เราไม่รู้นะว่าเราเป็นซึมเศร้าหรือป่าว เรารู้ว่าเราไรค่า เกิดมาเป็นแค่จำนวนคนที่เกิดมาเท่านั้น พ่อแม่อะแยกทางกันกันตั้งแต่เราเด็ก
พอมาอยู่กับแม่ แม่ก็ทะเลาะกับพี่แทบทุกวัน
แม่เป็นคนนิ่งๆนะแต่โมโหเป็นเรื่องใหญ่ เราจำได้เลย 2 ครั้งนั้นพี่ชายเราผิด ครั้งที่1 ทะเลาะกับแม่เพียงแค่ว่าไม่มี่ไก่ในตู้เย็น มีแต่หมูพี่ชายเราใช้เหตุผลว่าหมูมันมีไม่มีประโยชน์ และ ไก่มีไขมันดี และ หลังจากนั้นเราแทบไม่ได้กินหมูเลยได้กินไก่ตลอด ครั้งที่ 2 พี่ชายเราไปออกกำลังกายข้างนอก แล้วมันดึกแล้วแม่อยากให้พี่เรากับบ้านเลยโทรตามหลายรอบแต่ไม่ติดเลยแชทหาแฟนพี่เรา พี่เรากลับบ้านมาแล้วฟึดฟัดใส่แล้วบอกให้แม่ยอมรับผิดพูดซ่ำๆพอแม่ยอมรับผิด ก็ยังพูดเหมือนเดิมว่าเเม่ต้องยอมรับผิด พอพี่เถียงแม่ไม่ได้ก็จะขี้รถออกไปแต่แม่บอกว่า
 "จะไปไหน""เอากุญแจมา"บางทีที่เราทำอะไรเสร็จหมดแล้วเราก็ขึ้นห้องบางทีขึ้นห้องไปแล้วร้องไห่ก็มี มีครั้งที่หนักที่สุดอยู่เราเห็นเลยว่าพี่เราวิ่งขึ้นห้องไปแต่ยังเถียงแม่อยู่ด้านในแม่เราเดินขึ้นไปแล้วทุบประตูนานมากเป็นนาทีเลยทุกอย่างค่อยเงียบลงแม่เราร้องไห้ลงมา ปกติแม่เราแทบไม่เคยร้องไห้เลยครั้งนั้นเป็นครั้งที่ 2 ที่เราเห็นแม่ร้องไห้และครั่งที่ 3 ที่แม่ร้องไห้คือการต่อเขา ม. ของพี่เราเพราะทะเลาะกัน แม่เราไม่กินข้าวเลย ครั้งที่ 4 แม่เราที่กำลังจะไปอาบน้ำก็ไม่อาบเลยจนเราอาบเสร็จแล้วขึ้นไปบอกแม่ แม่ถึงลงมาอาบ ส่วนพ่อเราไม่ค่อยได้อยู่กับพ่อเลยไม่ค่อยมีปัญหาเราอยู่กับแม่น้อยกว่าพ่อ แต่คนที่รู้จักเราดีที่สุดคือแม่ มันคือ ความจริงที่เราต้องเจอ รู้สึกยังไงกับกระทู้เราบ้าง