เริ่มแรกเรา เราเป็นคนที่ขี้อิจฉายอมรับจากใจจริงแต่ก็ไม่เคยจะสร้างเรื่องให้ใครเดือนร้อนแต่เราไม่ชอบมากๆที่ตัวเองเป็นแบบนี้เพราะมันทุกข์ใจเรา เราอิจฉาเพื่อนบ้าง แม้กระทั่งญาติพี่น้องของตนเองก็ไม่เว้น ทุกครั้งที่เกินความรู้สึกแบบนี้มันเหมือนตัวกำลังถูกไหม้ร้อนไปทั้งร่างในตอนแรกๆ พยายามสงบตัวเองมากๆ หลายๆวันผ่านไปพอมานึกย้อนเรื่องนั้นๆอีกทีก็รู้สึกยินดีกับเขานะไม่รู้จะไปอิจฉาเขาทำไม    เราเป็นคนที่ไม่ได้ขาดอะไรเลยนะคะที่จะไปอิจฉาเขา แต่รู้สึกแย่ทุกครั้งที่มีความรู้สึกแบบนี้ อยากให้มันหาย เคยคิดมาเสมอว่าคนที่อิจฉาคือคนที่ไม่มีเหมือนเขา อยากหายจากความรู้สึกแบบนี้ทำยังไงดีคะ?