เมื่อก่อนเราเป็นคนที่สดใสมากๆเลยค่ะจนอายุ13ย้ายมาอยู่กับแม่อีกจังหวัดตอนแรกเราก็ไม่ได้อะไร เมื่อก่อนเราเป็นคนที่มีอะไรก็จะบอกแม่หมดเลยค่ะจนประมาณเทอม2เราติดเที่ยวกับเพื่อนมากๆช่วงนั้นดื้อมากๆเลยจะไปเที่ยวให้ได้แต่พออายุ14เราปรับปรุงตัวขึ้น ดีขึ้นไม่ติดเที่ยวแล้วก็เริ่มทำงานออนไลน์ตอนปิดเทอม แต่เราเริ่มจะตีตัวออกห่างจากแม่ แม่จะมักจะเอาเรื่องของเราไปพูดค่ะ เคยมีครั้งหนึ่งเราทะเลาะกับแม่ แม่บอกว่าแม่อายที่เราทำตัวแบบนี้ ชาวบ้านเขารู้กันหมด ซึ่งคำพูดนี้มันเป็นปมในใจเรามากเพราะที่ชาวบ้านเขารู้ก็เพราะแม่เป็นคนเอาเรื่องเราไปเล่า มันเลยทำให้เราไม่กล้าเล่าอะไรให้แม่เลย แล้วช่วงตอนเราทำงานเราเก็บเงินดีมากๆค่ะตอนนั้นทำงานออนไลน์แต่ว่าเราใช้บชของแม่อยู่เพราะยังเปิดบชไม่เป็น เวลาลูกค้าโอนมาก็จะเก็บไว้ในบชแม่เราจำได้ตอนนั้นเราทำงานเยอะมากๆแต่พอมาเปิดดูเงินในบช คือแม่เอาไปใช้หมดตอนนั้นเสียใจมากๆเลยค่ะแต่เราเลือกที่จะเงียบ เมื่อก่อนแม่เล่นการพนันกับแชร์ด้วย ตอนเราทำงานได้แม่จะชอบมายืมค่ะ แต่เราไม่ค่อยเต็มใจเพราะรู้ว่าเขาจะเอาไปเล่นพนันบางทีเขายืมก็คืนไม่ครบอีก มันเลยเป็นปมกับแม่อีกเราเริ่มที่จะเงียบ อยู่ในเซฟโซนตัวเอง จนมาถึงม.3 พ่อกับแม่เคยจะหย่ากันเขาทะเลาะกันต่อหน้าเราคำพูดแรงมากๆแต่ว่าเราไม่ได้ร้องไห้นะคะมันเหมือนเราเจอเรื่องที่มันแรงกว่านี้มาแล้ว เรารู้สึกว่าการที่เขาทะเลาะกันนั้นมันก็เป็นปมของเราอีก แม่จะเป็นคนที่ชอบบังคับมากๆค่ะ ให้ทำอะไรต้องทำ เวลาทะเลาะก็จะชอบเอาเรื่องอดีตมาพูด เวลาไหนที่เราทะเลาะกับแม่เมื่อก่อนเราจะอธิบายค่ะถ้าเราไม่ผิด แต่ถ้ากับพ่อเราอธิบายอะไรเขาก็จะบอกว่าเราเถียงมันก็เป็นอีกปมที่เราเริ่มจะเงียบมากกว่าพูด เราเริ่มจะกลายเป็นคนที่เงียบจะตอบก็ต่อเมื่อถามเท่านั้น อีกอย่างครอบครัวก็ทำให้เราเริ่มไม่มีความมั่นใจอีกด้วยเพราะเวลาเราแต่งตัวแล้วเรารู้สึกว่าแบบนี้แหละสวย แม่ก็จะพูดว่ามันไม่ได้  ที่เป็นปมอีกก็คืออายุ16เราเริ่มแต่งหน้าพ่อเคยพูดว่าแต่งแบบนี้เหมือนกระหxี่เลยจะไปขายหรอ คำพูดนั้นทำให้เราไม่กล้าแต่งหน้าแล้วก็ไม่กล้าแต่งตัวเลยค่ะ ตอน16เราเริ่มทำงานด้วยแล้วก็เป็นคนที่ชอบเก็บเงินมากเริ่มจะไม่ขอเงินพ่อแม่แล้วเคยมีครั้งหนึ่งเราโอนเงินไปฝากที่บชแม่ แต่แม่กับเอาไปเล่นพนันทั้งที่เงินนั้นเราจะซื้อของของเรา เราไม่ได้หวงเงินนะคะแต่เราเสียใจตรงที่เงินซื้อของก็ไม่ได้เขากลับเอาไปเล่นพนันอีก อาจเป็นเงินน้อยนิดแต่เป็นเงินที่เราหามาได้จากการทำงานแต่เราเลือกที่จะเงียบอีกแล้วค่ะจนถึงตอนนี้ อาการของเราเริ่มเปลี่ยนเห็นได้ชัดเลย คือเรากินข้าวน้อยมากๆกินนิดๆก็อิ่มแล้ว เริ่มเบื่อกับงานอดิเรก นอนเยอะขึ้นหรือบางทีนอนไม่หลับเลย  เราชอบคิดมากเก็บหลายๆเรื่องมาคิด เริ่มที่จะทำร้ายตัวเองเคยคิดว่าบางทีถ้าเราตายไปมันคงจะดีกว่านี้ เราคิดแบบนี้ได้2-3อาทิตย์แล้ว บางทีถ้าใครพูดอะไรนิดๆหน่อยๆก็ร้องแล้วทั้งที่เมื่อก่อนเราไม่ใช่แบบนี้เลย  ตอนนี้ขนาดพิมพ์ไปเราร้องไห้ไปเลยค่ะเราไม่รู้ว่าตอนนี้ทำยังไงดี