ตอนนี้ผมอยู่ ม.3 ผมเป็นคนน่าตาออกหวานๆหล่อ ตอนผมอยู่ ม.2 มีผู้หยิงมาชอบผมก็ไม่มากแต่ก็ไม่น้อย แต่พอผมขึ้นมา ม.3 รถตู้รับส่งนักเรียนผมก็ได้รับนักเรียนมาใหม่ 4-5 คน โดยในนั้นก็มีรุ่นพี่ ม.ปลาย ที่ย้ายเข้าโรงเรียนมาใหม่ พี่เขาเป็นผู้ชาย โดยที่ผมเป็นคนชอบเข้าสังคมผมเลยไปทักพี่เขาเพราะเขานั่งข้างผมพี่เขาก็พูดคุยกับผมอย่างสนุกสนานเหมือนเป็นเพื่อนกัน แค่2วันผมก็สนิทกับพี่เขา เวลาผมนั่งรถตู้กลับบ้านพี่เขาจะเหนื่อยและเหมือนจะหลับตลอดแต่ผมกับพี่เขาน่งเบาะหลังสุดมันจะเป็นแนวตรงผมก็เลยพูดเล่นๆว่าง่วงขนาดนี้ซบไหล่ผมดีกว่าไหม แต่ผมนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ดีๆ พี่ก็เอาหัวมาซบไหล่ผมจริงๆ ตอนนั้นผมทำตัวไม่ถูกผมรู้สึกว่าพี่เขาน่ารักมาก ผมรู้สึกเขิลแต่ทำไมผมถึงเขิลทั้งๆที่พี่เขาเป็นผู้ชาย ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มานานมากกกกกกกกกตั้งแต่ตอนผมประถม เขาซบไหล่ผมทุกๆวันตอนที่กลับบ้าน. ผมชอบอยู่ในห้องสมุทตอนพักเที่ยง พี่คนนั้นก็ชอบมาห้องสมุทเหมือนกัน ผมได้ไปเจอพี่เขามานั่งอ่านหนังสืออะไรไม่รู้แต่มันดูอ่านแล้วน่าจะฉลาดมากแน่ๆ ชั่งมันเถอะ ผมไปทักพี่เขาพี่เขาดูมีความสุขมากเลยที่ได้เจอผม หลังจากนั้นตอนที่ผมไปนอนเล่นบนพื้นที่ห้องสมุท พี่เขาก็ชอบเอาหนังสือที่ดูฉลาดมาอ่านพร้อมกับนอนบนตักผม นี่ผมเป็นหมอนไปแล้วหรอเนี่ย แต่ผมก็ไม่ได้อยู่กับพี่เขานานมากหลอกเพราะเวลาพักเที่ยงของ ม.ต้น กับ ม.ปลาย มันไม่ตรงกัน แต่ไม่เป็นไรหลอกเพราะหลังเลิกเรียนผมมีเวลาเดินเล่นรอบโรงเรียนกับพี่เขา โดยที่พี่เขาบอกว่าเขา หาเพื่อนผู้ชายไม่ได้เลย เขาบอกว่าไม่กล้าคุย เขาบอกว่าผมเป็นเหมือนเพื่อนผู้ชายคนเดียวของเขาเลย. พี่เขาเป็นคนไม่พูดคำหยาบเลย ตัดภาพมาที่ผมสิ ไม่บอกนึกว่ากินหมามา เพียงแค่4วัน พี่เขาก็ทำให้ผมรู้สึกรักพี่เขาได้ไงก็ไม่รู้ แต่พอคิดกับมาก็มีพวกผู้หญิงที่ชอบผมดูแลผมทุกอย่างผมไม่รู้ผมควรรู้สึกยังไงดี