คือเหตุการณ์นั้นมันได้เกิดขึ้นกับตัวเราฉันเอง ฉันยังจำได้เป็นบางส่วน จึงอยากแชร์ประสบการณ์ให้ผู้ที่ได้อ่านรับรู้ ในสิ่งที่ฉันได้สัมผัสและได้เห็นในวันนั้น เรื่องเกิดขึ้นช่วงโควิด ซึ่งฉันได้ทำงานอยู่ที่จังหวัดสุ่มเสี่ยงแล้วก็ได้กลับบ้านในช่วงเทศกาลต่างจังหวัด หลังจากฉันกลับไปที่ต่างจังหวัดได้ประมาณ 2 -3วัน ฉันเลยรู้สึกปวดเมื่อยร่างกาย อาจจะเป็นเพราะเพลียในการขับรถเดินทาง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นโควิดหรืออย่างใด ฉันจึงหายาแก้ปวดเมื่อยมากิน ในขณะที่ฉันหานั้นแม่ยายก็ได้แนะนำยาของพ่อตาให้กิน ซึ่งมันเป็นยาปานดงและยา กษัยเส้น มีจำนวนทั้งหมด 9 เม็ด ฉันได้กินลงไปและสักพักประมาณ 30 นาทีเห็นจะได้ ฉันก็รู้สึกชาไปทั้งตัวตาลายเป็นตะคริว ภรรยาของฉันซึ่งอยู่ข้างๆเลยถามว่าเป็นอะไรฉันบอกว่าไม่รู้ไม่เคยเป็นรึอาจจะเป็นอาการแพ้ยา อาการก็เริ่มหนักขึ้นหนักขึ้นมันจับตะคริวทั้งตัว ภรรยาฉันเลยถามว่าจะไปโรงพยาบาลไหมฉันตอบโดยที่ไม่ลังเลเลยตอนนั้นหายใจก็ไม่ค่อยจะออกแล้วฉันบอกว่าไป ซึ่งตามนิสัยของฉันแล้วฉันก็ไม่ค่อยชอบกับโรงพยาบาลเอาซะเลยแต่เพื่ออยากรักษาชีวิตตัวเองไว้ ก็เลยอยากไป ทันที ในขณะที่ภรรยาฉันขับรถออกเดินทางซึ่งอาการของฉันก็ค่อนข้างหนักภรรยาจึงพาแวะที่อนามัยในหมู่บ้านก่อน อาการฉันในตอนนั้น คือมันหายใจไม่ออกรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตายแล้ว พยาบาลและหมอที่อยู่อนามัยก็ช่วยกันปฐมพยาบาลเบื้องต้น แต่ส่วนใหญ่เขาจะคิดไปทางโรคโควิดซะมากกว่าเลยรักษาแบบผิดๆก่อนจะออกมาจากบ้านฉันก็ให้ภรรยานำประเภทยาที่ฉันกินออกมาด้วยเพื่อจะให้หมอดูแล้วก็บอกคุณหมอว่าฉันกินยาเกินขนาด หรืออาจจะผิดประเภท ที่อนามัย จึงเรียกรถโรงพยาบาลมารับฉันและเดินทางมาที่โรงพยาบาล พอมาถึงโรงพยาล พยาบาลและคุณหมอก็ต่างกลัวคิดว่าฉันเป็นโควิดจึงไม่ค่อยอยากรักษาโดยทันที เพราะว่าต้องเตรียมการป้องกันหรือใส่ชุดป้องกันก่อนเข้าใกล้ตัวฉัน เขาพาฉันเข้าในห้องฉุกเฉินแล้วในห้องฉุกเฉินจะมีห้องเก็บของอีกทีเขาได้ เอาฉันเข้าไปอยู่ที่นั่น เพียงลำพัง และได้เปิดประตูไว้เพียงเล็กน้อย และในช่วงขณะนั้นในตาก็เริ่มจะไม่เห็นภาพแต่เห็นเพียงแสงสีขาวฉันได้ทำใจว่ายังไงก็จะตายแน่ๆในวันนี้และสุดท้ายฉันก็หายใจไม่ได้ฉันเลยปล่อยให้ใจขาดโดยที่ ไม่พยายามหายใจต่อ การที่พยายามจะหายใจทั้งๆที่หายใจไม่ได้มันทรมานมากเหลือเกิน และในช่วงที่ขาดการหายใจฉันก็ได้ไป อยู่อีกที่หนึ่ง นั่นก็คืออยู่ในจิตของตัวเอง คือตอนนั้นฉันรู้สึกสบายและโล้งมาก และสิ่งที่ฉัน คิดและสงสัยมาตลอดว่าตนเองคือใครมาจากไหนก็ได้เปิดเผยขึ้นณตอนนั้นฉันดีใจมากที่หมดความกังวรแล้ว สิ่งที่สงสัยและอยากรู้ได้เปิดเผยแล้ว ฉันคงอธิบายมาไม่หมดว่าสิ่งที่ฉันได้รับรู้และได้เห็นนั้นเป็นอย่างไรบ้าง ฉันจะบอก เป็นบางส่วนที่ฉันจำได้ดีก็แล้วกันนะ.  และสิ่งที่ฉันได้รู้ได้เห็นก็คือ หลังความตายเรายังมีจิตอยู่ เราจะได้รับรู้ทุกอย่างในตอนนั้น หลังจากสิ้นใจแล้ว ความสบายจะเกิดขึ้นมาเป็นอันดับแรก มันจะไม่มีความกังวลใดๆเข้ามา อยู่ในจิตเลย มันเป็นสิ่งที่วิเศษที่สุด เราจะรู้สึกได้เองถึงการเชื่อมโยงกับทุกสิ่งทุกอย่าง และจะไม่เกิดคำถามในจิตใจตัวเองอีกว่าเรามาจากไหนเกิดมาทำไมความจำความรู้จะเกิดขึ้นมามาหลังจากที่เราได้ตายลงหรือไม่หายใจแล้ว และแน่นอน หลังจากมีความสบายเกิดขึ้นฉันก็ไม่อยากจะกลับมาหายใจอีก... แล้วทำไมฉันจึง ได้กลับมาหายใจอีกแล้วยังไม่ตายทุกวันนี้แล้วได้เห็นอะไรมั่งฉันจะเล่าต่ออีกทีหากมีคนสนใจที่จะอ่าน