ทำไมมุซันถึงหาดอกฮิกังบานะสีน้ำเงินไม่เจอ กับประเด็นที่ไม่ค่อยมีใครเคยพูดถึงหรือนำมานำเสนอ
จากการอ่านและดูดาบพิฆาตอสูร ทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าเอ๊ะ ทำไมถึงไม่มีใครนำเสนอประเด็นนี้กันบ้าง เพราะส่วนใหญ่มักจะเล่นกันที่เรื่องเวลาหุบ-บาน ของดอกฮิกังบานะสัน้ำเงินซะส่วนใหญ่ ทั้งๆที่ประเด็นนี้มันเป็นประเด็นที่ตรงตามคอนเซ็ปต์เรื่องแบบจังๆเลย
ในความคิดผม ผมมองว่า
1.ที่มุซันหาดอกฮิกังสีน้ำเงินไม่เจอ มันดีแล้วแหละที่ไม่เจอ เพราะนอกจาก คุณสมบัติช่วงเวลาของการหุบ-บาน ทำให้ลำบากในการได้มาแล้ว ยังมีปัจจัยอื่นๆอีกเช่น มนุษย์ที่มีความรู้ความสามารถ มักจะถูกอสูรที่กินคนไม่เลือกหน้า กินจนตายไป สังเกตุได้ว่า อสูรมันกิน มันไม่ได้แยกแยะว่าคนๆนี้ จะมีความรู้ด้านการแพทย์ไหม สักแต่จะกินเยอะๆจะได้เก่งๆ จะได้รับใช้มุซันได้ดียิ่งขึ้น ทีนี้พอมนุษย์ตายไปจำนวนมาก ผมคิดว่าหนึ่งในนั้นไม่มากก็น้อย คงอาจจะมีสักคนที่รู้ความลับว่าดอกฮิกังสีน้ำเงินนั้น บานหุบเวลาไหน (เช่นหมอที่มารักษามุซันและโดนฆ่าไปก่อนหน้านั้น) นั่นก็คือทำให้ความลับนี้ยิ่งหายไปจากโลก จนโลกสมัยใหม่(ในตอนจบ) ที่ผู้คนมีความรู้ความสามารถเยอะขึ้น จึงทำให้สามารถค้นหาดอกนี้เจอในที่สุด(เพราะไม่โดนอสูรไล่กินแบบในอดีต) เพราะคนที่มีความรู้ความสามารถผมเชื่อว่ามันมีทุกยุคทุกสมัยแต่ในยุคที่มุซันอยู่ อัตราการตายมันสูงไง เลยแจ๊คพ๊อตพอดี เพราะมันไม่รู้ไงว่ามนุษย์คนไหน ใครรู้ความลับเรื่องนี้บ้าง เลยทำให้หายังไงก็ไม่เจอสักที
2.กรณีมุซันได้ดอกฮิงกังบานะสีน้ำเงินมา และสร้างตัวยาได้สำเร็จ ผมคิดว่า คงไร้จุดอ่อน+ไร้เทียมทานเหมือน
-คาซ์ร ในโจโจ้ที่สามารถพิชิตแสงอาทิตย์ได้ในที่สุด ไร้เทียมทานจนโลกต้องเหวี่ยงออกไปนอกอวกาศเพราะเป็นภัยแก่ธรรมชาติมากเกินไป ดาวเคราะห์ดวงนี้จึงขับไล่ไสส่ง
-ไอเซ็นในบลีชที่เก่งเกิน จนต้องให้พวกพระเอกรุม แต่รุมแล้วก็ยังเอาไม่ลง สุดท้ายต้องให้มันถูกผนึกและจับขังลืม เพราะมันบรรลุเป้าหมายจนเป็นอมตะไปแล้ว
-มาดาระ ในนารูโตะ ที่เก่งจนไม่มีใครเอาลงเลยต้องวางพล็อตให้แพ้เพราะประมาท
-โจอิจิโร่ ในโซมะ เก่งสุดในเรื่อง วางไว้เป็นคนสุดท้ายที่พระเอกจะเอาชนะให้ได้ แต่ตัวร้ายมันโผล่มาทีหลัง ในขณะที่สเกลเรื่องมันขยายไปเรื่อยๆ จะให้กระจอกก็ใช่ที่ เลยหาทางลงพลาด จนมังงะกร่อย
ตัวละครเหล่านี้ที่คนแต่งอวยว่าเก่งแสนเก่ง พอบรรลุเป้าหมายสุดท้าย จนหาทางลงไม่ได้ สุดท้ายต้องปรับแพ้ตัวเอกในที่สุด เพราะครแต่งหมดมุก หรือหาทางลงไม่เจอ จนทำให้ต้องตัดจบแบบทำให้เสียพล็อตที่วางมาไว้ทั้งหมด จนต้องจบไปแบบน่าเสียดาย
กระทู้นี้เขียนจากความคิดส่วนตัวของผมล้วนๆ ไม่ได้คัดลอกไอเดียมาจากคนอื่น ดังนั้นจึงขอสงวนไว้ให้แฟนๆดาบพิฆาตอสูร ไว้นำมาคุยกันเพื่อนความสนุก เท่านั้น ไม่อนุญาติให้นำไปประกอบคอนเท้นต์หรืออ้างอิงส่วนใดส่วนหนึ่ง ในช่องยูทูปต่างๆ เพื่อหารายได้ส่วนตัวเด็ดขาด
