ชีวิต 1 ปีใน Australia ที่มีทั้งดีและไม่ดีปะปนกันไปแต่รวมๆแล้วชีวิตทำงานของผมที่นี่มัน Happy มากครับ แต่ชีวิตรักมันห่วยสุดๆ ขอเกริ่นก่อนเลยผมเริ่มจากไปเรียนทำอาหารที่ Le Cordon Bleu สำหรับผมที่นี่คือจุดที่ทำให้ผมรู้ว่าผมรักในงานการทำอาหาร Happy เมื่ออยู่ในครัว และได้มาพร้อมกับ connection ดีๆทำให้ผมได้มาทำงานที่ Australia ผมมาทำงานในร้านอาหารไทยในวีซ่านักเรียนครับ 

แต่ก็เข้าเรียนบ้างไม่เข้าบ้างเน้นที่ทำงานเป็นหลัก โดยค่าใช้จ่ายในการทำวีซ่าและสมัครเรียนก้อนแรกพี่เจ้าของร้านเป็นผู้สำรองจ่ายให้หมด และผมค่อยมาทำงานและหักใช้หนี้เค้าทีหลัง ถามว่าได้เยอะไหมก็เยอะนะครับเดือนๆ นึงรวมๆแล้วก็ประมาณแปดหมื่นได้แต่ก็ไม่เหลือที่คิดว่าจะส่งกลับบ้านที่ไทยก็ไม่เหลือผมเลยก้มหน้าก้มตาทำงานใช้หนี้เค้าให้หมดๆ เพราะใจจริงอยากย้ายที่ทำงานเพราะผมไม่อยากทำงานกับที่นี่อาจด้วยผมมันคน เรื่องเยอะเรื่องสูตรอาหาร ผมเรียนอาหารไทยแท้ ก็อยากที่จะขายแบบไทยแท้จริงๆแต่ร้านนี้เค้าทำแบบไทยประยุกต์ใส่นู้นใส่นี่นอกสูตรความเป็นไทยจนมันไม่ใช่อาหารไทยแล้วแหละ มันขัดใจผมสุดๆผมก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำงานเพื่อใช้หนี้เค้าให้หมดๆและหวังจะไปหางานใหม่ทำ และแล้วไม่กี่เดือนผมก็ทำสำเร็จพอผมใช้หนี้เค้าหมด ผมก็ลาออกแล้วได้งานใหม่ในร้านอาหารที่ดังมากในเมืองนี้ ผมทำงานที่นี่ happy มากถึงมากที่สุดครับเพื่อนร่วมงานดีมาก เจ้านายก็น่ารัก 

เอาเป็นว่าเรื่องงานตอนนี้มันต้องใช้คำว่าดีสุดๆครับ ทำงานก็มีเงินเก็บ ชีวิตก็ดี มีแบ่งส่วนหนึ่งโอนให้แม่ที่ไทยบ้าง และพอทำร้านนี้ได้เดือนกว่าๆผมก็พบรักกับสาวลูกครึ่ง ไทย-ออส ครับอายุ 22 ปี คบกันได้เดือนสองเดือน น้องก็ตั้งครรภ์เอาจริงแอบตกใจแต่มีแล้วทำไงได้ครับก็ต้องเลี้ยงผมก็เริ่มเก็บเงินแบบและตกลงกันว่าเราจะใช้ชีวิตคู่กันแบบจริงจัง จะจดทะเบียนสมรสกันข้อดีก็คือ ผมก็จะได้วีซ่าแบบ  วีซ่าพาร์ทเนอร์  ไปด้วย มันก็คือหนทางดีๆอีกทางลูกน่าจะมาช่วยผมชัดๆ ได้ไม่ต้องใช้วีซ่านักเรียน แต่แล้ว ผมได้ดีใจอยู่ไม่นาน ลูกก็จากผมไปครับ น้องลื่นล้มลูกหลุด ฝันผมพัง น้องร้องไห้เสียใจผมก็ได้แต่ปลอบ และทำใจกันอยู่พักนึง น้องขอพักโดยการไม่ทำงาน  ผมก็โอเค ให้น้องเค้าใช้เงินเก็บที่ผมกะเก็บสะสมใว้ให้ลูกนั่นแหละครับภายในสองเดือนน้องใช้เงินเก็บผมหมด จะให้มาดุมาว่าก็คงไม่ใช่เรื่อง ผมก็ได้แต่คิดว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวค่อยเก็บกันใหม่ ผมกับน้องก็ใช้ชีวิตกันมา จนเหลืออีกไม่ถึงเดือนวีซ่านักเรียนผมกำลังจะหมดครับ อยู่ๆน้องก็มาสารภาพกับผม ว่า น้องเบื่อผม ขอเลิกและน้องไปมีอะไรกับแฟนเก่ามารู้สึกว่ามันดีกว่าผมมาก

