สวัสดีค่ะเราขออนุญาตไม่เอ่ยนามนะคะ คือตอนนี้เราอยู่ม.5 แต่ต้องขอย้อนไปตอนขึ้นม.4ครั้งแรก เราสอบติดห้องเรียนพิเศษภาษาอังกฤษที่โรงเรียนระดับจังหวัดที่นึงและเรามักจะโดนคนรอบตัวพูดอยู่ตลอดว่าชีวิตม.ปลายไม่มีทางที่จะไม่มีเพื่อนหรอกเราจำคำนั้นมาโดยตลอดและพอเปิดเทอมเราก็ได้มีกลุ่มเพื่อนที่มีทะเลาะกันเรื่องอีหยังวะบ้างแต่ก็มีนั่งรอเข้าแถวด้วยกันตอนเช้านั่งกินข้าวอะไรพวกนี้ตลอด แต่พอเริ่มเข้าเทอม2ทุกอย่างก็เหมือนจะแย่ลง กลุ่มเพื่อนเราก็ค่อยๆเฟดออกจากเรามากขึ้นถึงไปนั่งร่วมโต๊ะด้วยก็ไม่ได้มีการคุยอะไรกับเราเลยเราเลย อะไรกันวะกูทำไรผิด และหลังจากที่เราคิดในวันนั้นเราก็เกือบตัวคนเดียวมาโดยตลอด กินข้าว เดินกลับบ้าน ทำงานกลุ่ม งานกลุ่มทั้งๆที่ทั้งห้องมี30คนแต่ก็มีเราเป็นเศษ เวลาเราตะโกนถามว่า แกกลุ่มใครยังไม่ครบบ้าง มันจะไม่มีการตอบกลับอะไรมาเลยจนต้องไปขอทีเชอร์ขอครูเกือบทุกวิชาทำคนเดียวเพราะถามแล้วก็ไม่มีใครตอบขนาดถามในแชทย้ำแล้วก็มีแต่อ่านไม่ตอบกกันทั้งนั้น พอเราไปทำคนเดียว กลุ่มที่คนไม่ครบก็มาด่าเราว่าทำไมไม่ถามพวกนั้นเดือดร้อนเพราะเราเลยนะ จนวันนี้เปิดเทอมม.5 เราก็คิดว่าไม่มีเพื่อนคงไม่เป็นอะไรหรอกจนกระทั้งมันเปิดเทอมจริงๆเรากลับมารู้สึกแบบเดิมๆ ทุกอย่างแบบเดิมๆทั้งวันจนเริ่มคิดว่า จะตายไปหรือจะย้ายรร.ใหม่ไปเลย

เราแค่อยากจะระบายมันออกมาเฉยๆเพราะงั้นใครที่เข้ามาอ่านก็ขอบคุณนะคะ