สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกในรอบหลายปีของเรา

เกริ่นๆก่อนว่า เรายอมรับว่าเราเป็นคนที่เอาแต่ใจและค่อนข้างงี่เง่า
แต่ก็มีความอดทนในระดับนึง


เราเจอญาติคนนี้ครั้งแรกเมื่อสองปีกว่าๆ เจอกันครั้งก็ไม่ประทับใจเลย เขาเข้ามาในบ้านแล้วเดินกินส้ม สักพักก็เม็ดส้มออกมาแล้วทิ้งตามมุมห้อง เรามองเพื่อให้เขารู้ตัวว่าทำแบบนี้มันไม่ได้แต่เขาก็หันมามองเราแล้วยิ้มทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พอเขากลับบ้านตัวเองเราเลยเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็ขำไม่ได้อะไรมาก

ครั้งนี้ลุงพาไปกินข้าวข้างนอกแม่เราก็ชวนญาติคนนี้ไปด้วย
ต่างคนต่างกินจะไม่อะไรเลยถ้าเขาไม่หันมาพูดกับแม่เราว่า "เรากินดุเป็นหมูเป็นหมา" จบคำนี้ปึบทั้งโต๊ะครอบครัวเราขำกันใหญ่เลย ตอนนั้นเราโกรธมากๆ เราอยู่ดีๆของเรามาตลอด เราแทบไม่คุยกับเขา ไม่เคยไประรานเขาแม้แต่น้อย ออกแนวต่างคนต่างอยู่ด้วยซ้ำ เราเลยมองแรงทำให้รู้ว่าไม่พอใจมากๆ แม่ก็ตบตักเราแล้วบอกว่า พี่แกแค่พูดเล่นอยากให้ทุกคนสนุก อย่าคิดมาก
นั่นแหละค่ะ จากเจอกันครั้งแรกก็ไม่ประทับใจมันเริ่มลามเป็นเกลียดขี้หน้าทันที

ทุกๆครั้งที่บ้านเราไปข้างนอกมักจะมีเขาพ่วงมาด้วยตลอด แม่เราชอบญาติคนนี้มาก เดินไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด คุยแล้วหัวเราะตลอดทาง ส่วนเราก็ได้แต่เดินตามหลังพวกเขา ซึ่งนั่นเราไม่ได้แคร์มากเท่าไหร่
แต่เราไม่ชอบที่เขาพยายามจะหาเรื่องแซะเราตลอดเวลา แซะเรื่องการกิน แซะเรื่องเสื้อผ้า ชอบพูดจาไม่เข้าหูเรา แต่กลับกลายเป็นว่า คนในครอบครัวเรากลับมองว่ามันเป็นเรื่องน่าขำเพราะทุกครั้งที่เราโดนเขาแซะ แม่เราจะขำออกเสียงก่อนใครเลย
แม่เราดูชอบเขามาก ทุกๆวันหยุดก็จะชวนเขามานอนที่บ้านบ่อยๆ(นอนแค่วันเสาร์กลับเย็นวันอาทิตย์)

