ในฐานะมนุษย์ ความฝันสูงสุดคือโลกที่สงบสุข, สังคมยูโทเปีย จิตใจที่สงบสุข ครอบครัวที่สงบสุข แต่ชีวิตมนุษย์ก็มีความขัดแย้งอยู่ในตัว ในขณะที่มนุษย์มีเป้าหมายสูงสุดคือความสงบสุข แต่อีกด้านหนึ่งใจเราก็ร้องบอกเราว่าต้องการสิ่งท้าทายใหม่ๆ อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

ด้านหนึ่งมนุษย์พยายามใช้ทรัพยากรมากมายเพื่อสร้างสังคมที่สงบสุข, ปลอดภัย, มั่นคง, คาดการณ์ได้ แต่เมื่อเราได้มันมาแล้วสิ่งที่เคยทำให้เรารู้สึกมีความสุข ปลอดภัย กลับกลายทำให้มนุษย์รู้สึกเบื่อเสียแล้ว มีประเทศชาติมั่นคง, อุดมสมบูรณ์, คนในชาติรักใคร่กลมเกลียว แต่มนุษย์เรากลับเบื่อหน่าย

อีกด้านหนึ่ง มนุษย์ก็มองหาความท้าทายใหม่ๆ ประสบการณ์ใหม่ๆ ไม่ว่าจะเป็นการท่องเที่ยว, หน้าที่การงานใหม่, คู่ครองคนใหม่, การเรียนรู้ใหม่ๆ เช่นภาษาที่สองที่สาม, สงครามครั้งใหม่บนข้ออ้างเพื่อความสงบสุขของประเทศ, รูปแบบการปกครองใหม่ แน่นอนว่าการทำแบบนี้มีโอกาสสูงที่ทำให้มนุษย์ตื่นเต้น แต่มันก็แลกมากับความสงสุขมากมายที่ต้องสละทิ้งไป

มันแปลกใช่ใหมละ

เมื่อเราพบความสงบสุขแล้ว แต่เรากลับมองหาความท้าทายใหม่ๆ ไม่หยุดหย่อนเป็นวัฒจักรที่ไม่สิ้นสุด

หรือว่านี้คือกระบวนการพัฒนาของมนุษย์  หากเราหยุดที่ความสงบสุข เราก็จะไม่พบกับวิทยการใหม่ๆ, ดินแดนใหม่ๆ, ความสุขแบบใหม่ อาจจะเป็นชะตากรรมของมนุษย์ที่จะต้องดิ้นรนไม่มีวันสิ้นสุด 
คำถามคือ
สิ่งนี้คือการวิวัฒนาการหรือความบ้าคลั่งที่อยู่ใน DNA ของ
มนุษย์กันแน่