มีหมาจรตัวนึง(หมาในโรงเรียน) เราให้ข้าวมาประมาณปีกว่า  แต่ก็ไม่สามารถสัมผัสน้องได้เลยน้องกลัวคนมากๆ  จนวันนึงน้องโดนรุมกัด   เราพยายามจับน้องไปรักษา แต่ก็จับไม่ได้  เอาข้าวให้กินก็ไม่ยอมกิน  เฝ้าเช้าเย็น ไล่ต้อนก็หนี  จนเข้าวันที่6เราตัดสินใจเรียกกู้ภัย และใช้วิธียิงลูกดอกยาสลบ  จับจนได้ ตอนแรก ดีใจสุดๆ  แต่พอน้องไปถึง รพ
สักพักน้องไม่ยอมหายใจ หมอถามเราให้ใส่เครื่องช่วยหายใจไหม แต่ตอนนี้ รพจะปิดแล้ว ไม่มีคนดูบีบอุปกรณ์ต้องใช้เครื่อง มีค่าใช้จ่าย ชมละ 200  ใช้ตั้งแต่22:00-8:00ของอีกวัน  เราก็ยอม  ค่ะเพื่อให้น้องกลับมา เช้าหมอถามอีกครั้ง เทียบกับคนแล้ว ก็คือนอนเป็นผักแล้วจะให้ถอดอุปกรณ์ไหม  เราถามว่ายังไงน้องก็ไปอยู่ดีใช่ไหม หมอตอบใช่ค่ะ  เราก็ยังไม่ยอมให้ถอดอุปกรณ์  จน11:15หมอโทรมา  น้องหัวใจหยุดเต้น กำลังกู้ชีพ   และหมอโทรมาอีกครั้ง11:30  น้องเสียแล้ว  เราเสียใจมากๆ เลยค่ะ
เป็นสาเหตุทำให้เค้าตาย หลายหมื่นเราก็ยอมจ่าย ขอแค่ให้เค้ารอด แต่เค้าไม่รอดเพราะการตัดสินใจของเรา
    ถ้าไม่ตะบี้ตะบันจับให้ได้น้องคงไม่ตายไวขนาดนี้ แผลน้องอาจจะหายเอง
    เราจะก้าวข้าม ผ่านความรู้สึกนี้ไปได้ยังไง  ไม่เป็นอันทำอะไรเลย
   มีใครแนะนำให้เราเลิกเสียใจได้อย่างไรบ้างคะ😭😭😭