ขอเกริ่นก่อนนะคะว่าเรารู้จักพี่คนนี้มาจะ6ปีแล้วเขาเป็นเหมือนรักแรกช่วงเวลาที่รู้จักกันมาเขาเป็นทุกอย่างแต่ไม่ใช่แฟนจะว่าแฟนก็ไม่ใช่จะว่าคนคุยก็ไม่เชิงแต่อยู่กันแบบนี้มานานแล้วบางทีเวลาเขาอยากให้เรารู้อะไรเขาจะทำให้เรารู้แต่ถ้าเขาไม่แสดงออกเราก็ดูไม่ออกเลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ส่วนตัวเป็นคนที่ดูคนออกมาตลอดแต่กับพี่เขาดูแทบไม่ออกเลยแม้กระทั่งคนที่ใกล้ชิดก็ดูไม่ออกเหมือนกันบทเขาจะก็มาบทจะไปก็ไปบางทีเราก็ไม่รู้ว่าเราควรอยู่ตรงไหนของชีวิตเขาเพราะเขาเป็นคนไม่ค่อยพูดด้วยเราก็ยิ่งไม่รู้ไปอีกว่าเขารู้สึกอะไรเหมือนบางทีเราจริงจังเขาติดตลกแต่ถ้าเขาจริงจังเขาก็จะออกแนวนิ่งไปเลยแล้วอีกไม่ถึงเดือนเเราก็ต้องไปเรียนต่อที่อื่นห่างกันแบบคนละภาคเลยซึ่งไปมาหาสู่กันค่อนข้างยากส่วนถามว่ามีเขามันมีความสุขมั้ยมันก็มีความสุขแต่เราไม่รู้ว่าความสุขที่เรากับเขามีอยู่มันเป็นความสุขหรือแค่ความผูกพันหรือเป็นเพราะตัวเราเองที่ไม่พูดความต้องการกับเขาตรงๆแต่เราพยามแสดงออกให้เขารู้มาตลอดว่าเรารู้สึกยังไงขนาดเพื่อนยังรับรู้ว่าเราแสดงออกเพื่ออะไรแล้วยิ่งต้องห่างกันก็ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน


ขอความคิดเห็นหน่อยค่ะว่าความรู้สึกของเรากับเขามันเป็นความรักหรือแค่ความผูกพันแล้วเราควรทำยังไงต่อเราควรไปต่อหรือพอแค่นี้คะ