##ไม่ใช่กระทู้หาแฟน งดเต๊าะทุกกรณี##
1. เราเป็นคนต่างจังหวัด ตอนนี้อายุ 30 กว่าปีแล้ว เข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ ตั้งแต่เด็ก พอจบก็ทำงาน มีเพื่อนไม่มาก แต่ก็ค่อนข้างสนิท ที่ผ่านมา ไม่รู้สึกเหงา เพราะมีเพื่อน
2. ตอนนี้เพื่อนต่างก็อยู่ในช่วงเล่งทำงาน เล่งหาเงิน นัดได้บ้าง ไม่ได้บ้าง จนพอเริ่มทยอยมีแฟน มีครอบครัว ก็ติดต่อยากขึ้น มีเวลาก็คงเอาไว้อยู่กับแฟนและครอบครัว ส่วนกับเราก็เริ่มไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนกันเหมือนเก่า
3. แล้วเพื่อนคนนึงที่เราอยู่ใกล้กันมานาน กำลังจะย้ายไปอยู่กับแฟนแล้ว น่าจะอีกไม่กี่เดือนนี้ เรายินดีกับเพื่อนที่จะได้มีที่อยู่ และร่วมใช้ชีวิตกับแฟน แต่เราก็เสียใจมาก เหมือนเพื่อนกำลังจะจากไปอีกคน คงไม่มีโมเม้นท์แบบสมัยเด็กๆ ร่วมกันอีก
4. ส่วนแฟน เราคบกันได้ครึ่งปี ก็มีเหตุให้เขาต้องลาออกจากงาน เจาเลยตัดสินใจย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด ไกลจากกรุงเทพมาก เราแยกกันอยู่มา 3 ปีกว่าแล้ว ช่วงแรกที่โควิดระบาด ช่วงไหนที่ออฟฟิศเราให้ทำงานจากบ้านได้ เราก็จะได้เจอกันยาวๆ แต่ถ้าไม่เจอก็คือห่างกันยาวเหมือนกัน เพราะเดินทางยาก
5. แต่พอโควิดลดลง เราทั้งคู่ต้องทำงาน 1-2 เดือนจะเจอกันสักครั้ง เขาจะเป็นฝ่ายมาหาเราที่ กทม แล้วก็พาเราไปเที่ยวต่างจังหวัด เรามีความสุขมาก แต่มันก็สั้นๆ 2-5 วัน จากนั้น เราก็ต้องแยกกันอีก เราเหมือนจะร้องไห้ทุกครั้ง ที่เขากลับ เพราะเราเหงา
6. ทางบ้าน บ้านเกิดเราไม่ห่างจากกรุงเทพมาก แต่ความที่เรามาอยู่ กทม นานแล้ว (ราว 18 ปี) ทำให้ไม่มีที่นอน หรือสถานที่สำหรับเรา หรือความคุ้นชินกับคนที่บ้านก็ไม่มาก ยกเว้นแม่ เราจะสนิทมาก แต่แม่เราอายุมาก และทำงานหนัก ทั้งเราและแม่จะมีเวลาตรงกันช่วงค่ำๆ บางวันก็คุยกัน บางวันถ้าใครเหนื่อยมากจากการทำงาน ก็จะหลับเร็ว
7. พ่อแม่เราใช้จ่ายไม่ค่อยพอ เราต้องช่วยเหลือเป็นประจำ ซึ่งเราช่วยได้ แต่ก็ทำให้เราไม่ค่อยมีเงินใช้ เพื่อความสุขของตัวเอง หลังจากทำงานทั้งเครียดและหนัก
8. เพื่อนที่ทำงาน เราเข้าไปเป็นคนใหม่สุด ซึ่งคนก่อนหน้า เขาก็มีครอบครัวกันหมดแล้ว คนที่ไม่มี เขาก็มีเพื่อนที่เขาสนิทนอกออฟฟิศ และทุกคนเขาก็ไม่ชอบจะออกไปหาอะไรกินกันหลังเบิกงาน แต่ละคนมาทำงานๆ แล้วก็กลับบ้าน
