กระทู้นี้จะเล่าเรื่องชีวิตที่ผ่านมาของผมที่ถูกเรียกว่า  "ขี้แพ้" มาตั้งแต่เด็กๆ เนื่องจากผมเป็นเด็กที่ไม่มีพรสวรรค์ ทำอะไรก็ไม่เก่งเลยซักอย่าง ผมจึงถูกคนรอบข้างเรียกผมแบบนั้นมาตลอด

ตอนผมอายุ 10 ขวบ ผมถูกเพื่อนชวนให้ไปเล่นฟุตบอล และผมก็เกิดตกหลุมรักในกีฬานี้ขึ้นมา แต่อย่างที่ได้บอกไปในตอนแรก ผมเล่นไม่เก่งเลย เวลามีไปแข่งแม้จะแค่ระดับในโรงเรียน หรือทีมสอนฟุตบอลสมัครเล่น ผมก็จะแพ้ตลอดจนผมรู้สึกชินกับความพ่ายแพ้ไปแล้ว

พอผมอายุ 13 ผมเริ่มเปลี่ยนความคิดเพราะผมรู้สึกไม่อยากเป็นภาระของเพื่อนร่วมทีม จึงตั้งใจว่าจะฝึกตัวเองให้มากขึ้นโดยหวังว่าอย่างน้อยๆ ก็ให้ผมพอเล่นกับเพื่อนร่วมทีมได้แบบไม่เป็นตัวถ่วง  จนถึงตอนที่ผมอายุ 14 ผมได้ชนะการแข่งภายในโรงเรียนเป็นครั้งแรก ตอนนั้นผมยอมรับเลยว่าความรู้สึกนั้นเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อน  มันรู้สึกดีใจมากๆ แบบบอกไม่ถูก ซึ่งผมคิดว่าคนอื่นๆ ที่ชนะมาโดยตลอดคงไม่มีวันรู้สึกแบบนี้แน่นอน แล้วมันก็กลายเป็นจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่ในชีวิตของผมเลย เพราะการที่ผมได้สัมผัสกับชัยชนะครั้งแรกแล้ว มันทำให้ผม "อยากชนะ" ในครั้งต่อๆ ไปอีก เพื่อแสดงให้ทุกคนเห็นว่า "ขี้แพ้" ก็ชนะเป็นเหมือนกัน  

รายงาน: แพนด้าทะเล
by:  แมวสีรุ้ง ถุงเท้าสีฟ้า