เครียดกับตัวเองมากๆเลยค่ะ เรื่องมันเกิดตั้งแต่ม.1เลยค่ะ เราเป็นคนที่ไม่ค่อยใส่ใจอะไร เรียนก็ไม่เก่ง ที่โหล่เลยด้วย ตอนม.ต้นสร้างเรื่องไว้เยอะมากๆ จนโรงเรียนต้องแจ้งพ่อแม่ว่าให้เราไปตรวจดู //ตอนนั้นสร้างเรื่องไว้คือ 1.เรามองเห็นเพื่อนในจิตนาการของตัวเอง เป็นผีสรางนางร้ายอะไรของเรานี่แหละค่ะ (เราเห็นจริงๆนะแต่แต่ก็เก็บมาคิดได้ว่ามันคงเป็นจิตนาการ) ไอเรื่องนี้ไม่แน่ใจว่ามันเกิดเพราะ พ่อกับแม่สนใจแต่น้องรึป่าว น้องเราอยู่ประถมค่ะ เรียนดี ตั้งใจทุกอย่าง ก็ถูกที่แม่จะใส่ใจมากกว่า เราเลยเก็บมาน้อยใจค่ะ บวกกับเวลาเขาออกไปไหนกันก็ไม่ชวนเราให้เราอยู่บ้าน ต่อมาเรื่องที่ 2.เราจำอะไรไม่ค่อยได้ หลงๆลืมๆ แถไปเรื่อยค่ะ เวลาใครถามอะไรก็จะตอบอีกอย่าง งงรวมกันไปหมด 3.คือเราพยายามจะจบชีวิตตัวเองค่ะ ไม่ว่าจะเป็นกินน่ำยาล้างห้องน้ำ กรีดแขนกรีดนู้นกรีดนี่ พอพ่อแม่พาไปหาหมอ แล้วหลังจากที่หมอให้ยามากินคือ เซอร์ทราลีน อันนี้ของโรคที่1 คือซึมเศร้า 2คือยาconcertaยาโรคสมาธิสั้นค่ะ ตัวที่2นี่แหละค่ะที่เรากลับมากิน เราเครียดมากๆ ส่วนตัวแรกเราหายแล้วค่ะ ตอนนี้เราเรียนดีขึ้นมากเลยค่ะ กล้าแสดงออก แต่มันก็ได้สักพัก เราเลยคิดว่าเอ้ะ เรากลับมาเป็นอีกรึป่าวทำไม เราเหมือนจะอยู่นิ่งๆไม่ได้ โมโหทุกเรื่อง เราเลยกลับไปหาหมอ หมอเลยให้ยาตัวเดิมมา ตัวที่2 คือยาสมาธิสั้น
.
.
.
เคยคิดว่าเราไม่ปกติแบบคนอื่นรึป่าวที่เราเป็นสมาธิสั้นมันจะด้อยกว่าคนอื่นรึป่าว อยากได้คำตอบนิดๆหน่อยๆค่ะ😭