 ผมฟังแล้วอึ้ง เสียใจ แต่ที่คิดหนักสุดว่าผมควรจะทำยังไงต่อเรื่องวีซ่า ผมก็ถามไปนะว่าคิดว่าเบื่อตั้งแต่เมื่อไหร่ น้องมันก็บอกมาว่า สองสามเดือนและ เอ๊า!แล้วทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ เพราะวีซ่านักเรียนถ้าจะต่อมันต้องทำเรื่องก่อนหมดสองเดือน ผมละปวดหัวขั้นสุด  แล้วเงินที่ผมเก็บใว้ก็ไม่พอกับค่าทำวีซ่าอีก ผมเลยติดต่อต่อเอเจนซี่ที่นี่และให้เค้าช่วยหาทาง และแล้วก็ได้ข้อสรุป คือเอเจนซี่แนะนำเป็น ทำวีซ่าบริดจิ้ง อี(ไม่สามารถทำงานได้แต่ทำอาสาไปก่อน)  ไปก่อนเพื่อหาวิธีทำ วีซ่านักเรียนใหม่(ยากอยู่นะครับเพราะประวัติการเรียนแย่มากครับ)หรือหาทางทำสกิลวีซ่า  แต่ถ้าทำงานต้องสอบ IELTS ให้ได้ 5.5 และต้องมีใบผ่านงานซึ่งที่ทำงานผมเค้าจัดการให้ได้ แต่ปัญหาคือ ค่าใช้จ่ายที่ต้องจ่ายให้เอเจนซี่มันราคาสูงมากครับจะให้มาเก็บเงินเองก็คงยังไม่ทันเพราะถ้าจ่ายเร็วเค้าก็ได้รีบจัดการให้เร็ว ผมเลยต้องรบกวนให้แม่โอนเงินมาให้แบบเร็วสุด โชคดีที่ส่งเงินด่วนในมือถือได้ ถึงภายในเวลาไม่กี่นาที เลยทำให้ผมสามารถมีเงินไปจ่ายให้เอเจนซี่เค้าให้รีบดำเนินการให้เร็วที่สุด ผมบอกเลยครับว่า วุ่นพอควรในการหาข้อมูลให้ผู้ใหญ่วัย60กว่าโอน มันต้องหาทางที่ง่าย และปลอดภัยที่สุด(โชคดีโอนกับแอปธนาคารได้เสียค่าธรรมเนียมหน่อยแต่ป้องกันแม่ไปโดนหลอกเพราะเงินที่ต้องโอนมาจำนวนเยอะพอตัวครับ) คือตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ แม่ไม่เคยต้องโอนเงินให้ผมเลย หากใครที่มีลูกที่เรียนหรือทำงานต่างประเทศลองศึกษาข้อมูลเรื่องวิธีโอนเงินด่วน ติดไว้ มันจำเป็นมากๆ เพราะไม่รู้ว่าเกิดเหตุฉุกเฉินเมื่อไหร่ครับ