9. เราไม่ใช่คนขี้เหงา แต่เพื่อนทีมี ก็เริ่มออกห่างไป ครอบครัวก็อยู่ไกล เพื่อนที่ทำงาน เขาไม่อยากคุยเล่นกัน สิ่งหนึ่งที่เรานึกถึงทุกครั้งที่เราเหงาคือ แฟน
10. แต่แฟนก็อยู่ไกล เขาไม่ชอบคุยโทรฯ บางเดือนไม่คุยกันเลย คุยแต่แชท เรื่องที่คุยก็มีไม่กี่เรื่อง คือ ถ่ายรูปอาหารที้กินให้กันดู บอกกันว่าตื่นแล้ว นอนแล้วนะ คุยถึงหลานเรา แล้วก็เรื่องวางแผนว่าตอนเจอกันจะกินอะไรหรือไปไหนสั้นๆ พอจะคุยเรื่องอื่น คงสไตล์ผู้ชาย ไม่อยากฟัง เราก็อดเซ็งไม่ได้ แต่ก็พยายามไม่คิดมากให้เป็นปัญหา
11. เราบอกแฟนบ่อยมากว่าเราเหงา และรู้สึกคิดถึง เรามีปัญหาเรื่องงาน สุขภ่พกายใจ เงิน หรืออะไรต่างๆ เราเคยบอกแล้วเขาเครียดบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง เราเลยไม่อยากบอก ส่วนนึงอาจเป็นเพราะเราห่างกัน จะเข้าใจกันทุกอย่างมันก็ยาก เราแก้ปัญหาโดยการคุยกับเพื่อนคนนึงที่สนิทกัน ในจังหวะที่บางทีเราอยากคุยกับมัน ไม่ก็จังหวะที่มันคุยกับเรา ส่วนเรื่องแอบคุยกับคนอื่น เราไม่มีเลย
12. เราบอกเล่า ปรึกษาเรื่องแฟนให้เพื่อนสนิทฟัง มีแต่คนคิดว่าเขามีคนอื่น แต่เราไม่คิดแบบนั้น เขาไม่ได้มีใคร แต่เขางานเยอะ และไม่ชอบคุยมาก แล้วถ้าเขาจะคุย เขามักคุยกับเพื่อนผู้ชายด้วยกันมากกว่า ซึ่งจุดนี้ เราก็รู้สึกน้อยใจ เขาเล่าหลายอย่างให้เพื่อนเขาฟัง แต่กับเราเขาไม่เล่า ซึ่งคงเพราะอยู่ห่างกัน เล่ากับเพื่อนในบรรยากาศดีๆ ระหว่างจิบเบียร์ คงดีกว่าเล่าทางโทรฯ อยู่แล้ว
12. แต่ที่เหมือนจะดี แต่แทงใจเราที่สุดคือ เขารู้ว่าเราเหงา และโดดเดี่ยวแค่ไหน หลายครั้งเราสัมผัสได้ว่าเขาเสียงสั่น ร้องไห้ แต่ทั้งเราและเขาก็แก้ไขอะไรไม่ได้ เพราะเราก็ต้องทำงาน เขาก็ต้องทำงาน
13. เราไม่รู้จะจัดการแบบไหนกับตัวเอง เราไม่ต้องการบังคับว่า แฟนต้องมาอยู่กับเรา เพราะไม่อยากให้ออกมาในทางบังคับกัน (ทั้งที่ใจจริงอยากบังคับนะ) เราต้องการอยู่กับใครสักคน อยากกัยมาที่พักแล้วเจอใครสักคน ไม่ใช่นอนคนเดียว ตื่นคนเดียวอยู่แบบนี้ทุกวัน
