กระทู้นี้ผมขอแชร์เรื่องผมกับคนรัก คนอื่นอาจจะสูญเสียคนรักในรูปแบบการเลิกลา แต่ผมสูญเสียเขาไปแบบไม่มีวันกลับมา

ผมกับแฟนได้เจอกัน เพราะผมไปช่วยพ่อขายของ เธอจะชอบมากับเพื่อน มากินขนมจีนร้านของผม เธอจะมาเกือบทุกวัน มานั่งเล่นหลังเลิกเรียน ตอนนั้นบังเอิญผมรู้จักกับพี่ที่อยู่ในกลุ่มนั้น เลยมีโอกาสได้รู้จักกัน เธอเป็นผู้หญิงธรรมดา ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ผมกับเธอต่สงคนต่างรู้จักกันในแบบพี่น้อง ผมไม่เคยมีความรักมาก่อน เลยไม่รู้ว่าสิ่งที่เป็นอยู่เรียกว่ารักรึเปล่า จนเธอไปเรียนในเมือง ขาดการติดต่อไป มันทำให้ผมรู้ว่าผมคงชอบเธอเขาแล้ว แต่ผมก็ช้าเกินไป เธอมีแฟนเป็นรุ่นพี่มหาลัย อยู่ๆวันนึงเธอทักมาหาผม ให้ช่วยเป็นแฟนให้หน่อย แฟนเก่าเธอตามไม่เลิก ผมยอมครับ หลังจากนั้นเราก็คุยกันทุกวัน จนพัฒนามาเป็นคนคุย ผมเองต้องมาเรียนกรุงเทพ ช่องว่างของผมกับเธอมากขึ้น เราสองคนช่วยกันประคองจนต่างคนต่างเรียนจบ มาอยู่ด้วยกัน ผู้ใหญ่รับรู้ทั้งสองฝ่าย ผมเองก็อยากแต่งงานกับเธอ เลยตกลงกันว่า จะแต่งงานในอีก2ปีข้างหน้า เธอจะช่วยเก็บเงินด้วย ผมกับเธอทำงานทุกอย่างเลยครับ ทั้งรับงานอีเว้น เธอทำงานฟรีเเลนซ์ พอสองทุ่มก็ออกไปขับแกร็บด้วยกัน วันไหนหยุดจะไปขับหาเงินตลอด จนเมื่อสองเดือนก่อน ผมเก็บเงินได้จนครบ เธอเองก็ดีใจ เราสองคยดูแหวนอะไรไว้ บอกผู้ใหญ่เรียบร้อย กำหนดการแต่งของเราคือวันที่8 เดือนพฤศจิ เป็นวันเกิดของเธอ เราวางแผนไว้เยอะ มีทั้งเที่ยวต่างประเทศ และเที่ยวทะเล แต่ต้องมาพังลงทุกอย่าง เพราะอุบัติเหตุ มีเด็กแว้นที่เมาแล้วขับมาชนเธอ ตอนผมรู้ข่าว พยายามหลอกตัวเอง เธอยังรอผมอยู่ รอแต่งงาน ผมไปถึงรพ.เห็นเธอถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว ผมทำใจไม่ได้เลยสักนิด จากที่จะใช้เงินในงานแต่ง กลับต้องมาใช้เงินในงานศพของเธอแทน ส่วนเด็กที่ชน ยังไม่บรรลุนิติภาวะ คงทำได้เพียงส่งเข้าสถานพินิจ ผมเสียใจที่เขาได้รอโทษแค่นี้ ทำไมกฎหมายถึงเอาผิดคนแบบนี้ไม่ได้ ตอนนี้ผ่านมาเดือนกว่สแล้ว ผมสูญเสียเธอไป ทุกวันนี้ทำได้เพียงนั่งมองรูปเธอ และพยายามพาตัวเองไปทำงาน สู้ต่อไป เหมือนที่เธอเคยพูดไว้ ถ้าเธอไม่อยู่ ช่วยไปเที่ยวทะเลแทนเธอด้วย