ตอนนี้หนูกำลังจะขึ้นมอปลายแล้วค่ะ ใกล้เปิดเทอมแล้วด้วย มอปลายหนูเรียนสายวิทย์คณิตห้องgiftedเหมือนกับตอนมอต้นเลยค่ะ T T หนูเคยตั้งกระทู้ไว้ด้วยว่าไม่อยากเรียนสายวิทย์คณิตแล้ว แต่ตอนนี้มันก็หนีไม่พ้นซะแล้วสิ ที่หนูคิดแบบนั้นเพราะหนูเกลียดวิชาคณิตศาสตร์เข้าไส้เลยค่ะ ถ้าถามว่ามันเรียนได้ไหม มันก็เรียนได้นะคะ แต่เพราะหนูเกลียด หนูไม่ชอบ มันก็เลยไม่ค่อยอยากจะรับรู้อะไรเลย วิชาที่ต้องคำนวณนี่ทรมานที่สุดเลยค่ะ อยากร้องไห้ไปเรียนไป เพราะตอนเด็กหนูสมองช้าคิดเลขไม่ทันเพื่อนก็เลยโดนครูด่าว่าโง่ มันเลยเป็นปมฝังใจกับวิชาที่ต้องคำนวณยันทุกวันนี้เลยค่ะ แก้ยากมาก แต่หนูพยายามแก้สุดๆแล้วค่ะ ตอนนี้ก็ลดความอคติกับวิชาที่ต้องคำนวณไปได้หน่อยแล้ว แต่ยังไม่รู้ชะตากรรมตอนเปิดเทอมค่ะ...
จริงๆแล้วหนูไม่ใช่คนเรียนเก่งอะไรขนาดนั้นเลยค่ะ หนูแค่เรียนไปงั้นๆ ให้มันผ่านๆไป ตั้งแต่มอต้นเทอมหนึ่งยันมอต้นเทอมสุดท้ายเลยค่ะ หนูเรียนแบบไร้จุดมุ่งหมายไร้เป้าหมายมาตลอดเลย หนูคิดไม่ค่อยออกเลยค่ะ เวลาที่ใครต่อใครถามว่าโตไปอยากจะเป็นอะไรอยากจะทำอะไร แม่ของหนูท่านก็บอกว่าอยากให้หนูได้เรียนอะไรที่มันจบมาแล้วมีงานทำเลยอะไรประมาณนั้น แล้วท่านก็เคยพูดว่าอยากให้หนูเรียนเภสัช ท่านพูดแบบนี้มาตั้งแต่ตอนหนูเข้ามอหนึ่ง ยันตอนหนูเข้ามอสี่เลยค่ะ ทำไมหนูจะไม่รู้ว่าท่านก็แอบหวังไว้ลึกๆแล้ว หนูอยากจะกรี๊ด ท่านก็คงอยากจะให้หนูไปสายประมาณนี้น่ะค่ะ แต่..หนูจะเอาแรงไหนไปทำตามฝันให้แม๊ บางทีก็เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างเซย์กู้ดบายไปแล้ว ไม่รู้ทำไมหนูถึงตอบไม่ได้ว่าหนูอยากจะทำอะไรกันแน่ หนูมองคนอื่นที่เขามีเป้าหมาย เขาน่าอิจฉานะที่อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าเขาอยากจะทำอะไร
อันที่จริง แม้แต่แพชชั่นในการใช้ชีวิตของหนู หนูเองก็แทบไม่รู้เหมือนกันค่ะ ว่ามันคืออะไร..
ถ้าพูดถึงเรื่องเกรด เกรดหนูมันก็อยู่ระหว่าง3.65 - 3.78 มันไม่เคยมากไปกว่านี้ แล้วก็ไม่เคยต่ำไปกว่านี้แล้วค่ะ แต่หนูก็ไม่เคยจริงจังกับการเรียนแบบสุดๆเลยเหมือนกัน เพราะหนูไม่เคยคิดอยากจะเรียนห้องเรียนพิเศษตั้งแต่แรกเลยน่ะสิคะ แต่เพราะมันดันสอบติดได้หน้าตาเฉย แบบนี้แม่จะยอมให้หนูสละสิทธิ์หรอ ก็ไม่อยู่แล้ว พอหนูเอาเรื่องนี้ไปพูดกับแม่ทีไร แม่ก็บอกว่า เพราะหนูอยากเรียนเองต่างหาก แต่..แม่เป็นคนบอกหนูเองไม่ใช่หรอคะ ว่าสอบติดแล้วก็ต้องเรียนน่ะT T พอมอปลาย ไปสอบอีก ก็ดันสอบติดอีกแล้ว หนูจำได้ดีถึงความรู้สึกตอนสอบเลย ทั้งๆที่หนูคิดว่าจะสอบไม่ติดแล้วแท้ๆ ทั้งๆที่หนูคิดว่าถ้าสอบไม่ติดก็จะไปเรียนศิลป์ภาษาแล้ว หนูก้าวเท้าเข้าไปในความท้าทายด้วยตัวเองเลยนี่หว่า จนถึงตอนนี้ก็เลยได้แต่ปลอบใจตัวเองอยู่ค่ะ เป็นกำลังใจให้หนูด้วยนะคะ ถึงหนูจะยังไม่รู้เป้าหมายของตัวเอง แต่หนูจะพยายามตั้งใจเรียนไว้ก่อนก็แล้วกันค่ะ