14. เราไม่ใช่คนขี้เหงานะ เดือนนึงไปเดินห้างสักครั้งกับเพื่อน เราก็ดีใจแล้วนะ ที่เหลือเราอยู่ได้ คุยกับเพื่อนออนไลน์ได้ แต่พอถึงจุดนึง เราว่ามันเริ่มไม่ใช่ ทั้งที่เราก็ไม่เห็นจำเป็นต้องลำพังขนาดนี้
15. บางทีเราอยากยุติความสัมพันธ์กับแฟนไว้แค่นี้ ในช่วงที่เรายังดีต่อกัน เพราะเราไม่รู้ว่าจะไปทางไหน หรือเอาอย่างไงต่อ ทุกวันนี้ เราช่วยเหลือตัวเองทั้งหมด ส่วนเขาก็ทักมาหาเรา ตอบเรา และพาเราไปเที่ยว คือถ้าไม่มีเขา เราคงขาดตรงนี้ไป เราเลยยังไปต่อ เพราะดีกว่าไม่เหบือใคร อีกอย่างคือ เราก็หมดเรี่ยวแรงหาแฟนใหม่ด้วย ไม่อยากออกเดท เริ่มใหม่จะดีหรือบ้งก็ไม่รู้ มันไม่พร้อมด้วยค่ะ แล้วทั้งเงินและเวลาก็ไม่ค่อยมีอีก
16. เรามีความคิดว่า ทุกคนอาจจะไม่ได้เกิดมามีคู่ และเราอาจเป็นหนึ่งในนั้น ซึ่งก็ไม่เป็นไร เราไม่อยากคิดมาก แต่ความทุกข์ของเราคือ คนรอบตัวเรา เขามีคู่กันหมด เหมือนเราเป็นคี่อยู่คนเดียว เลยว้าเหว่แบบนี้
17. แนะนำเราได้มั้ยคะ เราต้องทำอย่างไร ตอนนี้เราเฉามากเลย อยากได้คำแนะนำ หรือกำลังใจจากเพื่อนๆ ขอบคุณมากค่ะ
---
ถ้าจุดไหนเขียนไม่ชัด ถามเพิ่มได้เลยค่ะ อยากได้รับการช่วยเหลือจริงๆ จ้า
ขอบคุณนะคะ
ทำไงดี? เราเหงา-ว้าเหว่ เพราะเพื่อนทยอยมีแฟน-ครอบครัวหมด
1. เราเป็นคนต่างจังหวัด ตอนนี้อายุ 30 กว่าปีแล้ว เข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ ตั้งแต่เด็ก พอจบก็ทำงาน มีเพื่อนไม่มาก แต่ก็ค่อนข้างสนิท ที่ผ่านมา ไม่รู้สึกเหงา เพราะมีเพื่อน
2. ตอนนี้เพื่อนต่างก็อยู่ในช่วงเล่งทำงาน เล่งหาเงิน นัดได้บ้าง ไม่ได้บ้าง จนพอเริ่มทยอยมีแฟน มีครอบครัว ก็ติดต่อยากขึ้น มีเวลาก็คงเอาไว้อยู่กับแฟนและครอบครัว ส่วนกับเราก็เริ่มไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนกันเหมือนเก่า
3. แล้วเพื่อนคนนึงที่เราอยู่ใกล้กันมานาน กำลังจะย้ายไปอยู่กับแฟนแล้ว น่าจะอีกไม่กี่เดือนนี้ เรายินดีกับเพื่อนที่จะได้มีที่อยู่ และร่วมใช้ชีวิตกับแฟน แต่เราก็เสียใจมาก เหมือนเพื่อนกำลังจะจากไปอีกคน คงไม่มีโมเม้นท์แบบสมัยเด็กๆ ร่วมกันอีก
4. ส่วนแฟน เราคบกันได้ครึ่งปี ก็มีเหตุให้เขาต้องลาออกจากงาน เจาเลยตัดสินใจย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด ไกลจากกรุงเทพมาก เราแยกกันอยู่มา 3 ปีกว่าแล้ว ช่วงแรกที่โควิดระบาด ช่วงไหนที่ออฟฟิศเราให้ทำงานจากบ้านได้ เราก็จะได้เจอกันยาวๆ แต่ถ้าไม่เจอก็คือห่างกันยาวเหมือนกัน เพราะเดินทางยาก
