เอาล่ะคิดอยู่นานมากว่าควรมาตั้งกระทู้ดีไหม จนในที่สุดก็ทนไม่ไหวอยากมาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับเพื่อนๆชาวพันทิปทั้งหลายแหล่...

เรื่องมีอยู่ว่า เราซึ่งตอนนี้อายุ20ปลายๆกำลังเตรียมตัวสอบรับราชการ (ซึ่งเป็นความฝันของพ่อแม่ที่อยากให้ลูกรับราชการ) แต่ถามว่าเราอยากทำไหมก็ไม่ แต่ด้วยความที่ถูกปลูกฝังมาว่าให้กตัญญูต่อพ่อแม่ ซึ่งพ่อกับแม่มีลูก3คน เราเป็นคนกลาง คนพี่เรียนไม่จบ คนน้องเป็นเด็กพิเศษ กลายเป็นความคาดหวังของครอบครัวตกมาอยู่ที่เรา พ่อกับแม่มักจะพูดเสมอว่าเราเหมือนเป็นที่พึ่งสุดท้าย เหมือนเป็นความคาดหวังสุดท้ายของพวกเขา อย่างน้อยก็ขอให้มีลูกสักคนเถอะที่ทำให้พ่อแม่ภูมิใจ ทีนี้พ่อกับแม่เราไม่ได้อยู่บ้านต่างคนต่างทำงานส่งเงินกลับบ้าน เราเป็นคนดูแลที่บ้านและดูแลน้อง ผ่านไปสักพักพ่อหยุดทำงานและกลับมาใช้ชีวิตอยู่ที่บ้าน ทำเกษตรอะไรไปเรื่อยเปื่อย แรกๆไม่เป็นไรหลังๆพ่อเริ่มติดเหล้า พอเมาแล้วพูดไม่รู้เรื่องจนเกิดการทะเลาะกับเราไปรอบหนึ่ง วันต่อมาเขาก็มาขอโทษเราแล้วบอกว่าพ่อเมาไม่ได้ตั้งใจ เราก็ไม่ค่อยโอเครู้สึกว่าไม่มีความสุขแต่ก็ต้องทนอยู่ต่อไป เพราะต้องอ่านหนังสือสอบงานก็ไม่ได้ทำเงินก็ไม่มีใช้ เวลาขอแม่ก็จะบ่นก่อนค่อยให้เราเลยไม่อยากขอ (ทั้งๆที่เราก็อยากออกไปทำงานแต่ก็ติดที่ต้องสอบรับราชการเพื่อพวกเขา) เวลาผ่านไปแต่ละวันพ่อก็เมาแทบทุกวันจนมาถึงวันหนึ่งพ่อเมาหนักมากแล้วพาลไปทั่วเราก็ไล่ให้ไปนอน เขาก็ไม่ฟังจนสุดท้ายก็ต้องทะเลาะกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาใช้ความรุนแรงกับเรา เขาง้างมือจะมาตบหน้าเราเพราะเขาบอกว่าเราเป็นลูกไม่มีสิทธิเถียงเขา เราก็เลยบอกว่าตบเลยเป็นพ่อถูกเสมออยู่แล้วนี่ เขาก็ชักมือกลับแล้วไปหยิบเก้าอี้ทุ่มลงพื้นต่อหน้าเรา พอน้องเราได้ยินก็เลยรีบมาห้ามพ่อไว้ ตอนนั้นเราโมโหมากแล้วก็เสียความรู้สึกมากๆเลยเดินออกมา ส่วนพ่อก็เขวี้ยงเก้าอี้ตามหลังมาอีกแต่ไม่โดนเรามันตกอยู่ข้างๆเท้า วินาทีนั้นคือคิดในใจว่าไม่อยู่แล้วบ้านเฮงซวยหลังนี้ ก็เลยหนีออกจากบ้านกลางดึกวันนั้นเลย วันต่อมาพอเขารู้ว่าเราหนีออกจากบ้านก็ทักมาขอโทษอีกเช่นเคย แต่เราไม่โอเคเราเครียดกับการอ่านหนังสือก็เพียงพอแล้ว แต่ทว่าแม่ดันบอกให้เรากลับบ้านโดยให้เหตุผลว่ายังไงนั่นก็เป็นพ่อของเรานะ เราก็เลยบอกว่าพ่อใช้ความรุนแรงนะซึ่งเราไม่โอเค แม่เราตอบกลับมาว่าเขาเองก็เคยโดนตาใช้ความรุนแรงเหมือนกันเขาก็ยังทนได้ เราเลยสวนกลับว่าทำไมเราต้องทนเหมือนแม่เราไม่อยากเป็นเหมือนแม่ ก็เถียงกันนานมากสุดท้ายแม่เราก็ใช้คำพูดที่ทำให้เรารู้สึกเสียใจมากๆ สรุปรวมๆก็คือ เรากำลังคิดผิด พ่อแม่มีพระคุณกับเรา ไม่ว่าพ่อแม่จะทำยังไงเขาก็ยังถูกเสมอเพราะเขาเลี้ยงดูเรามา เราต้องตอบแทนบุญคุณของเขา คือเรารู้สึกแย่มากๆนอกจากแม่จะไม่ช่วยแล้วยังให้กลับไปอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นอีก ขอความคิดเห็นเพื่อนๆหน่อยค่ะ มีพ่อแม่คนไหนชอบพูดเรื่องการทดแทนบุญคุณเหมือนกันไหม แล้วมีวิธีแก้ปัญหานี้ยังไงคะ