เราอยู่ม.ปลายที่ใช้เครื่องเก่าจนเป็นรูมาวาดรูป พ่อเราเห็นเด่นทางด้านนี้มากพ่อเลยติดต่อ”คนรู้จัก”ที่เป็นกราฟฟิกดีไซน์  เขาบอกว่าชอบลายเส้นของเราค่ะเพราะเขาอยากให้วาดมาส่ง. มีวันนึงที่เราดีใจ+อึ้งอยู่ในใจเลยพูดกับพ่อว่า. “เขาน่าเชื่อถือได้ไหม เพราะว่าหนูไม่คิดว่าหนูจะเห็นเส้นทางได้ง่ายขึ้น” พ่อของเราได้ยินคงเข้าใจผิดว่าเราระเเวงเขา คือทั้งๆที่พ่อบอกอยากให้ถามทุกเรื่องแต่สุดท้ายก็เป็นว่าเราผิดซะเอง เราจะเเก้ในสิ่งที่ตัวเองพูดว่าเข้าใจผิดเเล้ว เเต่พ่อเราไม่ฟังเลยค่ะเรารู้เวลาที่ควรพูดพอมันถึงเวลาที่เราพูดไปเเล้ว ก็ทับเสียงของเราไปอีกไม่คิดจะฟังเลยค่ะจนพ่อเราก็เข้าใจอย่างนั้นไปเเล้ว เราโมโหมากเลยเผลอพูดขึ้นเสียงให้หยุดซะที ก็หาว่าเราตะคอกซะงั้น ถ้าเราไม่พูดหรือพูดเบาๆเนี่ยคงจะพูดเเทรกต่อเรื่อยๆเลย

จุดประเด็นคือ พ่อบอกว่า”ทำไมถึงระเเวงเขาละเขาเก่งมากทำงานกับหลายๆบริษัทยักษ์ของไทย ที่เขารับงานก็เพราะว่าสนิทกับพ่อ ถ้าเป็นเด็กคนอื่นคงไม่มีใครเอาหรอก ลูกได้งานก็เพราะว่าพ่อ” ตอนนั้นเเหละที่เรารู้สึกเจ็บเเละเสียใจมากค่ะ มันก็เท่ากับว่าถ้าเด็กคนอื่นเก่งกว่าเเต่ถ้าไม่รู้จักใครก็ไม่มีใครเอา? ความรู้สึกนั้นมันเหมือนโลกเเตกเลยค่ะ
(ประโยคที่พ่อได้พูดไว้ทุกคนอยากจะสื่ออะไรคะ)
 

ตอนนี้เราไม่อยากวาดลงเเล้วเราดันเป็นคนชอบเก่งด้วยฝีมือของนี่สิ

ทุกคนคิดเห็นยังไงกับเหตุการณ์นี้คะ 1เราควรจะคว้าไว้เพื่อโอกาสของเราในอนาคต
                                                     2เราควรจะละ”กึ่งเด็กเส้น”เเล้วสร้างมันเอง

   ถ้าเป็นทุกคนจะทำยังไงคะ ปล.เอาจิงเราสับสนเเละเสียใจมากเลยค่ะ ยังไงก็ขอบคุณที่รับฟังเเละช่วยตอบกันเยอะนะค้าาา❤️❤️