5. แต่พอโควิดลดลง เราทั้งคู่ต้องทำงาน 1-2 เดือนจะเจอกันสักครั้ง เขาจะเป็นฝ่ายมาหาเราที่ กทม แล้วก็พาเราไปเที่ยวต่างจังหวัด เรามีความสุขมาก แต่มันก็สั้นๆ 2-5 วัน จากนั้น เราก็ต้องแยกกันอีก เราเหมือนจะร้องไห้ทุกครั้ง ที่เขากลับ เพราะเราเหงา
6. ทางบ้าน บ้านเกิดเราไม่ห่างจากกรุงเทพมาก แต่ความที่เรามาอยู่ กทม นานแล้ว (ราว 18 ปี) ทำให้ไม่มีที่นอน หรือสถานที่สำหรับเรา หรือความคุ้นชินกับคนที่บ้านก็ไม่มาก ยกเว้นแม่ เราจะสนิทมาก แต่แม่เราอายุมาก และทำงานหนัก ทั้งเราและแม่จะมีเวลาตรงกันช่วงค่ำๆ บางวันก็คุยกัน บางวันถ้าใครเหนื่อยมากจากการทำงาน ก็จะหลับเร็ว
7. พ่อแม่เราใช้จ่ายไม่ค่อยพอ เราต้องช่วยเหลือเป็นประจำ ซึ่งเราช่วยได้ แต่ก็ทำให้เราไม่ค่อยมีเงินใช้ เพื่อความสุขของตัวเอง หลังจากทำงานทั้งเครียดและหนัก
8. เพื่อนที่ทำงาน เราเข้าไปเป็นคนใหม่สุด ซึ่งคนก่อนหน้า เขาก็มีครอบครัวกันหมดแล้ว คนที่ไม่มี เขาก็มีเพื่อนที่เขาสนิทนอกออฟฟิศ และทุกคนเขาก็ไม่ชอบจะออกไปหาอะไรกินกันหลังเบิกงาน แต่ละคนมาทำงานๆ แล้วก็กลับบ้าน
9. เราไม่ใช่คนขี้เหงา แต่เพื่อนทีมี ก็เริ่มออกห่างไป ครอบครัวก็อยู่ไกล เพื่อนที่ทำงาน เขาไม่อยากคุยเล่นกัน สิ่งหนึ่งที่เรานึกถึงทุกครั้งที่เราเหงาคือ แฟน
10. แต่แฟนก็อยู่ไกล เขาไม่ชอบคุยโทรฯ บางเดือนไม่คุยกันเลย คุยแต่แชท เรื่องที่คุยก็มีไม่กี่เรื่อง คือ ถ่ายรูปอาหารที้กินให้กันดู บอกกันว่าตื่นแล้ว นอนแล้วนะ คุยถึงหลานเรา แล้วก็เรื่องวางแผนว่าตอนเจอกันจะกินอะไรหรือไปไหนสั้นๆ พอจะคุยเรื่องอื่น คงสไตล์ผู้ชาย ไม่อยากฟัง เราก็อดเซ็งไม่ได้ แต่ก็พยายามไม่คิดมากให้เป็นปัญหา
11. เราบอกแฟนบ่อยมากว่าเราเหงา และรู้สึกคิดถึง เรามีปัญหาเรื่องงาน สุขภ่พกายใจ เงิน หรืออะไรต่างๆ เราเคยบอกแล้วเขาเครียดบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง เราเลยไม่อยากบอก ส่วนนึงอาจเป็นเพราะเราห่างกัน จะเข้าใจกันทุกอย่างมันก็ยาก เราแก้ปัญหาโดยการคุยกับเพื่อนคนนึงที่สนิทกัน ในจังหวะที่บางทีเราอยากคุยกับมัน ไม่ก็จังหวะที่มันคุยกับเรา ส่วนเรื่องแอบคุยกับคนอื่น เราไม่มีเลย
