สวัสดีค่ะ ต้องขอบอกก่อนนะคะว่าตอนนี้เรากำลังจะขึ้นม.ปลายค่ะ ซึ่งกำลังมีปัญหาที่เครียดอยู่มากๆเลยคือเรื่องรอยแผลเป็นที่แขนค่ะ เล่าย้อนไปก่อนว่าข่วงสองเดือนกว่าๆที่ผ่านมาเป็นช่วงที่เรากำลังจบม.3และอยู่ในช่วงปิดเทอมค่ะ เราเกิดทะเลาะกับเพื่อนในกลุ่มจนแตกหักกัน แถมมีปัญหาทางด้านการเงินและครอบครัวด้วยค่ะ (เรื่องครอบครัวมีมานานแล้วค่ะ แต่พอมาเจอพร้อมกับเรื่องเพื่อนคือรู้สึกว่าหนักมากกว่าเดิมเลยค่ะ ฮืออออ) ตอนนั้นเรามืดแปดด้านมากเลยค่ะเพราไม่มีใครให้ปรึกษาหรือระบายเลย เพราะครอบครัวเราก็ไม่ได้อบอุ่น พอจะหันไปหาเพื่อนก็ไม่มีเพื่อนแล้ว ตอนนั้นเลยกลายเป็นว่าเราดันไม่ทำสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตเลยค่ะ เราเริ่มทำร้ายตัวเอง กรีดแขน มีเป็นสิบกว่ารอยเลยค่ะ (ตอนนี้แผลเริ่มยุบลงนิดนึงแล้วเพราะทายาช่วย แต่ก็ยังเห็นชัดอยู่ดีค่ะเพราะสีรอยแผลต่างกับสีผิวเรามากค่ะ) ตอนนั้นเศร้าอยู่เป็นเดือนเลยค่ะ ร้องไห้แทบทุกวัน เคยมีความคิดที่อยากจะฆตต.ด้วย แต่เราดันไปเจอโพสต์นึงที่ทำให้เราคิดได้ จากนั้นเราก็เริ่มกลับมาทบทวนกับตัวเอง กลับมานั่งคิดว่าตัวเองทำอะไรไป ใช้เวลาทบทวนตัวเองอยู่เกือยเดือนจนสุดท้ายเราก็คิดได้ค่ะ เราสัญญากับตัวเองไว้ว่าต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกจะไม่มีวันทำร้ายตัวเองอีกแล้ว เพราะมันเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ แถมยังส่งผลที่โคตรจะแย่ในตอนนี้เลยค่ะ แล้วเราก็สามารถพาตัวเองมาอยู่ในจุดที่โอเคขึ้นได้แล้ว แต่ก็มีเรื่องมาให้เครียดอีกครั้งค่ะ เพราะอีกไม่ถึงอาทิตย์จะต้องเปิดเทอมแล้ว เราก็คิดไว้ว่าคงจะใส่ปลอกแขนกับเสื้อแขนยาวทับ แต่ยังไงมันก็ต้องมีวันที่จะเป็นถอดออกจริงๆอ่ะค่ะ เช่น วันถ่ายรูปบัตรนักเรียนอะไรอย่างงี้ เราก็คิดว่าคงจะใช้ผ้าพันแลพันแล้วบอกเพื่อนว่าเป็นแผล แต่มันก็ยังรู้สึกเครียดอยู่ดีค่ะ กลัวว่าคนจะรู้ความจริง แล้วกลัวว่าคนอื่นจะตัดสินเราจากความผิดพลาดในอดีต ทุกคนพอจะมีวิธีแนะนำในการลดความเครียด ความวิตก และความกลัวบ้างไหมคะ 

ขอบคุณสำหรับคนที่เข้ามาแนะนำด้วยนะคะ

ปล.สำหรับใครที่ไม่ได้มีคำแนะนำ เพียงแต่อ่านสิ่งที่เราทำพลาดไปในอดีตแล้วรู้สึกว่าเราโง่เง่าและสิ้นคิด จึงอยากจะมาซ้ำเติมหรือพิมพ์ประมาณว่า 'ก็ไม่น่าจะทำตั้งแต่แรก' อย่างพิมพ์เลยนะคะ เรารู่ค่ะว่าตัวทำผิดพลาดไปแล้ว และเราก็เรียนรู้จากมันมาแล้ว  เพราะงั้นช่วยพิมพ์แต่สิ่งที่มันเป็นเชิงบวกเถอะนะคะ เราไม่อยากจะรับรู้อะไรที่มันบั่นทอนจิตใจอีกแล้ว ขอบคุณล่วงหน้านะคะ