รอบนี้มาในหัวข้อปัญหาเรื่องความรักของตัวเองแล้วนะคะ5555555 คือมีเพื่อนผู้ชายที่สนิทกันมาตั้งแต่ประถมแอบชอบเรา โดยเค้าเหมือนมีเราเป็นโลกทั้งใบเลย เพราะผูกพันกันมาตั้งแต่ประถมจนตอนนี้อยู่มัธยม ด้วยความที่ว่ายังเด็กอยู่และเป็นรักแรกของเค้า เค้าเลยยังจัดการความรู้สึกของตัวเองได้ยังไม่ดีนัก 
          เรื่องนี้เราก็มีส่วนผิดมากๆเลยด้วยซ้ำค่ะ รู้สึกผิดมาโดยตลอด เพราะเรารู้มาตลอดว่าเค้าชอบเรา อะไรๆเค้าก็ทำเพื่อเราทำให้เราได้ทุกอย่าง แต่แรกๆเราก็ทำเป็นไม่รู้อะไร (ยังไม่มั่นใจ แล้วก็ไม่กล้าถามไปตรงๆ) แต่หลังจากนั้นตอนที่เราเริ่มมีคนที่เราชอบบ้างอะไรบ้างก็เลยไม่ค่อยได้คุยกับเพื่อนคนนี้ จนมีเพื่อนเราอีกคนนึงมาบอกว่าเออเค้าอะชอบเรานะ ชอบมานานแล้ว เรารู้สึกดีนะคะที่เค้าชอบและหวังดีกับเรา แต่ตั้งแต่เกิดมาเรายังไม่เคยมีแฟน แล้วก็ไม่ได้คิดจะมีแฟนในเร็วๆนี้ด้วยค่ะ

       ปัจจัยที่ทำให้เราไม่อยากมีแฟนมันมีหลายอย่างนะคะ จากที่กล่าวมาคือตอนนี้เรายังเรียนอยู่ ยังอยากโฟกัสกับเรื่องเรียน ไม่อยากจะมีแฟนให้แฟนรอเราตอบแชท ไม่อยากที่จะโทรคุยกันบ่อยๆ ไม่อยากที่จะต้องมางอนมาง้อกันต่างๆนาๆ แล้วก็เรื่องที่บ้านที่ยังไม่อยากให้เรามีแฟนเนื่องจากยังอยู่ในวัยเรียน

      เพื่อนที่ชอบเราเค้าก็รู้นะคะ รู้ทุกปัญหามาตลอด แต่เค้าก็โอเคกับการที่ได้ชอบเราไปเรื่อยๆ เราก็โอเคกับการที่เค้าคอยรับฟังปัญหา คอยหาวิธีการแก้ไขปัญหา และคอยอยู่ข้างเรามาตลอด แต่รวมๆแล้วเราก็รู้สึกดีกับเค้านะคะ แค่รู้สึกว่ามันผิดที่ผิดเวลาไปหน่อย ช่วงไหนที่เราว่างเราก็สามารถคุยกับเค้าได้เรื่อยๆเลยค่ะ แต่พอช่วงที่เราต้องสอบ ต้องเรียนเรื่องที่ยากๆเราก็ต้องการเวลาเหมือนกัน แต่ช่วงหลังๆเค้าเริ่มติดเรามากขึ้น พอเราไปดูหนัง นอนฟังเพลง หรือใช้ชีวิตของตัวเอง พอกลับมาในแชทเค้าอีกทีเค้าก็น้อยใจ/งอนเราไปแล้ว ซึ่งพอมันบ่อยๆเข้าเราก็รู้สึกอึดอัดค่ะ
 
          ผ่านมานานเข้า เรากับเค้าก็คุยๆแล้วก็เลิกคุยกันมานับไม่ถ้วน ในตอนที่เราตัดสินใจที่จะเลิกคุยกับเค้าเพราะรู้สึกผิด (รู้สึกผิดที่ทำให้เค้ารอ+ให้ความหวังเค้าเอามากๆ) พอเลิกคุยกันไม่กี่วัน เค้าก็มาตามง้อถามว่า "กินข้าวรึยัง สบายดีมั้ย คิดถึง นอนรึยัง ฝันดีนะ "เราก็ใจอ่อนตอบไปทุกรอบเลยค่ะ แรกๆก็ตอบไปเพราะคิดว่าอยากจะคุยแบบเพื่อนต่อ เรามีเค้ามาตลอดในฐานะเพื่อน แล้วเค้าก็เป็นเพื่อนที่ดีอะไรอย่างงี้ แต่ก็วนกลับมาคุยกันเหมือนคนคุยกันตลอด555555555 บางคนอาจจะสงสัยว่าคุยแบบคนคุยเป็นยังไง ต่างกับคุยแบบเพื่อนยังไง คือในความสัมพันธ์เราทั้งคู่จะดูออกเลยค่ะว่าคุยกันมากกว่าเพื่อน บอกฝันดีกันทุกคืน โทรกันบ้าง แชร์ปัญหาชีวิตต่างๆนาๆให้กันบ้าง555555555 แล้วทำให้เราฉุกคิดขึ้นมาได้อีกว่าควรพอได้แล้ว

         ล่าสุดนี้เราตัดสินใจที่จะบอกเลิกคุยแบบจริงๆจังๆไปเลยค่ะ กลัวใจตัวเองว่าจะกลับไปตอบอีก เพราะเคยชินกับการเป็นเซฟโซนของกันและกันมานาน เหมือนผูกพันธ์กันไปแล้ว ในความสัมพันธ์นี้เราเป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่สุดเลยค่ะเรารู้ตัวดี ถ้าไม่พร้อมจะมีใครก็ไม่ควรที่จะไปคุยกับเค้า แต่เราก็สับสนโดยเอาคำว่าเพื่อนมาเป็นเหตุผลในการกลับไปคุยตลอดเลย เราทำถูกแล้วใช่มั้ยคะที่เลิกคุย😭😭😭😭😭 ใจนึงก็สงสารเค้าจนใจเจ็บเพราะเค้าบอกว่ารักเรามากๆ ไม่อยากให้เราหายไปจากชีวิต แต่อีกใจนึงเราก็คิดว่าถ้าเราไม่พร้อมก็ควรออกมาจากชีวิตเค้าได้แล้ว ด้วยความที่ยังเด็กกันทั้งคู่ เราเลือกโฟกัสเรื่องเรียนถูกแล้วจริงๆใช่มั้ยคะ  เข้าใจว่าโตไปแล้วต้องเจอคนอีกเยอะแยะ แต่เราก็เสียดายที่เสียเพื่อนดีๆคนนึงไปเพราะความไม่ชัดเจนของตัวเอง