ตามหัวข้อกระทู้เลย ผมเป็นคนที่เหมือนจะไม่ค่อยมีเป้าหมายเป็นของตัวเอง ที่ผ่านมาก็ให้พ่อเเม่เลือกให้หมด เรียน ม.ต้นก็เป็นคนไม่ค่อยชอบคุยกับใครวันๆเอาเเต่นอน คนในห้องก็คุยกันว่าเราเป็นเอ๋อเป็นอะไรบ้าง เเละหน้าตาเราไม่ดีเลยไปกันใหญ่ เเค่เดินก้มหน้าเข้าโรงเรียนผู้หญิงที่อยู่เป็นกลุ่มเห็นก็หัวเราะเเล้ว เป็นเหมือนกับตัวตลก เราก็น้อยใจบ้างนะเเต่มันก็เป็นความจริง เลยไม่ได้สนใจอะไรบ้าง หลังจาก ม.ต้น พ่อกับเเม่ก็ถามว่าอยากจะต่ออะไร เราก็ตอบไปตรงๆว่ายังไงก็ได้ เลยได้มาเรียนอาชีวะศึกษา คราวนี้เเหละ หนักกว่าที่ผ่านมา เราไม่พูดกับคนในห้องเลยซักคนเดียว งานกลุ่มก็ทำคนเดียว เพราะเรารู้สึกว่าตัวเราเข้ากับคนใยห้องไม่ได้ อยู่คนเดียวจนจบ ปวส
ตอนนี้เราก็ถูกเเม่ให้มาทำงานที่ต่างจังหวัด เราก็ยังไงก็ได้เเหละ เเต่ทำไปซักเดือน ตอนนี้เรารู้สึกเบื่อไปหมดเลย ไม่รู้ว่าอาการเบื่อเเบบนี้จะเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า
เเต่เราไม่เคยรู้สึกเศร้าเลยนะ