จนกระทั่งสงกรานต์
แม่เราพาเขาเข้ามาที่บ้านแล้วบอกว่าตลอดสงกรานต์ญาติคนนี้จะมานอนที่นี้ เราไม่พอใจมากๆเลยถามแม่ไปว่าให้เขามาทำไม ทำไมไม่ไปอยู่บ้านตัวเอง แม่ก็บอกเราว่าอย่าเยอะเราไม่ใช่เจ้าของบ้าน เราได้แต่อดทนๆ
จนสงกรานต์วันสุดท้าย
ญาติคนนี้หอบทั้งเสื้อผ้าทั้งผ้าห่ม ย้ายมาอยู่บ้านเราอย่างเต็มระบบ และได้มานอนที่ห้องเดียวกับเราอีก เหมือนระเบิดลงเราได้แต่ถามแม่ว่าทำไมไม่ถามอะไรเราสักคำ ทำไมถึงเอาคนอื่นมาอยู่ที่บ้าน ทำไมต้องเป็นคนนี้ (เราบอกแม่ไปตั้งแต่แรกแล้วว้าเราไม่ชอบหน้าเขาตั้งแต่เจอกัน แต่แม่เราเขาไม่สนใจสิ่งที่เราพูดไปเลย) เราไม่ชอบที่ต้องมาแชร์อะไรที่มันเป็นส่วนตัว อะไรที่เป็นของๆเราให้คนอื่นโดยเฉพาะกับญาติคนนี้ที่เราเกลียดแบบไม่อยากเห็นหน้า แต่เราไม่เคยแสดงออกเลยว่าเกลียดเขา เราอยู่เงียบๆของเรามาตลอด

เหมือนเขาจะทำตัวมีปัญหากับเรา
ตั้งแต่ที่ได้อยู่ห้องเดียวกัน ถ้าเราไม่อยู่บ้านเขาจะชอบขึ้นมานอนที่เตียงของเรา ทำเหมือนของในห้องที่เป็นของเราเหมือนของเขาซึ่งเราไม่โอเคมากๆอันนี้ อย่างมากไปบ้านเพื่อนเราจะขอเพื่อนตลอดว่าขอนอนเล่นที่เตียงได้มั้ย ไม่ว่าจะทำอะไรเราขอก่อนทุกอย่างเพราะมีนิสัยขี้เกรงใจ ซึ่งเราไม่ชอบที่ญาติคนนี้ทำกับเรา ถึงเขาขอเราก็ไม่ให้อยู่ดี เรื่องอะไรมานอนที่นอนคนอื่น

เราไปคุยกับแม่ พูดออกมาทุกอย่างว่าเขาทำอะไรบ้างและบอกว่าเราไม่ชอบ เราอยู่กับเขาไม่ได้แน่ๆ
แม่ไม่ฟังเราเลย บอกว่าถ้ารับไม่ได้ก็ย้ายไปอยู่ข้างนอก ถ้าให้เขาย้ายจะไปอยู่ไหนเป็นผู้หญิงคนเดียวมันอันตราย เรากับแม่เถียงกันอยู่ยกใหญ่ สรุปก็เป็นเราที่แพ้ โดนแม่ด่าตั้งแต่เย็นยันมืดแถมบอกว่าแม่เป็นใจกว้างแต่ทำไมลูกถึงใจแคบ ปากคอก็ไม่ดี กลายเป็นว่าเรางี่เง่าไปในทันที

และจนถึงตอนนี้เขาก็ยังอยู่ที่บ้านและห้องนอนเดียวกับเรา ไม่มีความสุขเลยค่ะ เหมือนโดนแย่งความเป็นส่วนตัว เขาชอบทำตัวปล่อยสบายไม่สนใจเรา ชอบคุยโทรศัพท์เสียงดัง

อยากระบาย อึดอัด
บางทีก็อยากร้องไห้ ครอบครัวไม่เข้าข้างเราเลย ดูชอบใจด้วยซ้ำเวลาเราโดนเขาแซะออกหน้าออกตา
น้อยใจที่สุดเลยค่ะ
ทั้งๆที่เราอยู่เงียบๆไม่ค่อยพูดกับใคร ทำไมโลกต้องส่งเขาให้มาอยู่กับเรา ยิ่งได้อยู่ด้วยยิ่งมีแต่จะเกลียดเข้าไปทุกวัน

ปล. ขอบคุณที่อ่านเรื่องงี่เง่าๆค่ะ เรามันใจแคบอย่างที่แม่บอก เรามันไม่มีน้ำใจ ตอนนี้กำลังทำตัวให้ชินกับการโดนแซะเพราะเรากับญาติคนนี้คงได้อยู่ร่วมกันอีกนาน