เราอายุ 37 แล้วค่ะ รับราชการ แต่ไม่ได้มีเงินเก็บอะไรรักกับสามีมาสิบกว่าปี ตัดสินใจย้ายงานมาอยู่กับเขาที่บ้านของเขาเมื่อสี่ห้าปีที่แล้วที่ภาคกลาง ไม่นานเราเกิดท้องเรากำลังเบลอและกำลังจะดีใจมาก  แต่สิ่งที่ทำให้ช็อคและตั้งตัวไม่ได้ ช็อคจนคลำหาอาการดีใจไม่เจอว่าเรากำลังจะมีลูก   กลับกลายเป็นว่า  แฟนร้องไห้เสียสติ  เครียด พูดกดดันไปหมดว่าเราไม่พร้อม  อีกคนเพิ่งเกษียรตัวเองออกจากงาน อีกคนไม่มีเงินเก็บงานก็หนัก (เรารับราชการครูงานหนักมาก)  เป็นแบบนี้อยู่ร่วม 2-3 อาทิตย์กว่าเค้าจะสงบลง  จริงๆไม่ใช่ไม่พร้อมจะมี ฐานะเราก็อยู่ในระดับกลาง แต่เขาบอกว่า เขาไม่คิดเคยจะมีลูกเลย   ถึงตรงนี้เรายังยืนยันว่า เราสองคนรักกันมากนะคะ  ครอบครัวเขาก็โอเคกับเรา  แม่เขาก็ยังแอบดีใจให้เอารูปไปพ่อแม่ไปอัดไว้ให้หลานดู  มีการวางแผนการเลี้ยง  เราไปจดทะเบียนสมรสกันหลังทะเบียนสมรสเจ้าหน้าที่ลงบันทึกไว้ด้วยว่าเรากำลังตั้งท้อง 2 เดือน 😢
โดยส่วนตัวเราไม่ใช่คนรักเด็กเท่าไหร่ ไม่เคยคิดจะมีลูกเหมือนกัน แต่ไม่เคยบอกใครนะคะ
จนมีความรัก  แล้วรู้ว่าเรารักสามีมากๆ เราห่างกับเค้าเกือบ 20 ปี  เรากลัวว่า วันนึงถ้าเค้าไม่อยู่แล้ว เราจะไม่มีตัวแทนของเค้าไว้เลย  อีกอย่างความรักของเราผ่านอุปสรรคมามากมายจนเรากลายเป็นคนติดทุกข์ชอบจมดิ่งอยู่กับทุกข์ตลอดเวลา
เราอยากมีลมหายใจของอีกคนไว้อยู่ข้างเราตอนเค้าไม่อยู่  เราอยากมีลูกกับเค้าคนเดียว
ความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นกับคนอื่นไม่ได้เเล้ว


ท้องอยู่ 1-2 เดือน ตรวจพบว่า ลูกเราหัวใจไม่เต้น ไม่เจริญเติบโต  หรือ หมอสรุปว่า เราแท้งนั่นเอง
เราหัวใจหล่น และล่องลอย ความรู้สึกมันชายิ่งกว่าเสียใจเราร้องไห้ไม่ออกเลย  มันอยากตายไม่อยากรับรู้ไม่อยากบอกใคร  ไม่อยากเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นกับเรา

สามีเราสงสารเรามาก  แต่เค้าดูสดใสดูโล่งใจและไม่เครียดอะไรเลย

สองสามวันหลังจากที่หมอ ตรวจเราแล้วรู้ว่าแท้ง

หมอก็นัดขูดมดลูก จากนั้นหมอก็บอกว่า  ประจำเดือนจะกลับมาภายในสองถึงสามเดือน จากนั้นเราก็สามรรถตั้งครรภ์ได้ใหม่แล้ว

แต่มันเป็นสิ่งที่ยิ่งรู้ยิ่งเศร้า เพราะเรารู้ในใจว่า สามีจะไม่ยอมให้เกิดขึ้นอีก  จิตตกจนน้อยใจคิดไปต่างๆนาๆ


จากตอนนั้นมาถึงวันนี้ ร่วม 4 ปีแล้วค่ะ

การมี พสพ กันทุกครั้งเราไม่เคยมีความสุข ทุกอย่างเป็นไปตามความต้องการเขาคนเดียว เขาจะถามทุกครั้งว่าปลอดภัยไหม ถามทุกครั้งและใส่ถุงยางอนามัยทุกครั้งการกระทำแบบนี้ทำร้ายเรามาก เราได้แต่เงียบ ร้องไห้ในใจ  เหมือนเราเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์และหวังลึกๆว่าถ้าเรามีบุญคงมีสัก % ที่เราจะท้องได้บ้าง เพราะเคยอ่านเห็นว่าใส่ถุงยางก็ท้องได้  สามีเค้ารักเรานะคะ  เค้าคิดว่าเค้าคุยกับเราเรื่องการไม่มีลูกและตกลงกับเราแน่นอนแล้วว่าไม่มี   ดังนั้นเราจะไม่คุยกันเรื่องนี้อีก
เราเสียใจจริงๆ  ทั้งที่เรารักกันมาก  ที่เสียใจกว่านั้นคือ วันไหนที่เค้าไม่มีถุงยางอนามัยเค้าจะพยายามเข้าข้างหลังซึ่งเราไม่โอเคเลย เรารู้สึกว่าเค้าไม่ให้เกียรติเรา เลย   และเค้าไม่ยอมหลั่งเลย  พอใกล้เวลาเค้ารีบลุกแล้วไปเข้าห้องน้ำ แต่สุดท้ายเราก็ได้แค่เงียบ  

เราเห็นเพื่อนฝูง  เห็นดารา เห็นลูกศิษย์เราที่เคยสอน  ตอนนี้เค้ามีครอบครัวที่สมบูรณ์  เรารู้สึกอยากให้เป็นเราบ้าง

แต่ทั้งหมดที่เล่ามา เราต้องคอยเตือนตัวเองเสมอว่า เราต้องไม่เอาเปรียบเค้าและไม่เอาแต่ใจตัวเอง  ถ้าเค้าไม่อยากมี  เราก็คงทำอะไรไม่ได้   และต้องทนกับชีวิตที่วนลูปแบบนี้ต่อไป  จนกว่าจะใจจะเข้มเเข็ง หรือ แหลกสลายไป

เรารักเค้านะ  เค้าก็รักเรา
ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับเราด้วย