อยากรู้ว่ามีใครที่อยู่ในสถานะเดียวกันไหม?
ตามหัวข้อ ไม่ได้เกี่ยวกับความรัก แต่เกี่ยวกับเรื่องการเป็นอยู่ค่ะ พอดีเราไม่ได้อยู่พ่อกับแม่ เราอาศัยอยู่กับญาติ
เลยอยากรู้ว่า มีใครเป็นเหมือนกันไหมค่ะ ที่รู้สึกว่าบางที่โดดเดี่ยวๆมากๆ ญาติที่รับเลี้ยงเราเขาก็ดูแลดีนะคะ แต่ก็นะ เราเป็นลูกที่ไม่มีพ่อไม่มีแม่เลยถูกปฏิบัติและเลี้ยงดูต่างจากคนอื่นๆ แล้วก็เรากับญาติ มีปากเสียงกันบ่อยมากค่ะ เรายอมรับว่าหลายๆเรื่องต้นเหตุมาจากเรา เราทำอะไรไม่เข้าหูเข้าตาก็โดนตำหนิ
อันที่จริงพ่อแม่เรายังมีชีวิตอยู่นะคะ แต่มีเหตุบางอย่างที่อยู่ด้วยกันไม่ได้ แต่ไม่ใช่การเลิกลากันค่ะ เป็นเหตุผลอื่น
กลับมาเข้าประเด็น คือเรากับญาติมีปัญหากันบ่อยๆค่ะตั้งแต่เรื่องเล็กๆ แล้วญาติเป็นคนปากจัดพอสมควร เราโดนดุด่าบ่อยๆค่ะ บ้างทีก็เถียง จนโดนโยนของใส่บ้าง บ้างที่เราก็เงียบไม่เถียงเพราะอยากให้มันจบๆปล่อยให้เขาบ่นไป แต่ยิ่งอยู่ด้วยนานๆเข้า มันทำให้รู้สึกว่าโดดเดี่ยวมากเลยค่ะ แต่ที่ดูแลดี คือเราทำอาหารไม่เป็นญาติจะป็นคนทำให้ทานตลอดค่ะ เงินก็ให้ใช้ ถึงจะจำนวนน้อยก็เถอะ แล้วยังให้ที่อยู่อาศัย เราเลยเห็นเขาเป็นผู้มีพระตุณคนหนึ่ง แต่กับเขาเราไม่สามารถปรึกษาหรือพูดคุยเรื่องอื่นกับเขาได้เลยค่ะ ไม่ว่าจะมีปัญหาเรื่องเงิน หรือปัญหาเรื่องอืน เราจะไม่บอกเขา ต่อให้ป่วยก็ตามถ้าเป็นไม่หนักจริงๆก็จะไม่บอกค่ะ เพราะเกรงใจด้วยส่วนหนึ่ง
บางอย่างเขาสอนเขาบ่นเรารับรู้ได้ค่ะว่าอยากให้เราได้ดี แต่เขาก็จะเอาแต่ด่าเราบ่อยๆ ที่บอกไปเขาปากจัด อารมณ์ร้อนด้วย แต่ก็เคารพเขาเหมือนกัน
พอมีความเคารพ ควาเกรงใจ แล้วเห็นเขาเป็นผู้มีพระคุณ เลยทำให้เราไม่อยากหาปัญหาหรือภาระมาให้เขา เวลามีปัญหาเราเลยต้องปรึกษาเพื่อนตลอดค่ะ เรารู้ว่ามันยิ่งต้องเกรงใจกันไปอีกเมื่อปรึกษาและมีเพื่อนคอยช่วยเหลือ ตอนนี้เรามีแค่เพื่อนที่คอบช่วยเหลือเราตลอดเลยค่ะ ไม่ว่าจะเรื่องเงิน หรือเรื่องอื่นๆ
เลยอยากรู้ว่ามีใครเป็นเหมือนกันบ้างคะ ที่ปรึกษาปัญหากับคนอื่นๆ หรือเพื่อนตัวเอง มากกว่าคนใกล้ตัว อย่างพอแม่เองเราก็ปรึกษาพวกเขาๆไม่ได้ค่ะ ชีวิตตั้งแต่ไม่ได้อยูากับพ่อกับแม่ คือเรามีแต่เพื่อน มีแค่คำว่าเพื่อนที่ช่วยเหลือเราได้ค่ะ
ไม่รู้ว่าจะคิดยังไงกัน แต่เรารู้ว่ามีคนอื่นที่ลำบากกว่าเราค่ะเจอมาหนักกว่าเรา แต่มันก็อดคิดและรู้สึกว่าตนเองนั้นโดดเดี่ยวไม่ได้เลยค่ะ
แล้วเราจะเป็นคนหนึ่งที่ ต่อให้เจ็บปวดหรือหวาดกลัวและทุกข์แค่ไหน จะไม่ร้องไห้ให้คนอื่นเห็นค่ะ แม่แต่ญาติหรือพ่อแม่ จะชอบไปแอบร้องไห้คนเดียว
ปล. ญาติเราคนนี้เราเคารพเขาเหมือนเทียบแม่ได้เลยค่ะ แต่ก็ไม่ถึงขึ้นจะเรียกแม่ได้
อยากรู้ว่ามีใครที่อยู่ในสถานะเดียวกันไหม?
