เท้าความเลยละกันครับ  เลิกกับแฟนเก่ามา 1ปี เต็มๆเราทั้งคู่ติดต่อกัน คุยกันแต่ไม่ได้กลับมาคบกัน เพราะครอบครัวฝ่ายเราไม่โอเคที่เขาปากแรง เวลาอารมณ์เสียพูดไม่คิด เลยทำไรเราเลิกกัน พวกเรายังอายุ20ต้นๆ แล้วก็มีหลายเรื่องที่ทำไรเราเลิกกันจุดมองไม่ตรงกันบ้าง อนาคตมองไม่เห็นกันและกันบ้าง
แต่เหมือนเรายังรักกัน แต่ผมก็ไม่ทราบหนาลึกตื้นบาง ของชีวิตเขา แต่บางครั้งเราได้จับโทรศัพท์เขา ก็เห็นแชทผู้ชายบ้าง ไม่รู้ว่าเขามีหรือไม่มีกันแน่ 
ส่วนตัวผม มี ยอมรับตัวเอง เพราะตลอดเวลาที่คุยกัน มีรู้สึกว่าแค่คุยกัน ไม่รู้สึกถึงมีกันอยู่ข้างๆเลย เขาก็คงรู้สึกเหมือนกันว่าไม่มผมอยู่ข้างๆ 
จนถงวันนี้ผมเลยคิดว่ามันนานพอสมควร ผมเลยเปิดใจคุยกันเขา เพื่อจะไม่ให้มีใครเจ็บอีกจากการกระทำของเราสองคน ว่าเรามาหาตรงกลางเพื่อจะกลับมาคบกันมั้ย ตัวผมนั้นขยัน ส่วนเขาไม่ค่อยจะเอาอะไร ถ้าเขาไม่อยากทำ ผมเลยคุยกันถึงตรงกลาง ผมทำงานหนักคุณช่วยทำงานบ้านได้มั้ย  เขาก็ถามว่าให้เขาทำงานบ้านจ้างเขาอยู่บ้านมั้ย (*ผมเป็นเด็กจบน้อย ม.6 เงินเดือนก็ไม่ได้มากมาย ของทุกอย่างผมหามาเอง ไม่ได้เอาจากที่บ้าน  เพื่งจะจบปวส.ได้งานดีๆ ยังไม่มีปัญญาให้เงินเขาอยู่บ้านในตอนนี้ *เขาทำธุระกิจส่วนตัวครับที่บ้านเขาซัพพอร์ต ผมทำงานตั้งแต่อายุ17 เงินเดือน 12000 มา4ปี ตอนนี้ผม23  คบกับแฟนมา2ปีกว่าครับ)  ผมคุยแล้วยังไงเขาก็ยัง ยืนยันในสิ่งเดิมสื่งที่ผมอยากให้เขาเป็น  แตกลับกันผมทำสิ่งที่เขาอยากให้เป็นได้เกือบทุกอย่างเลย T_T 
พี่คิดว่ามันควรจบกับความสัมพันธ์นี้มั้ย อย่างที่ว่าความรักไม่ใช่ทุกสิ่ง