ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ.. คือเพื่อนของเรานางมีปัญหากับเพื่อนในสาขาของนาง แล้วนางดันอยู่หอด้วยกันอีก ส่วนตัวของเรานั้นอยู่บ้านกับแม่สองคนและด้วยความนางสนิทกับเราและนางชินกับแม่เรานางเลยมาขอนอนด้วย ทุกๆครั้งนางบอกว่าเกรงใจแต่มานอนที่นี่ทุกวัน ล่าสุดโทรมาขอนอนด้วยตอนตีสองในตอนที่เรานอนแล้วนี่เกรงใจไหมคะ และนางพูดว่าขอโทษที่รบกวน คืออันนี้นางรู้สึกขอโทษจริงหรือเปล่าหรือแค่พูดให้เรารู้สึกสบายใจเฉยๆ เราเคยพูดอ้อมๆแบบ "ไม่ไปนอนหอตัวเองเหรอ ไหนเสียค่าแล้วก็อยู่ให้คุ้มหน่อยแล้วน่ะค่ะ" แต่นางก็บอกว่ามีปัญหากับคนที่อยู่หอด้วยเลยมาขออยู่ต่ออีก มีครั้งนึงหนักมากๆเลยค่ะนอนติดกับเป็นอาทิตย์ เสื้อผ้าก็ไม่เอามายืมของเรา ข้าวก็ข้าวบ้านเรา ค่าไฟค่าน้ำของเราหมดเลย ที่นางพูดว่าเกรงใจคือระดับไหนคะ และจะทำยังไงถึงจะบอกปัดไปแบบไม่เสียน้ำใจ... ไม่อยากเสียเพื่อนแต่ก็ไม่อยากให้ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆน่ะค่ะ จะเรียกว่าเราโเห้นแก่ตัวหรือโลกส่งนตัวสํงก็ได้ค่ะ แต่บางทีคำว่าเกรงใจของเรามันคงหวังไว้สูงไปหรือเปล่า..