ทั้งที่จริงแล้วฝีมือวอลเลย์บอลชายในภูมิภาคนี้มันก็ไล่เลี่ยกันอยู่ไม่มีใครที่ฟอร์มดีโดดเด่นดูห่างไกลกันมาก นอกจากอินโดนีเชียในยุคนี้ กลับไทยในยุคก่อนที่สปีดบอลไม่ใช่สไตล์ 6G ทีมไหนจะแพ้ชนะมันก็ผลัดกันได้ แล้วไทยเจอเจ้าภาพรอบรอง แถมตุ้บ 3 รอบติดเป็นหนังฉายซ้ำรีรันวนไป แล้วแพ้ 5 เซ็ตเหมือนกันอีกทั้ง 3 รอบ ปัญหาใหญ่ๆคือจิตใจแน่นอน พอคู่แข่งเขายกความกดดันมาให้เราได้ ความมั่นใจในทีมหายไป เริ่มสั่นเริ่มกดดันกันแล้ว กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเพราะไม่เชื่อมั่นในตัวเอง สุดท้ายก็เกิดขึ้นซ้ำจริงๆ เรื่องความฟิตก็เป็นอีก 1 ปัญหา พอเกมยาวเริ่มไม่มีแรงตี แรงใจไม่มาแรงกายก็ไม่มีสรุปพัง ถ้าดูรูปเกมของทีมไทยก่อนที่ความมั่นใจจะหาย มันก็ไม่ได้ขี้เหล่เลย เราแค่พลาดเอง พอพลาดแล้วหลุดยาว บวกกับคู่แข่งเป็นเจ้าภาพด้วย ได้แรงเชียร์ ได้ความมั่นใจ พอจี้เราทันเอาเซ็ตกลับมาได้จนเสมอ กลายเป็นเราที่กดดันแทนจนเล่นไม่ออก จริงๆแล้วเซ็ต 5 อนุรักษ์เปิดบอลดีมากเข้าตัวเซ็ตสวยๆ แต่เราเซ็ตไปเสาไหนก็จมบล็อกเขา 3-4 แต้มรัว พอบาห์เรนไล่เสิร์ฟทันมันก็ยังไม่พอที่จะปลดล็อคความกดดันของทั้งทีมได้ จนตีเสียเอง ทำฟาวเอง คราวนี้สภาพจิตใจแย่หนักไปอีก คอร์สจิตวิทยาต้องเข้าแล้วจริงๆนะ ถ้าทีมในลีคเก่งพอๆ ฝีมือไม่ต่างกันมาก เล่นกัน 5 เซ็ตบ่อยๆแบบลีคญี่ปุ่นน่าจะช่วยเรื่องสภาพจิตใจตรงนี้ได้อยู่ไม่น้อย