ตามหัวข้อ ไม่ได้เกี่ยวกับความรัก แต่เกี่ยวกับเรื่องการเป็นอยู่ค่ะ พอดีเราไม่ได้อยู่พ่อกับแม่ เราอาศัยอยู่กับญาติ
เลยอยากรู้ว่า มีใครเป็นเหมือนกันไหมค่ะ ที่รู้สึกว่าบางที่โดดเดี่ยวๆมากๆ ญาติที่รับเลี้ยงเราเขาก็ดูแลดีนะคะ แต่ก็นะ เราเป็นลูกที่ไม่มีพ่อไม่มีแม่เลยถูกปฏิบัติและเลี้ยงดูต่างจากคนอื่นๆ แล้วก็เรากับญาติ มีปากเสียงกันบ่อยมากค่ะ เรายอมรับว่าหลายๆเรื่องต้นเหตุมาจากเรา เราทำอะไรไม่เข้าหูเข้าตาก็โดนตำหนิ
อันที่จริงพ่อแม่เรายังมีชีวิตอยู่นะคะ แต่มีเหตุบางอย่างที่อยู่ด้วยกันไม่ได้ แต่ไม่ใช่การเลิกลากันค่ะ เป็นเหตุผลอื่น
กลับมาเข้าประเด็น คือเรากับญาติมีปัญหากันบ่อยๆค่ะตั้งแต่เรื่องเล็กๆ แล้วญาติเป็นคนปากจัดพอสมควร เราโดนดุด่าบ่อยๆค่ะ บ้างทีก็เถียง จนโดนโยนของใส่บ้าง บ้างที่เราก็เงียบไม่เถียงเพราะอยากให้มันจบๆปล่อยให้เขาบ่นไป แต่ยิ่งอยู่ด้วยนานๆเข้า มันทำให้รู้สึกว่าโดดเดี่ยวมากเลยค่ะ แต่ที่ดูแลดี คือเราทำอาหารไม่เป็นญาติจะป็นคนทำให้ทานตลอดค่ะ เงินก็ให้ใช้ ถึงจะจำนวนน้อยก็เถอะ แล้วยังให้ที่อยู่อาศัย เราเลยเห็นเขาเป็นผู้มีพระตุณคนหนึ่ง แต่กับเขาเราไม่สามารถปรึกษาหรือพูดคุยเรื่องอื่นกับเขาได้เลยค่ะ ไม่ว่าจะมีปัญหาเรื่องเงิน หรือปัญหาเรื่องอืน เราจะไม่บอกเขา ต่อให้ป่วยก็ตามถ้าเป็นไม่หนักจริงๆก็จะไม่บอกค่ะ เพราะเกรงใจด้วยส่วนหนึ่ง
บางอย่างเขาสอนเขาบ่นเรารับรู้ได้ค่ะว่าอยากให้เราได้ดี แต่เขาก็จะเอาแต่ด่าเราบ่อยๆ ที่บอกไปเขาปากจัด อารมณ์ร้อนด้วย แต่ก็เคารพเขาเหมือนกัน
พอมีความเคารพ ควาเกรงใจ แล้วเห็นเขาเป็นผู้มีพระคุณ เลยทำให้เราไม่อยากหาปัญหาหรือภาระมาให้เขา เวลามีปัญหาเราเลยต้องปรึกษาเพื่อนตลอดค่ะ เรารู้ว่ามันยิ่งต้องเกรงใจกันไปอีกเมื่อปรึกษาและมีเพื่อนคอยช่วยเหลือ ตอนนี้เรามีแค่เพื่อนที่คอบช่วยเหลือเราตลอดเลยค่ะ ไม่ว่าจะเรื่องเงิน หรือเรื่องอื่นๆ
เลยอยากรู้ว่ามีใครเป็นเหมือนกันบ้างคะ ที่ปรึกษาปัญหากับคนอื่นๆ หรือเพื่อนตัวเอง มากกว่าคนใกล้ตัว อย่างพอแม่เองเราก็ปรึกษาพวกเขาๆไม่ได้ค่ะ ชีวิตตั้งแต่ไม่ได้อยูากับพ่อกับแม่ คือเรามีแต่เพื่อน มีแค่คำว่าเพื่อนที่ช่วยเหลือเราได้ค่ะ
ไม่รู้ว่าจะคิดยังไงกัน แต่เรารู้ว่ามีคนอื่นที่ลำบากกว่าเราค่ะเจอมาหนักกว่าเรา แต่มันก็อดคิดและรู้สึกว่าตนเองนั้นโดดเดี่ยวไม่ได้เลยค่ะ
แล้วเราจะเป็นคนหนึ่งที่ ต่อให้เจ็บปวดหรือหวาดกลัวและทุกข์แค่ไหน จะไม่ร้องไห้ให้คนอื่นเห็นค่ะ แม่แต่ญาติหรือพ่อแม่ จะชอบไปแอบร้องไห้คนเดียว
ปล. ญาติเราคนนี้เราเคารพเขาเหมือนเทียบแม่ได้เลยค่ะ แต่ก็ไม่ถึงขึ้นจะเรียกแม่ได้