แต่หนูไม่เคยชอบเลยค่ะที่..เวลาที่เราทำอะไรสักอย่างแล้วผลลัพธ์มันเกิดออกมาดีซะงั้น หลังจากนั้นคนอื่นๆจะคิดไปก่อนแล้ว ว่า ผลลัพธ์มันจะออกมาดีแบบนี้เสมอ แล้วก็คาดหวังเรา แง ไม่ชอบจริงๆนะคะ คนเรามันไม่ได้ทำได้ดีไปตลอดนี่
ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่รับฟังเรื่องราวของหนู ขอบคุณจริงๆค่ะ
ทำยังไงให้มีแพชชั่นในการเรียน ช่วยแนะนำทีได้ไหมคะ ขอกำลังใจเฉยๆก็ได้ค่ะ
จริงๆแล้วหนูไม่ใช่คนเรียนเก่งอะไรขนาดนั้นเลยค่ะ หนูแค่เรียนไปงั้นๆ ให้มันผ่านๆไป ตั้งแต่มอต้นเทอมหนึ่งยันมอต้นเทอมสุดท้ายเลยค่ะ หนูเรียนแบบไร้จุดมุ่งหมายไร้เป้าหมายมาตลอดเลย หนูคิดไม่ค่อยออกเลยค่ะ เวลาที่ใครต่อใครถามว่าโตไปอยากจะเป็นอะไรอยากจะทำอะไร แม่ของหนูท่านก็บอกว่าอยากให้หนูได้เรียนอะไรที่มันจบมาแล้วมีงานทำเลยอะไรประมาณนั้น แล้วท่านก็เคยพูดว่าอยากให้หนูเรียนเภสัช ท่านพูดแบบนี้มาตั้งแต่ตอนหนูเข้ามอหนึ่ง ยันตอนหนูเข้ามอสี่เลยค่ะ ทำไมหนูจะไม่รู้ว่าท่านก็แอบหวังไว้ลึกๆแล้ว หนูอยากจะกรี๊ด ท่านก็คงอยากจะให้หนูไปสายประมาณนี้น่ะค่ะ แต่..หนูจะเอาแรงไหนไปทำตามฝันให้แม๊ บางทีก็เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างเซย์กู้ดบายไปแล้ว ไม่รู้ทำไมหนูถึงตอบไม่ได้ว่าหนูอยากจะทำอะไรกันแน่ หนูมองคนอื่นที่เขามีเป้าหมาย เขาน่าอิจฉานะที่อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าเขาอยากจะทำอะไร
อันที่จริง แม้แต่แพชชั่นในการใช้ชีวิตของหนู หนูเองก็แทบไม่รู้เหมือนกันค่ะ ว่ามันคืออะไร..
ถ้าพูดถึงเรื่องเกรด เกรดหนูมันก็อยู่ระหว่าง3.65 - 3.78 มันไม่เคยมากไปกว่านี้ แล้วก็ไม่เคยต่ำไปกว่านี้แล้วค่ะ แต่หนูก็ไม่เคยจริงจังกับการเรียนแบบสุดๆเลยเหมือนกัน เพราะหนูไม่เคยคิดอยากจะเรียนห้องเรียนพิเศษตั้งแต่แรกเลยน่ะสิคะ แต่เพราะมันดันสอบติดได้หน้าตาเฉย แบบนี้แม่จะยอมให้หนูสละสิทธิ์หรอ ก็ไม่อยู่แล้ว พอหนูเอาเรื่องนี้ไปพูดกับแม่ทีไร แม่ก็บอกว่า เพราะหนูอยากเรียนเองต่างหาก แต่..แม่เป็นคนบอกหนูเองไม่ใช่หรอคะ ว่าสอบติดแล้วก็ต้องเรียนน่ะT T พอมอปลาย ไปสอบอีก ก็ดันสอบติดอีกแล้ว หนูจำได้ดีถึงความรู้สึกตอนสอบเลย ทั้งๆที่หนูคิดว่าจะสอบไม่ติดแล้วแท้ๆ ทั้งๆที่หนูคิดว่าถ้าสอบไม่ติดก็จะไปเรียนศิลป์ภาษาแล้ว หนูก้าวเท้าเข้าไปในความท้าทายด้วยตัวเองเลยนี่หว่า จนถึงตอนนี้ก็เลยได้แต่ปลอบใจตัวเองอยู่ค่ะ เป็นกำลังใจให้หนูด้วยนะคะ ถึงหนูจะยังไม่รู้เป้าหมายของตัวเอง แต่หนูจะพยายามตั้งใจเรียนไว้ก่อนก็แล้วกันค่ะ
แต่หนูไม่เคยชอบเลยค่ะที่..เวลาที่เราทำอะไรสักอย่างแล้วผลลัพธ์มันเกิดออกมาดีซะงั้น หลังจากนั้นคนอื่นๆจะคิดไปก่อนแล้ว ว่า ผลลัพธ์มันจะออกมาดีแบบนี้เสมอ แล้วก็คาดหวังเรา แง ไม่ชอบจริงๆนะคะ คนเรามันไม่ได้ทำได้ดีไปตลอดนี่
ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่รับฟังเรื่องราวของหนู ขอบคุณจริงๆค่ะ