ขณะนายเกกเกดถูกำลังไปซื้อหมี่ถ้วยกินอยู่นั้นก็ได้พบวิญญาณนายนาดุคิ

นาดุคิ "เจ้าเห็นเรา"

เกกเกดถู "เราเป็นคนเดียวที่เห็นเจ้างั้นรึ?"

นาดุคิ "ตามนั้นเบย ต่อไปนี้เราจะตามเจ้าไปตลอด"

หลังจากซื้อหมี่ถ้วยกลับบ้านมาแล้ว

นาดุคิ "เราเป็นทหารไปรุกรานประเทศที่อ่อนแอกว่ามา ทุก ๆ ภารกิจก็ปลอดภัยกลับบ้านมาตลอด"

เกกเกดถู "แล้วเป็นไงไหงมาตายเหลือแต่วิญญาณเงี้ย"

นาดุคิ "เจ้ามิอาห้าจับเราไปเค้นความลับ พอเราไม่บอกก็ฆ่าเมียเราและฆ่าเราทิ้ง"

เกกเกดถู "เลยจะเข้าสิงร่างเราไปแก้แค้น เอาไปเลยเราเต็มใจให้"

นาดุคิ "เราไม่เกรงใจเบย"

เมื่อเข้าสิงร่างแล้วขณะกำลังออกจากบ้าน นาดุคิในร่างของเกกเกดถูก็เหลือบไปเห็นกีต้าร์เข้า

นาดุคิ "นึกขึ้นได้เลย แต่ก่อนเราเป็นนักร้องมีชื่อเสียงมาก"

จึงคว้ากีต้าร์และไปยังลานเวทีคอนเสิร์ต ตอนนี้วงมางุกำลังจะแสดง

มือกลอง "นั่นใครโผล่มาเนี่ย?"

นาดุคิ "เราคือนาดุคิที่เคยเป็นนักร้องของวงไง"

มือเบส "เข้าสิงร่างคนอื่นมาสินะ ดี งั้นมาร้องเบย"

ก็แสดงดนตรีไปจบลงด้วยดี ณ ร้านชาบู

ผู้จัดการวง "เราดีใจมากที่สุดท้ายนาดุคิก็มาร้องเพลงให้วงเราได้"

มือกลอง "แต่ก็มาแค่ชั่วคราวดิเฮ้อ เพราะยืมร่างแค่ชั่วคราวใช่ม่า"

นาดุคิ "ใช่ แต่จริง ๆ เราจะยึดร่างนี้ไปเลย"

มือเบส "มันต้องงี้ พวกเราชนแก้วกัน"

ผ่านไป 20 ปี ตอนนี้วงมางุก็เป็นตำนานอยู่กับวงการเพลงแล้ว

ผู้จัดการวง "ว่าแต่นาดุคิ ไหนว่าเจ้าจะไปแก้แค้นคนที่ฆ่าเจ้าและเมียไม่ใช่รึ?"

นาดุคิ "เจ้ารู้เรื่องนี้ได้ไง?"

ผู้จัดการวง "รู้แล้วสินะว่าเราคือมิอาห้า"

นาดุคิสะบั้นคอผู้จัดการวงปลิวไปตกโรงเรียนประถมที่อยู่ใกล้ ๆ ทันที

นาดุคิ "การแก้แค้นสำเร็จแล้ว หรือว่าเราควรคืนร่างให้กะเกกเกดถูซะที"

มือกลอง "ก็ควรเป็นงี้ตั้งนานแล้วไม๊? อาศัยร่างเขาอยู่มาตั้งนานไม่รู้สึกละอายอะไรบ้างเลยหรือ?"

ก็เลยคืนร่างไป 3 เดือนต่อมาขณะเกกเกดถูกำลังกรองน้ำเปล่ากินก็มีคนนิรนามมา

คนนิรนาม "เราคือมิกาห้า เราได้รับการดัดแปลงร่างกายและฟื้นจากความตายมาเรียบร้อย"

เกกเกดถู "งั้นทุกอย่างก็ลงเอยด้วยดีแล้วสินะ มาดื่มน้ำเปล่าฉลองกันเถิด"

ก็ตามนั้น ขณะทั้ง 2 กำลังดื่มน้ำไปดูสมาร์ทโฟนของแต่ละคนไปนั้นก็มีคนนิรนามอีกคนมา

นิรนามอีก "เราคือภารโรงโรงเรียนประถม หลังจากหัวของมิกาห้าตกมาแล้ว ก็ทำให้เด็กนักเรียนทั้งหมดเสพติดความรุนแรงในทันที"

เกกเกดถู "เด็กนักเรียนกลายเป็นชอบความรุนแรงหลังจากนั้นเลยใช่มะ?"

ภารโรง "ใช่ แต่ละคนต่างกระจายกันไปไล่ฆ่าคนตามท้องถนนกัน"

มิกาห้า "ไม่ฆ่ากันเองก่อนเสียด้วย เลือกฆ่านั่นเอง"

ภารโรง "สรุปยอดคนตาย 3 แสนคน ส่วนนักเรียนที่ฆ่าตาย 0 คน"

เกกเกดถู "แล้วสรุปที่มานี่คือ?"

ภารโรง "มาเพื่อฉลองกัน นึกว่านักเรียนเราจะฆ่ากันเองกันไปเสียแล้ว"

ทั้ง 3 จึงดื่มน้ำกันไป ในบรรยากาศดวงอาทิตย์กำลังตกดิน

เกกเกดถู "บิ้วว่าเรื่องจบแล้ว"

มิกาห้า "อ้าว ว่าจะต่อไปอีกเสียหน่อย แต่พูดมางี้ก็"