บางทีการเดินทางก็เริ่มต้นด้วยคำว่า " GEN 411 วัฒนธรรมและการท่องเที่ยว " ซึ่งเป็นรายวิชาหนึ่งของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี 

 

การไปเที่ยวครั้งนี้มีผู้ร่วมทริปด้วยกันทั้งหมด 5 คน คือ เกรท นุ่น เพชร เบนซ์ และน้องมงคล น้องเล็กสุดของกลุ่มเรา ถ้าไม่ได้ลงเรียนวิชานี้ พวกเราทั้ง 5 คนก็คงไม่ได้มารู้จักกันและไม่ได้มาบรรจงสรรสร้างกระทู้พันทิปนี้ออกมา 

 

_____

 

ถ้าจะให้เล่าว่าทำไมพวกเราถึงเลือกจังหวัดพะเยาและจังหวัดแพร่ ก็คงเป็นเพราะคำว่า  

 

 

ถ้ากดค้นหาในอินเตอร์เน็ตภาคแรกที่ขึ้นโชว์บนหน้าจอก็คงหนีไม่พ้นภาคเหนืออย่างแน่นอน นั่นจึงทำให้พวกเราหยิบโทรศัพท์คู่ใจขึ้นมาก้มหน้าก้มตาหาสถานที่ท่องเที่ยวในจังหวัดภาคเหนือทันที 

 

โดยเป้าหมายในการไปเที่ยวครั้งนี้คือการไปเยือนจังหวัดที่คนไม่นิยมไปเที่ยวและยังไม่ได้รับ

การโปรโมทการท่องเที่ยวมากนัก และพวกเราอยากทำให้เป็นที่รู้จักมากขึ้น “เพื่อให้เกิดการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน” โดยอยากให้ครอบคลุมทั้งการท่องเที่ยว เชิงอนุรักษ์ เชิงวัฒนธรรม เชิงจิตวิญญาณ เชิงอาหาร และเชิงนิเวศ

 

 

พะเยาจึงเป็นจังหวัดแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของพวกเรา เคยได้ยินคำว่า กว๊านพะเยา มานานมากแล้วแต่พวกเราทั้ง 5 คนยังไม่เคยไปสัมผัสและเห็นด้วยตาจริงๆสักที นั่นจึงทำให้พวกเราไม่ลังเลเลยที่จะปักหมุดจังหวัดนี้เอาไว้ แต่ถ้าไปเที่ยวจังหวัดเดียวมันก็คงไม่จุใจวัยรุ่นอย่างเราเท่าไร ขึ้นเหนือทั้งที 

อย่างน้อยก็อยากไปเยือนสัก 2 จังหวัด 

 

แล้วอีกจังหวัด เราจะไปที่ไหนกันดีล่ะ ?

 

เป็นประโยคคำถามที่ทำให้พวกเราต้องก้มหน้าก้มตาสไลด์จอกันอีกครั้ง ใช้เวลาอยู่นานนับชั่วโมงก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้สักที เพราะบางจังหวัดเพื่อนคนนี้ก็เคยไปแล้ว เพื่อนคนนั้นก็เคยไปแล้ว ช้อยส์การเลือกจังหวัดก็เหลือน้อยลงจนแทบจะไม่มีให้เลือก 

 

 

แต่แล้วก็เหมือนมีเสียงสวรรค์จากนุ่น ที่ทำให้พวกเราเงยหน้าขึ้นมาแทบพร้อมกัน ตาลุกวาวเป็นประกายกับคำว่าวันไหล 

 

 

ไม่ต้องเสียเวลาคิดให้มากนักกับพวกนักศึกษาชั้นปีที่ 4 อย่างพวกเรา 4 คน และน้องมงคลน้องเล็กชั้นปีที่ 3 ก็เห็นด้วย เพราะนี่เป็นปีแรกที่ประเทศไทยกลับมาเปิดให้คนได้เล่นสงกรานต์หลังจากสถานการณ์

โควิด แล้วมีหรือที่เด็กวัยรุ่นอย่างพวกเราจะพลาด 

 

และนี่ก็คงเป็นจุดเริ่มต้นของพวกเราทั้ง 5 คน ที่มาจากต่างกลุ่ม ต่างภาควิชาแต่ต้องร่วมเดินทางไปด้วยกันในทริปนี้ 

— 

 

 

เป็นเวลาสองทุ่มตรงพวกเราได้เคลื่อนย้ายพลลงมาจากแท็กซี่ก้าวเท้าเข้าไปในสถานีกลางบางซื่อ

 เพื่อขึ้นยานพาหนะที่จะทำให้เราไปถึงจุดหมายปลายทางอย่างจังหวัดแพร่ อำเภอเด่นชัย

เราขึ้นขบวน 107 สถานีกลางกรุงเทพอภิวัฒน์-เด่นชัย เป็นรถไฟชั้น 2 ประเภทเบาะนั่งแบบพัดลมธรรมดา ราคา 316 บาท 

_____

 

พวกเราทั้งหมดได้ตื่นขึ้นมามองวิวข้างทางที่มีหมอกหรือฝุ่นก็ไม่แน่ใจเท่าไรพร้อมกับเสียงประกาศของเจ้าหน้าที่รถไฟที่บอกว่าพวกเราได้เดินทางมาถึงสถานีปลายทางอย่างอำเภอเด่นชัย จังหวัดแพร่แล้ว 

หลังจากที่ลงมาจากขบวนรถไฟพวกเราทั้งสามคนก็ให้เบนซ์โทรหานุ่นและเกรททันที เพราะสองคนนี้ได้เดินทางมาที่แพร่ก่อนพวกเรา 1 วันและเนื่องด้วยบ้านของคุณพ่อและคุณแม่ของนุ่นอยู่ที่นี่ พวกเราจึงได้รับการสนับสนุนจากทางบ้านของนุ่นเป็นรถยนต์ 4 ประตู 1 คัน นั่นจึงทำให้พวกเราประหยัดค่าเช่ารถได้อยู่มากโข 

