ตอนนี้ผมเรียนอยู่ม.4 ครับ แต่ต้องท้าวความกลับไปตอนม.3 ก่อน คือ ผมเป็นคนที่หัวดีในระดับนึงเลยครับ แต่ตอนม.3 ผมไม่ค่อยตั้งใจเรียน ถึงอย่างนั้นคะแนนก็ไม่ได้แย่มากครับ เรื่องมันมาเริ่มตอนผลการสอบเข้าม.4 ออก ผมได้อยู่ห้องแรกๆเลย แต่ว่าคะแนนคณิต-วิทย์ ผมแย่มากครับ ซึ่งผมก็เข้าใจครับว่าเป็นเพราะผมไม่ตั้งใจ ปล่อยปะละเลยเอง เลยโดนพ่อกดดันครับว่า ถ้าไม่ตั้งใจเรียน จะสอบเข้าคณะดีๆไม่ได้ จบมาก็จะได้ทำงานที่ได้เงินเดือนต่ำๆ ซึ่งอันนี้ผมก็เข้าใจดีครับ แต่ก็โม้ต่อว่าที่อาม่ายกแม่ให้พ่อเพราะว่าพ่อเป็นหมอ ถ้าไม่ได้เป็นหมอ อาม่าคงไม่ยกให้หรอก what the f? แล้วก็บอกให้ผมเล่นเกมให้น้อยลง (ผมเป็นคนติดเกมครับ) ซึ่งอันนี้ผมก็เข้าใจเช่นกัน ทำให้พอขึ้นม.4 มาผมตั้งใจเรียนตลอดเลยครับ พยายามทำการบ้านส่งให้ทันตลอด เกมก็ไม่ได้เล่นเยอะเหมือนเมื่อก่อนแล้ว กลับบ้านมาทำการบ้านเสร็จแล้วก็นอนแต่หัวค่ำ ตื่นแต่เช้าไปโรงเรียนตลอด แต่ก็มีอยู่ครั้งนึงผมเล่นเกมจนดึก (อันนี้ไม่ได้เล่นนานครับแต่คนในแคลนเขาสะดวกตอนดึกๆ การบ้านก็ทำเสร็จแล้ว) ทำให้พ่อกดดันผมเหมือนกับที่บอกไปอีกแล้วครับ เหมือนเขาไม่เคยเห็นความตั้งใจของผมเลยครับ ผมสอบอังกฤษแล้วได้คะแนนดีหรือไปแข่งอะไรที่เกี่ยวกับอังกฤษแล้วได้รางวัล เขาก็ไม่เคยชมผมเลยครับ ตอนสอบเข้า ม.1 เหมือนกันครับ เพราะตอนนั้นผมไม่อ่านหนังสือ เขาเลยดูถูกว่าคงสอบเข้าได้แต่โรงเรียนเล็กๆแหละ จบม.6 ก็คงได้เรียนมหาลัยราชภัฏ แต่ผมก็สอบเข้าโรงเรียนดังของจังหวัดได้ครับ ซึ่งตอนนี้ผมก็ปรับปรุงตัวเองแล้ว ตั้งใจกว่าเดิมแล้ว แต่เขาก็ไม่เห็นค่าเลยครับ ผมควรทำไงดีครับ เคยมีความคิดอยากจะฆ่าตัวตายด้วย