คือเราพึ่งอายุ16ค่ะ เรามีพฤติกรรมที่ เศร้าเเบบไร้เหตุบ้าง เราหงุดหงิดโมโหง่าย ดิ่งเวลาอยู่คนเดียว เบื่อข้าว เวลาทำอะไรเเล้วก็เบื่อไม่สุขไม่ทุกข์ ไม่ชอบที่คนมาก เเล้วก็ชอบทำร้ายตัวเองค่ะเพราะมันให้ความรู้สึกระบายในสิ่งที่ร้องไม่พอพูดไม่ได้ บางทีคิดจบชีวิต ช่วงที่ผ่านๆมาเราเครียดสะสมมากๆจนเราเป็นไมเกรน เเต่เราก็ไม่ได้พบเเพทย์ค่ะ เพราะเราคิดว่ามันไม่ได้กระทบชีวิตเราที่ใช้ร่วมกับคนอื่นสักเท่าไหร่เพราะเวลาอยู่กับเพื่อนเราจะปกติค่ะ เเต่เวลาผ่านมาเรื่อยๆมันยิ่งหนักค่ะ เมื่อไม่นานมานี้เเม่ให้เราเปิดใจคุยกับเเม่ค่ะ เราเห็นว่าเเม่เป็นเเม่ เราคิดว่าเเม่จะรับได้ เเต่พอเราพูดไปเเม่รับไม่ได้ค่ะ เเม่บอกว่า ถ้าคนอื่นรู้เขาจะบอกว่าเราเป็นบ้า โรคจิต เขาบอกว่าเขาโกรธเรามากเลยค่ะ เขาไม่ได้เลี้ยงให้เราโตมาเพื่อที่จะเป็นคนโรคจิต เป็นบ้า ตอนนั้นเหมือนเซฟโซนที่ยึดเหนี่ยวสุดท้ายเราพังเลยค่ะ เพราะเรารู้สึกพลาดที่เราเล่า เราเสียใจมากเลยค่ะที่เห็นเเม่มองเราเเบบนั้น เรารู้เลยว่าเรารู้สึกเเย่ลงมากๆจากเมื่อก่อนเราเคยอยู่กับคนอื่นเเบบปกติตอนนี้เราไม่ค่อยจอยกับอะไรเลยค่ะ เรารู้สึกเหมือนเราล้มเหลว เเต่เมื่อ2วันที่เเล้วเราโพสต์ในพันทิพ มีพี่คนนึงเขามาบอกว่าที่เเม่เราพูดเเบบนั้นอาจจะเพราะเขาหวังกับเรามาก เราตั้งใจจะเริ่มไหม่ เราคิดว่าเราอยากรักษาตัวเอง เเต่เเม่ไม่สนับสนุนเราค่ะ เเม่บอกว่า มันเกิดจากความคิดตัวเองให้เครียเอาเองค่ะเขาบอกให้เราเลิกคิดค่ะ เเต่เราไม่ได้ตั้งใจที่จะติดลบนะคะต่อให้เราจะทำตัวไม่ว่างดูหนังฟังเพลงคุยกัยเพื่อนเเต่เวลาเราดิ่งเหมือนมีคนมาปิดสวิตช์เลย เราเป็นคนคิดมากอยู่เเล้วยิ่งเราเจออะไรที่มันเเย่ๆยิ่งดิ่งเลย เราพยายามตลอดหลายปีที่ผ่านมาเราพยายามหาทางที่จะบำบัดตัวเอง เราจะไปพบเเพทย์เราก็กลัวเรื่องค่าใช้จ่ายเพราะที่บ้านไม่ให้ทำงานค่ะเราเลยไม่มีทรัพย์ที่จะออกเอง เราจะทำยังไงดีคะ ควรคุยกับเขาดีดีเเล้วไปหาหรือเราต้องทำยังไงคะ