 

ใช้เวลาไม่นานมากนัก จากอำเภอเด่นชัยมุ่งหน้าสู่ตัวเมืองแพร่ สถานที่แรกที่พวกเราทั้ง 5 คนจอดรถแวะ คือตลาดที่ขึ้นชื่อลือนามในยามเช้า “แพร่ชมภูมิ่ง” ที่มีการก่อตั้งมากว่า 60 ปี เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิญอนุรักษ์ มีพ่อค้าแม่ค้าทั่วจังหวัดแพร่ออกมาขายของ ส่วนใหญ่เป็นของพื้นบ้านมานำมาวางขายกัน จนได้รับสโลแกนว่า “ ตลาดคนแพร่” อุดหนุนคนแพร่ เงินทองหมุนเวียน ไม่ไหลไปไหน  ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ชาวบ้านมีรายได้จากการค้าขายเพื่อมาเลี้ยงชีพและคนในครอบครัว

เราได้เจอกับเมี่ยง ของพื้นเมืองทางภาคเหนือ คนภาคเหนือนิยมนำใบเมี่ยงมาหมักจนเกิดรสเปรี้ยว  แล้วนำมาอม  ทำให้ไม่ง่วงและเกิดความสดชื่นกระปรี้กระเปร่า 

 

หลังจากเดินเที่ยวเลือกของกินกันจนอิ่มใจ พวกเราก็เคลื่อนย้ายขบวนมากันที่โฮมสเตย์ ที่พักของพวกเราในค่ำคืนนี้

เป็นบ้านไม้ 2 ชั้น ไม่มีแอร์ ถูกแบ่งออกเป็น 7 ห้องนอน แถมยังมีที่นอนแบบโฮสเทลอีกต่างหาก โดยเจ้าของโฮมสเตย์แห่งนี้คือ ป้าตู่ ป้าตู่เป็นคนที่ใจดีมากๆ ให้ความรู้สึกเหมือนเรากลับบ้านมาเยี่ยมคุณย่าคุณยาย โดยวันที่เราไปพัก ป้าตู่คิดค่าที่พักพวกเราแค่คนละ 200 บาทเอง 

และนี่เป็นอาหารมื้อแรกของเราในแพร่ ที่ได้ทำการซื้อมาจากตลาดแพร่ชมภูมิ่ง มีทั้งกะเพราหน่อไม้ ผัดหมี่สีชมพู ไก่ทอด ก๋วยจั๊บน้ำข้น และไฮไลท์ของเราคือ แกงฮังเล เป็นแกงประจำทางภาคเหนือ มีรสชาติมันๆ ไม่เผ็ดเท่าไรนัก มีหมูนุ่มๆเป็นชิ้นชูใจ โดยรวมแล้วถือว่าอร่อยถูกปากเลยทีเดียว  

 

หลังจากได้พักกันพอสมควรแล้ว พวกเราก็ได้ฤกษ์ปั่นจักรยานที่ยืมคุณป้าตู่จากที่โฮมสเตย์ออกมาตามเส้นทางที่มีซอยอยู่ไม่ไกลจากที่พักนัก 

รายทางถูกประดับไว้ด้วยร้านคาเฟ่มากมาย

และร้านคาเฟ่ที่พวกเราเลือกคือ คาเฟ่บ้านเบ้วว เป็นบ้านที่ทรุดโทรมตามกาลเวลา ถ้ามองจากด้านข้างจะเห็นได้ชัดเลยว่าบ้านจะลาดเอียดไปทางด้านหลัง โดยบ้านหลังนี้ถูกตกแต่งด้วยไม้เก่าๆอายุร้อยปี มีเครื่องดื่มให้เลือกหลากหลายและขนม ABCD ใส่จานเล็กมาให้ทานเป็นเครื่องเคียงด้วย ภายในร้านมีที่นั่งมุมด้านหลังเป็นสวน 

 

นั่งพักกันพอให้หายร้อนนิดหน่อย พวกเราก็เคลื่อนย้ายตัวเองมาที่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งเป็น วัดพงษ์สุนันท์ ถูกตกแต่งแบบล้านนาทางภาคเหนือ บรรยากาศร่มรื่น วัดสวยสะกดตา 

 

และแล้วช่วงเวลาที่พวกเรารอคอยก็มาถึงวันไหลของจังหวัดแพร่นั่นเอง ไม่รอช้า พวกเรารีบมุ่งหน้าไปหาซื้อปืนฉีดน้ำและดินสอพองกันทันที ภายในสถานที่เล่นวันไหล ที่นี่บรรยากาศคึกคัก ใบหน้าของผู้คนถูกประดับไปด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร 

ถือว่าพวกเราโชคดีมากๆ ที่มาทันช่วงเวลาที่เขามีขบวนแห่สืบสานประเพณีสงกรานต์

ที่มาในชื่อว่า “ดอกลมแล้งบาน สงกรานต์เมืองแป้ นุ่งหม้อห้อมแต้งามตา”  เป็นงานใหญ่ของจังหวัดที่จัดขึ้นมาเพื่อสะท้อนให้เห็นถึงประเพณีสงกรานต์(ปี๋ใหม่) ที่เป็นเอกลักษณ์และวิถีชีวิตของชาวแพร่ ส่งเสริมการท่องเที่ยวแบบเชิญอนุรักษ์ โดยจังหวัดมีนโยบายให้คนแพร่ ”นุ่งผ้าหม้อห้อม ผ้าเมือง อู้กำเมือง กิ๋นอาหารพื้นเมือง