....เรื่องราวของเรามีอยู่ว่า.... เราคบกับเเฟนมาได้ 7 ปี  พึ่งผ่านวันครบรอบไปเมื่อวันที่ 3 เมษายน 2566 ที่ผ่านมา เรากับเเฟนอยู่ไกลกันค่ะ เราทำงานอยู่ต่างหวัด เเละไม่ค่อยมีเวลาเจอกัน เราจะไปหาเเฟนเดือนละ 1-2 ครั้ง เมื่อต้นปี เราพึ่งจับได้ว่าเเฟนเรามีคนอื่น 2 คน เราก็เคลียร์จนเรื่องมันจบ ที่ผ่านมาเราไว้ใจตลอดเพราะคิดว่าเเค่อยู่ไกลกันมันก็เเย่พอเเล้ว หลังๆก็มาทะเลาะกันอีก เเต่เมื่อ 12 เมษาที่ผ่านมา เเฟนเราเกิดอุบัติเหติเสียชีวิต เราเสียใจมาก เเละในวันศพเเฟนเรา มีผู้หญิงอีกคนมาปรากฏตัว เเละครอบครัวของเเฟนเราก็ปลอบผู้หญิงคนนั้นเเบบสนิทสนม เราเลยรู้สึกว่าพวกเขาช่วยกันปิดบังเรา ตอนนี้จิตใจเราย้ำเเย่มาก พอต่อมาผู้หญิงคนนั้นก็ทักมาขอโทษเรา บอกว่าไม่มีคำอธิบาย คิดเเค่ว่ารอเราเเต่งงานกันเเล้วจะเดินออกมาเอง (เเล้วคิดหรอว่า จะเดินออกมาง่ายๆขนาดรู้ว่าเขามีเเฟนเเล้วก็ยังมาเป็นมือที่สามอีก) เขายังบอกว่าเพราะเราไม่เคยเข้าใจเเฟนเรา ชอบว่า ชอบชวนทะเลาะ ที่ผ่านมาเราก็มีเหตุผลของเรา ที่เราไม่ให้กำลังใจเเบบที่ผู้หญิงคนนั้นทำ เพราะเเฟนเรายังมีความคิดเป็นเด็ก ไม่รู้ว่าตัวเองผิดในบางครั้ง มันเเย่มาก ทำไมเราต้องมาเจอเรื่องเเบบนี้ด้วย ทำไมทุกคนต้องเข้าข้างผู้หญิงคนนั้น หลังจากที่เผาเเฟนเรา เราก็ไม่ได้ไปบ้านเขาอีก เเละเราก็ได้คุยกับผู้ชายคนนึง เป็นคนที่อยู่ข้างเราตลอด เเต่เราคิดกับเขาได้เเค่เพื่อนจริงๆ เพราะที่ผ่านมา เรารักเเฟนมากๆ อยากมีเเค่เค้าคนเดียว เเละตอนนี้เรื่องราวของเรากับเเฟน มันทำให้เราไม่อยากจะเริ่มต้นใหม่กลับใคร เพราะกลัวว่าจะเหมือนเดิม เเต่ถ้าเราลองเปิดใจให้กับผู้ชายคนนี้ คนอื่นเขาจะมองเรายังไงอีก ปล.ผู้หญิงคนนั่นคือสวยมากๆสวยจนเราคิดว่าเขาคงไม่มาสนใจเเฟนเราหรอก เเต่ก็นะ🤍 # ตอนนี้เราไม่รู้จะยังไงดี ชีวิตมันดิ่งมากๆ