12. เราบอกเล่า ปรึกษาเรื่องแฟนให้เพื่อนสนิทฟัง มีแต่คนคิดว่าเขามีคนอื่น แต่เราไม่คิดแบบนั้น เขาไม่ได้มีใคร แต่เขางานเยอะ และไม่ชอบคุยมาก แล้วถ้าเขาจะคุย เขามักคุยกับเพื่อนผู้ชายด้วยกันมากกว่า ซึ่งจุดนี้ เราก็รู้สึกน้อยใจ เขาเล่าหลายอย่างให้เพื่อนเขาฟัง แต่กับเราเขาไม่เล่า ซึ่งคงเพราะอยู่ห่างกัน เล่ากับเพื่อนในบรรยากาศดีๆ ระหว่างจิบเบียร์ คงดีกว่าเล่าทางโทรฯ อยู่แล้ว
12. แต่ที่เหมือนจะดี แต่แทงใจเราที่สุดคือ เขารู้ว่าเราเหงา และโดดเดี่ยวแค่ไหน หลายครั้งเราสัมผัสได้ว่าเขาเสียงสั่น ร้องไห้ แต่ทั้งเราและเขาก็แก้ไขอะไรไม่ได้ เพราะเราก็ต้องทำงาน เขาก็ต้องทำงาน
13. เราไม่รู้จะจัดการแบบไหนกับตัวเอง เราไม่ต้องการบังคับว่า แฟนต้องมาอยู่กับเรา เพราะไม่อยากให้ออกมาในทางบังคับกัน (ทั้งที่ใจจริงอยากบังคับนะ) เราต้องการอยู่กับใครสักคน อยากกัยมาที่พักแล้วเจอใครสักคน ไม่ใช่นอนคนเดียว ตื่นคนเดียวอยู่แบบนี้ทุกวัน
14. เราไม่ใช่คนขี้เหงานะ เดือนนึงไปเดินห้างสักครั้งกับเพื่อน เราก็ดีใจแล้วนะ ที่เหลือเราอยู่ได้ คุยกับเพื่อนออนไลน์ได้ แต่พอถึงจุดนึง เราว่ามันเริ่มไม่ใช่ ทั้งที่เราก็ไม่เห็นจำเป็นต้องลำพังขนาดนี้
15. บางทีเราอยากยุติความสัมพันธ์กับแฟนไว้แค่นี้ ในช่วงที่เรายังดีต่อกัน เพราะเราไม่รู้ว่าจะไปทางไหน หรือเอาอย่างไงต่อ ทุกวันนี้ เราช่วยเหลือตัวเองทั้งหมด ส่วนเขาก็ทักมาหาเรา ตอบเรา และพาเราไปเที่ยว คือถ้าไม่มีเขา เราคงขาดตรงนี้ไป เราเลยยังไปต่อ เพราะดีกว่าไม่เหบือใคร อีกอย่างคือ เราก็หมดเรี่ยวแรงหาแฟนใหม่ด้วย ไม่อยากออกเดท เริ่มใหม่จะดีหรือบ้งก็ไม่รู้ มันไม่พร้อมด้วยค่ะ แล้วทั้งเงินและเวลาก็ไม่ค่อยมีอีก
16. เรามีความคิดว่า ทุกคนอาจจะไม่ได้เกิดมามีคู่ และเราอาจเป็นหนึ่งในนั้น ซึ่งก็ไม่เป็นไร เราไม่อยากคิดมาก แต่ความทุกข์ของเราคือ คนรอบตัวเรา เขามีคู่กันหมด เหมือนเราเป็นคี่อยู่คนเดียว เลยว้าเหว่แบบนี้
17. แนะนำเราได้มั้ยคะ เราต้องทำอย่างไร ตอนนี้เราเฉามากเลย อยากได้คำแนะนำ หรือกำลังใจจากเพื่อนๆ ขอบคุณมากค่ะ
---
ถ้าจุดไหนเขียนไม่ชัด ถามเพิ่มได้เลยค่ะ อยากได้รับการช่วยเหลือจริงๆ จ้า