ทำไมมุซันถึงหาดอกฮิกังบานะสีน้ำเงินไม่เจอ กับประเด็นที่ไม่ค่อยมีใครเคยพูดถึงหรือนำมานำเสนอ
จากการอ่านและดูดาบพิฆาตอสูร ทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าเอ๊ะ ทำไมถึงไม่มีใครนำเสนอประเด็นนี้กันบ้าง เพราะส่วนใหญ่มักจะเล่นกันที่เรื่องเวลาหุบ-บาน ของดอกฮิกังบานะสัน้ำเงินซะส่วนใหญ่ ทั้งๆที่ประเด็นนี้มันเป็นประเด็นที่ตรงตามคอนเซ็ปต์เรื่องแบบจังๆเลย
ในความคิดผม ผมมองว่า
1.ที่มุซันหาดอกฮิกังสีน้ำเงินไม่เจอ มันดีแล้วแหละที่ไม่เจอ เพราะนอกจาก คุณสมบัติช่วงเวลาของการหุบ-บาน ทำให้ลำบากในการได้มาแล้ว ยังมีปัจจัยอื่นๆอีกเช่น มนุษย์ที่มีความรู้ความสามารถ มักจะถูกอสูรที่กินคนไม่เลือกหน้า กินจนตายไป สังเกตุได้ว่า อสูรมันกิน มันไม่ได้แยกแยะว่าคนๆนี้ จะมีความรู้ด้านการแพทย์ไหม สักแต่จะกินเยอะๆจะได้เก่งๆ จะได้รับใช้มุซันได้ดียิ่งขึ้น ทีนี้พอมนุษย์ตายไปจำนวนมาก ผมคิดว่าหนึ่งในนั้นไม่มากก็น้อย คงอาจจะมีสักคนที่รู้ความลับว่าดอกฮิกังสีน้ำเงินนั้น บานหุบเวลาไหน (เช่นหมอที่มารักษามุซันและโดนฆ่าไปก่อนหน้านั้น) นั่นก็คือทำให้ความลับนี้ยิ่งหายไปจากโลก จนโลกสมัยใหม่(ในตอนจบ) ที่ผู้คนมีความรู้ความสามารถเยอะขึ้น จึงทำให้สามารถค้นหาดอกนี้เจอในที่สุด(เพราะไม่โดนอสูรไล่กินแบบในอดีต) เพราะคนที่มีความรู้ความสามารถผมเชื่อว่ามันมีทุกยุคทุกสมัยแต่ในยุคที่มุซันอยู่ อัตราการตายมันสูงไง เลยแจ๊คพ๊อตพอดี เพราะมันไม่รู้ไงว่ามนุษย์คนไหน ใครรู้ความลับเรื่องนี้บ้าง เลยทำให้หายังไงก็ไม่เจอสักที
2.กรณีมุซันได้ดอกฮิงกังบานะสีน้ำเงินมา และสร้างตัวยาได้สำเร็จ ผมคิดว่า คงไร้จุดอ่อน+ไร้เทียมทานเหมือน
-คาซ์ร ในโจโจ้ที่สามารถพิชิตแสงอาทิตย์ได้ในที่สุด ไร้เทียมทานจนโลกต้องเหวี่ยงออกไปนอกอวกาศเพราะเป็นภัยแก่ธรรมชาติมากเกินไป ดาวเคราะห์ดวงนี้จึงขับไล่ไสส่ง
-ไอเซ็นในบลีชที่เก่งเกิน จนต้องให้พวกพระเอกรุม แต่รุมแล้วก็ยังเอาไม่ลง สุดท้ายต้องให้มันถูกผนึกและจับขังลืม เพราะมันบรรลุเป้าหมายจนเป็นอมตะไปแล้ว
-มาดาระ ในนารูโตะ ที่เก่งจนไม่มีใครเอาลงเลยต้องวางพล็อตให้แพ้เพราะประมาท
-โจอิจิโร่ ในโซมะ เก่งสุดในเรื่อง วางไว้เป็นคนสุดท้ายที่พระเอกจะเอาชนะให้ได้ แต่ตัวร้ายมันโผล่มาทีหลัง ในขณะที่สเกลเรื่องมันขยายไปเรื่อยๆ จะให้กระจอกก็ใช่ที่ เลยหาทางลงพลาด จนมังงะกร่อย
ตัวละครเหล่านี้ที่คนแต่งอวยว่าเก่งแสนเก่ง พอบรรลุเป้าหมายสุดท้าย จนหาทางลงไม่ได้ สุดท้ายต้องปรับแพ้ตัวเอกในที่สุด เพราะครแต่งหมดมุก หรือหาทางลงไม่เจอ จนทำให้ต้องตัดจบแบบทำให้เสียพล็อตที่วางมาไว้ทั้งหมด จนต้องจบไปแบบน่าเสียดาย
กระทู้นี้เขียนจากความคิดส่วนตัวของผมล้วนๆ ไม่ได้คัดลอกไอเดียมาจากคนอื่น ดังนั้นจึงขอสงวนไว้ให้แฟนๆดาบพิฆาตอสูร ไว้นำมาคุยกันเพื่อนความสนุก เท่านั้น ไม่อนุญาติให้นำไปประกอบคอนเท้นต์หรืออ้างอิงส่วนใดส่วนหนึ่ง ในช่องยูทูปต่างๆ เพื่อหารายได้ส่วนตัวเด็ดขาด