ช่วงนี้คิดอยู่ว่า การรับลูกบุญธรรมที่เป็นเด็กอ่อนมาเลี้ยง แทนที่จะให้กำเนิดลูกเอง มีข้อดีประมาณนี้หรือเปล่า

-หากเป็นลูกตัวเอง ณ วันที่เขาลืมตาขึ้นมาดูโลกนั้น เท่ากับเราเป็นหนี้บุญคุณของเขาแล้วที่ทำให้เขาเกิดมา เราให้เขาเกิดมาเพื่อให้เราได้ชื่นใจ มีอะไรทำ และแน่ใจว่าเราจะไม่แก่ตัวไปอย่างโดดเดี่ยว (มีลูกให้ไปเยี่ยม หรือลูกมาเยี่ยม) ส่วนลูกอาจจะงงๆ หรืออาจจะมีความคิดที่แว่บขึ้นมาว่า พ่อแม่ให้เขาเกิดมาทำไมกันนะ เกิดมาต้องเรียนหนังสือ และทำงานค่อนชีวิต
แต่ลูกบุญธรรม หรือเด็กกำพร้า คือผู้ไร้ความผิดที่โดนพ่อแม่ทิ้ง เรามาช่วยรับเขาไปเลี้ยง ถ้าตามหลักเขาคงรู้สึกขอบคุณเรา และคงอยากจะทำตัวดีๆตอบแทน (ตามหลักจิตวิทยาผมคิดว่างี้นะ แต่มีคนบอกว่าเด็กจะได้นิสัย พันธุกรรมมาจากพ่อแม่ที่ไร้ความรับผิดชอบ อันนี้ผมยังไม่ค่อยเชื่อนะ อยู่ที่การเลี้ยงดูมากกว่าหรือเปล่า พ่อแม่ดีๆ ลูกไม่ดีก็เยอะนิหน่า)

-หากวันไหนลูกดื้อมาก ไม่รักดี ทำผิดร้ายแรง ก็คงบอกเขาว่าถ้าทำอีก 2-3 ครั้ง จะตัดขาดแล้วนะ หรือไม่ก็ถามเขาดีๆ ว่าที่ทำตัวแบบนี้เพราะไม่อยากเป็นลูกของบ้านนี้แล้วใช่ไหม ถ้าเขายืนกรานว่า Yes ก็คงปล่อยเขาไปตามทาง (ในขณะที่ถ้าเป็นลูกแท้ๆ คงไม่กล้าทำแบบนี้กับเขา สายเลือดยังไงก็ตัดไม่ขาด ที่เด็กไม่รักดี ยังไงลึกๆเราก็คงคิดว่าเพราะเราสร้างเขาขึ้นมาจนเป็นแบบนี้ ตัวลูกก็คงรู้ดีว่าเราแค่ขู่ ยังไงก็ไม่กล้าทิ้งเขาหรอก) และหากลูกบุญธรรมทำผิดร้ายแรง ผิดกฎหมาย คงปล่อยให้เป็นตามหน้าที่ของศาล ในขณะที่ถ้าเป็นลูกของตัวเอง อาจจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยให้เขารอด อาจต้องยอมพูดว่า “ลูกผมเป็นคนดี” ให้คนกดหัวเราะเล่นหรือเปล่า

-ส่วนตัวตั้งใจว่า หากเลี้ยงดูเขาจนถึงอายุราวๆ 22 ปี หรือมีปริญญาตรีแล้ว อาจจะปล่อยเขาไปตามทาง ตรงนี้คิดว่าถ้าเป็นลูกในไส้ อาจจะทำใจปล่อยยาก แต่ถ้าเป็นลูกบุญธรรม คิดว่าน่าจะปล่อยไปได้ ที่ปล่อยไป เพราะจุดประสงค์ของเราคือแค่ได้มีโอกาสอยู่กับลูกในวัยที่น่าเอ็นดูเท่านั้น และ 22 ปี คิดว่าน่าจะพอใจแล้ว แต่ถ้าเขายังยืนกรานจะอยู่กับเรา ก็ต้องมาว่ากันอีกที แต่เขาต้องมีงานทำนะ ถ้าตอนนั้นตังค์เราเริ่มหมดแล้ว แล้วยังมาแบมือขอเรา คงต้องไล่ไปให้ได้ 55

-ศาสนาที่ผมนับถืออยู่ เท่าที่ผมเข้าใจคือ การไม่เกิดมาอีกคือความปรารถนาอันสูงสุด ผมเองก็คิดว่า ถ้าไม่ได้เกิดมาอีก ก็จะไม่รู้สึกเป็นอะไรเลย ไม่เสียดาย ไม่ซีเรียสใดๆ แต่ทีนี้ เราก็อยากมีลูกนะ อยากมีสิ่งขีวิตในวัยน่ารัก แต่การให้สิ่งๆหนึ่งมาเกิด มันเหมือนสวนทางกับปณิธานของเราหรือเปล่า (เราไม่อยากเกิดมาอีก แต่ดันไปบังคับให้สิ่งๆหนึ่งมาเกิด)
ที่ไม่อยากเกิดมาอีก เพราะคิดว่าชีวิตนั้นทุกข์มากกว่าสุข ที่เอาตัวรอดได้ทุกวันนี้ อยู่ที่วิธีมองโลกล้วนๆ คือพยายามมองหาเรื่องดีๆ หรือทำเป็นไม่เห็นปัญหา ไม่นึกถึงความวุ่นวายในสังคมหรือโลกของเรา (แต่ไม่ใช่ว่ามันไม่มีอยู่)

-เรื่องที่พ่อแม่เด็กตัวจริงจะมาทวงคืน หรือมาขอเงินเรา เท่าที่อ่านมา เหมือนเขาจะไม่มีสิทธิ์แล้วนะ กฎหมายคุ้มครองเราแล้ว

-เรื่องลูกเกิดมาพิการก็เป็นเรื่องที่ผมกังวลเล็กๆ (หมายถึงโอกาสเกิดเล็กๆ แต่ถ้าเกิดทีก็คงกังวลหนักมาก แค่ทั้งชีวิต) แต่ถ้าเป็นลูกบุญกรรมก็น่าจะป้องกันปัญหานี้ได้ใช่หรือไม่

ความคิดเรื่องลูกบุญธรรมผมมีประมาณนี้ ผิดถูกยังไงแนะนำได้ครับ
ขอบคุณครับ