโหลดแอพหาคู่มาเล่นแล้ว หาคุยกับคนใกล้ๆเผื่อจะคลิกกันมั้ง แล้วเราก็ดันไปรู้สึกดีกับอีกคนจริงๆได้แต่คุยวีดีโอคอลกันเฉยๆไม่ถึงกับนัดเจอกันนะ เพราะเราทำไม่ลง มันเหมือนกับเราทำผิดกับใครอยู่ เราไม่รู้ว่าจะบอกเลิกแล้วให้เหตุผลยังไง หรือจะหายไปเลยดี งงกับตัวเองเหมือนกัน 😁

ปล. พื้นฐานครอบครัวก็สำคัญนะ ถ้าคนสองคนวางเสาหลักไม่ดีก็กระทบถึงคนในบ้านอีกหลายคนได้เหมือนกัน 

ปล.อีก การเห็นแก่ตัวบางทีก็ดีนะ มันทำให้รักตัวเองมากขึ้น 0กับ0มันอาจจะเป็น0123 แต่ถ้า -กับ0 หรือ -กับ+ นี่มันเหนื่อยมากนะ

ปล.สุดท้าย แนะนำได้จ้า แต่อย่าด่าแรงนะ ขี้เกียจสำนึกผิด 😁